bigsmallscreen

Ένα πανέμορφο animation -ευφυέστατη  αλληγορία κοινωνιολογικο-υπαρξιακών αποχρώσεων, είναι η ταινία του Jean - Francois Laguionie με τίτλο  LE TABLEAU / THE PAINTING (2011). Η χρωματική πανδαισία κάνει κάθε πλάνο της χάρμα ιδέσθαι και αποτυπώνει με ανεξίτηλο τρόπο στο μυαλό του θεατή μία πανέξυπνη ιστορία «ταξικής» σύγκρουσης, κοινωνικής περιθωριοποίησης, αλλά και αυτονομίας και συμφιλίωσης. Σ’ ένα κάστρο μέσα στο πυκνό δάσος, βρίσκεται  ένας ζωγραφικός πίνακας. Για λόγους που δεν αποκαλύπτονται στον θεατή (αλλά ούτε και στους «κατοίκους» του) ο δημιουργός του πίνακα τον εγκαταλείπει μισοτελειωμένο .  κάποιες  μορφές είναι  ολοκληρωμένες− οι Άρτιοι, κάποιες άλλες είναι σχεδόν έτοιμες−οι Ημιτελείς και υπάρχουν και τα Σκίτσα, οι πιό άτυχοι απ’ τις τρείς κατηγορίες, δημιουργήματα  πρωτόλεια, και σχεδόν αόρατα… Η φυγή του ζωγράφου πυροδοτεί «πραξικόπημα» εκ μέρους των Αρτίων, οι οποίοι όχι μόνο καταλαμβάνουν  ετσιθελικά το κάστρο, αλλά και διώκουν ανηλεώς τους Ημιτελεί

Απομονωτισμός κατ’ επιλογήν, ή εκλεπτυσμένη και βαθιά καταστροφή της ζωής μιάς ευφυούς γυναίκας; Η ταινία του Terence Davies   A QUIET PASSION (σε σενάριο δικό του) μας προσφέρει ένα άκρως ενδιαφέρον «σκίτσο» της μεγάλης Αμερικανίδας ποιήτριας, τα ποιήματα της οποίας εμπνέουν χιλιάδες ανθρώπους αν όχι να ζήσουν (όπως δεν κατάφερε η ίδια), τουλάχιστον ν’ αποκτήσουν πιό διεισδυτική ματιά πάνω στην ατομική και κοινωνική συνθήκη. Η Cynthia Nixon ως Έμιλυ σε μεγάλη ηλικία (γιατί ως έφηβη την υποδύεται η γλυκύτατη   Emma Bell ) είναι συγκλονιστική, κατορθώνοντας να μας κάνει να ξεχάσουμε τη ρετσινιά του “ Sex And The City ” στο οποίο επίσης έπαιζε. Δεν έχω καταλήξει ακόμα αν ευθύνεται το σενάριο,η ιστορία της ζωής της ποιήτριας, ή η ερμηνεία της Nixon για τη θλίψη που με κατέβαλε μετά το φινάλε .  θλίψη και οργή για το ύπουλα ασφυκτικό, θεοφοβούμενο (γιατί όχι θεοκρατικό ; ), κατ’ ουσίαν ευνουχιστικό της προσωπικότητάς της περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε κι έζησε η