bigsmallscreen

Οι αληθινά καλές ταινίες γραπώνουν τον θεατή ύπουλα, κι επιδρούν σαν τα φάρμακα, σε βάθος χρόνου. Αυτό συμβαίνει και με την τελευταία ταινία του Luca Guadagnino   CALL ME BY YOUR NAME (μεταφορά στην οθόνη του ομότιτλου μυθιστορήματος του Andre Aciman που κυκλοφόρησε το 2007). Η ταινία θεωρείται το τρίτο μέρος της Τριλογίας της επιθυμίας μετά το Io Sono L ’ Amore (2009) και A Bigger Splash (2015) κι έχει πολλά κοινά στοιχεία μ’ αυτές: αστικό περιβάλλον, ή ακριβέστερα αστικό πορτοφόλι στην υπέροχη Ιταλική εξοχή, αισθησιασμός και θερινή ραστώνη, ερωτικός πόθος και απελπισία. Όλ’ αυτά μ’ επίκεντρο έναν χαριτωμένο εσωστρεφή και βιβλιοφάγο έφηβο (17 ετών) τον Έλιο Πέρλμαν, Εβραιο-Ιταλο-Αμερικανικής καταγωγής ο οποίος ερωτεύεται σφοδρά τον 24χρονο φοιτητή των γονιών του, Αμερικανό Όλιβερ που φιλοξενείται για 6 βδομάδες στο σπίτι τους, κάπου στη Βόρεια Ιταλία. Είναι ερεθιστική, τρυφερή και υπέροχη η ταινία του Guadagnino , μ’ εξαιρετικές ερμηνείες απ ΄την τριάδα των T . Ch

Δεν είναι πρωτάρης στη σκηνοθεσία ο ηθοποιός Stanley Tucci . Η τελευταία δουλειά του σ’ αυτόν τον τομέα, με τίτλο FINAL PORTRAIT (βασισμένη στο βιβλίο του James Lord , A Giacometti Portrait ) είναι μία απολαυστικότατη καταγραφή του 18ήμερου που πέρασε ο Τζέημς Λορντ- Αμερικάνος συγγραφέας, φίλος του θρυλικού Alberto Giacometti , στο στούντιό του προκειμένου να του ζωγραφίσει το πορτραίτο (ο Giacometti του Λορντ, μην μπερδευόμαστε). Ο Geoffrey Rush υποδυόμενος τον Ιταλο-Ελβετό καλλιτέχνη είναι αστειότατος, υπέροχος και κρατάει όλη την ταινία πάνω του (υπό την έννοια πως αυτός είναι ο βασικός πόλος έλξης), συνεπικουρούμενος απ ΄τον άξιο συμπρωταγωνιστή του, Armie Hammer που υποδύεται τον ωραίο Τζέημς ο οποίος στωϊκά, με τρυφερότητα, υπομονή και σεβασμό κάνει το χατήρι του ζωγράφου-γλύπτη και ποζάρει επί 18 ημέρες, ανεχόμενος τη μόνιμη ανασφάλειά του, την τελειομανία του και τις διαχύσεις με την ερωμένη του Κάρολαϊν (η πολύ καλή Clemence Poesy ) ενώπιον της συζύγου του

Όσοι γράφουν ύμνους για την πολυσυζητημένη ταινία του Guillermo Del Toro, The Shape Of Water , λογαριάζουν χωρίς την ταινία του Γάλλου Xavier Gens με τίτλο COLD SKIN (2017), βασισμένη στο μυθιστόρημα του Albert Sanchez Pinol. Αν η πρώτη μπορεί να ερμηνευθεί ως μία ευφάνταστη και τρυφερότατη αλληγορία περί του (κυριολεκτικού) εναγκαλισμού του Άλλου, του Διαφορετικού, ως μία τολμηρή «χειρονομία» προς τα έξω,η δεύτερη που κατά τη γνώμη μου είναι μακράν γοητευτικότερη, μπορεί να ιδωθεί και ως τολμηρότατη χειρονομία προς τον ζωώδη εαυτό μας. Εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο (οι υπέροχοι και τόσο ταιριαστοί David Oakes και Ray Stevenson ), έξοχη φωτογραφία με χρωματική παλέτα κινούμενη αποκλειστικά μεταξύ γκρι-μπλε-μαύρου και καφέ που δημιουργεί υποβλητικότατα «κάδρα», απολύτως ταιριαστή μουσική του Victor Reyes , και ιδού ο (κατά προσωπική γνώμη και πάλι) αντίπαλος της ταινίας του Del Toro , αν συμμετείχε κι αυτή στην κούρσα των όσκαρ. Η γοητεία αυτής τ

Η δεύτερη ταινία του Βρετανού Jonathan Glazer , με τίτλο BIRTH (2004), η οποία ακολούθησε το Sexy Beast (2000) και προηγήθηκε του Under The Skin (2013) , είναι – όπως πολύ σωστά είχε δηλώσει και η πρωταγωνίστριά της Nicole Kidman − απ΄τις πιό παραγνωρισμένες και παρεξηγημένες ταινίες της καριέρας της. Προσωπικά, τη θεωρώ αριστούργημα. Ο Glazer , μας χάρισε ένα αξέχαστο «δοκίμιο» πάνω στη αιώνια αγάπη, την αγάπη που δεν πεθαίνει μαζί με τους φορείς της, και κυρίως μας χάρισε μία ταινία για τα «μυστήρια της καρδιάς», όπως ήταν κι η επιδίωξή του. Η έξοχη ερμηνεία της πανέμορφης εδώ Kidman , βρίσκει το ταίρι της στην επίσης φοβερή ερμηνεία του μόλις  11 ετών τότε Cameron Bright , που υποδύεται πειστικότατα, τον 10χρονο Σων, ο οποίος εμφανίζεται ένα βράδυ στο διαμέρισμα της εύπορης Άννας, κάπου στο Μανχάταν, και της ανακοινώνει πως είναι μετενσάρκωση του πριν 10 χρόνια νεκρού συζύγου της, επίσης ονομαζόμενου Σων.Η βάση του ασύλληπτου, του αδιανόητου έχει ήδη τεθεί. Πρωτίσ

          Η ταινία του Colm McCarthy με τίτλο THE  GIRL WITH ALL THE GIFTS  (2016),[βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Mike R . Carey , που έχει γράψει και το σενάριο] δεν είναι απλώς μία ταινία τρόμου με  ζόμπι όπως χαρακτηρίζεται, “ zombie horror drama ” .  όποιος  δεί μόνο αυτό, όποιος  εστιάσει, μόνο στις ανατριχιαστικές ορδές «απολιθωμένων» όντων που διψάνε για αίμα και καταβροχθίζουν ωμή σάρκα σαν κτήνη, θα χάσει τα μείζονα ζητήματα που υπονοούνται, θα χάσει μία εξαιρετική ιστορία μελλοντολογικής δυστοπίας Δαρβινικών προεκτάσεων. Αν δεί κάποιος την εναρκτήρια σεκάνς αυτής της ταινίας, αγνοώντας ολοκληρωτικά περί  τίνος πρόκειται, ίσως αποκομίσει την εντύπωση ότι παρακολουθεί μιά ευφάνταστη αλληγορία πάνω στους κινδύνους της υπερβολικής περιστολής του ενστίκτου στους ανθρώπους, χάριν της κοινωνικοποίησης. Η απουσία οποιασδήποτε πληροφορίας αναφορικά με τόπο, χρόνο και κυρίως αιτία λόγω της οποίας μερικά παιδιά υφίστανται έναν εξευτελιστικό περιορισμό, παρασύρει τον