bigsmallscreen

350+  ταινίες βγήκαν φέτος στις ελλην.κινηματογραφικές αίθουσες, εγώ αξιώθηκα να δω μόνο 125. Βεβαίως αν αναλογιστώ τι πατάτες προβλήθηκαν (βλ.λόγου χάριν 50 Shades Of Grey : Freed , Hangman και λοιπές βλακείες) τότε μάλλον καλώς είδα μόνο 125. Αυτό όμως που με εξέπληξε πολύ φέτος ήταν πως πραγματικές ταινιάρες (αλλά και σειράρες) προβλήθηκαν σε συνδρομητικά κανάλια, δηλαδή στη μικρή οθόνη. Ταινίες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σε ποιότητα και ερμηνείες απ΄αυτές που προβάλλονται στις σκοτεινές αίθουσες. Και θλίβομαι γιατί δεν είναι βέβαιο ότι θα προβληθούν κι εκεί, άρα όσοι δεν έχουν πρόσβαση σε συνδρομητικά κανάλια ή δεν πατάνε το πόδι τους σε βίντεο-κλαμπ (στα εναπομείναντα τέλος πάντων), πολύ πιθανόν να στερηθούν διαμαντάκια όπως The Ballad Of Baster Scruggs , των αδελφών Coen , ή το Unsane του Sorderbergh , ή εξαιρετικές σειρές όπως το The Terror , The Crown , Patrick Melrose , Sharp Objects , για ν’αναφέρω ενδεικτικά μερικές. Πριν ξεκινήσουν τα δικά μου κα

Μεγάλης συναισθηματικής επιδραστικότητας δουλειά, είναι η ταινία του Damiel Chazelle με τίτλο FIRST MAN (βασισμένη στην επίσημη βιογραφία του Νηλ Άρμστρονγκ, δια χειρός James R . Hansen , First man : The Life of Neil A . Armstrong ). Πρέπει να είναι η δεύτερη φορά νομίζω, μετά το Interstellar του Nolan , όπου μία ταινία που ασχολείται με το Διάστημα κατορθώνει να είναι και άκρως συγκινητική. Απ΄τα πρώτα λεπτά ήδη,αντιλαμβανόμαστε, ή ακριβέστερα είναι εμφανές ότι μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται στον συναισθηματικό παράγοντα, στην απόπειρα χαρτογράφησης αυτού του χαμηλότονου, εσωστρεφούς ανθρώπου που φαίνεται πως ήταν ο Νηλ Άρμστρονγκ, στη σχέση του αστροναύτη που έμελε να γίνει θρύλος με την 2 ετών κορούλα του (τρισχαριτωμένη η 4χρονη Lucy Stafford ) και στο πώς διαχειρίζεται την οικογενειακή τραγωδία που χτύπησε το σπίτι τους : βλέπουμε τη μικρή Κάρεν ακινητοποιημένη σ’ ένα κρεβάτι εξέτασης να υποβάλλεται σε ακτινοθεραπεία για την καταπολέμηση του όγκου που είχε στο κε