bigsmallscreen

Πόση συγκίνηση χωράει σ' ένα επεισόδιο; για το 2ο της αγαπημένης μας σειράς, με τίτλο A KNIGHT OF THE SEVEN KINGDOMS , η συγκίνηση ήταν μεγάλη και πολλή, και ίσως και το δυνατότερο στοιχείο αυτού του πολύ καλού επεισοδίου,όπου βλέπουμε πως συμπεριφέρονται οι Σταρκ μετά των συμμάχων τους, υπό την ζοφερότατη σκέψη ότι ο Βασιλιάς της Νύχτας πλησιάζει επικίνδυνα πλέον, και όλοι τους είναι πολύ πιθανό ν'αντικρύσουν τα λιβάδια του Γουίντερφελ ανάποδα. Οι συναντήσεις παλιών γνώριμων που ξεκίνησαν απ΄το πρώτο επεισόδιο συνεχίστηκαν και στο δεύτερο,και θα έλεγα ότι αυτή η συγκέντρωση όλου σχεδόν του καστ του οποίου τα δεινά και περιπέτειες απολαύσαμε στους 7 προηγουμενους κύκλους είχε και τον χαρακτήρα μιάς τελευταίας φοράς μαζί, πριν το μεγάλο ξεκλήρισμα...Είναι χαρακτηριστική επίσης (κάτι που προδίδεται και απ΄την προσεκτική παρακολούθηση των τίτλων έναρξης και των ονομάτων των ηθοποιών) η εκκωφαντική απουσία της ραδιούργας Σέρσι, η οποία γι αλλη μιά φορά απέδειξε πως όχι μόνο δε

Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση της απιστίας, της σαρκοβόρας μοναξιάς και της δεισιδαιμονίας, αποτελεί η πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Emma Tammi με τίτλο THE WIND . Παραπλανεί ως ένα βαθμό θεωρώ ο χαρακτηρισμός της ταινίας ως western horror film ,γιατί υπολείπεται του τρόμου ο οποίος υπονοείται στην υποβλητική αφίσα της, αλλά και σε ενθουσιώδεις κριτικές. Το πιό σημαντικό  κι απ΄τον ίδιο τον τρόμο είναι αυτή η αμφισημία που ταλανίζει την υπέροχη πρωταγωνίστριά της και μεταδίδεται στον θεατή : υπάρχει όντως κάποια αποτρόπαιη δαιμονική οντότητα η οποία τρομοκρατεί τους ελάχιστους κατοίκους της περιοχής, ή μήπως η Λίζι Μακλίν τα φαντάζεται όλ’αυτά; μήπως  η παντέρημη, τεράστια χορτολιβαδική έκταση στην οποία έχει εγκατασταθεί με τον σύζυγό της Άϊζακ ( ο Ashley Zukerman ) που την μαστιγώνει ο αέρας όλη μέρα κι όλη νύχτα, έχει ύπουλη και διαβρωτική επίδραση στην ψυχονοητική ισορροπία της; Σίγουρα η μη γραμμική αφήγηση και οι συνεχείς αναδρομές κουράζουν και μπερδεύουν τον θεατή,

Με τίτλους έναρξης ελαφρώς αλλαγμένους (πλέον βλέπουμε και το εσωτερικό των κτισμάτων των Οίκων που πρωταγωνιστούν στα 7 Βασίλεια στο Γουέστερος), συνοδεία της επικής μουσικής του Ramin Djawadi φυσικά, ξεκίνησε επιτέλους μετά από 2 χρόνια αναμονής των εκατομμυρίων θαυμαστών του, ο 8ος και τελευταίος κύκλος του Game Of Thrones.  Τίτλος του επεισοδίου WINTERFELL και όλοι οι δρόμοι (κι οι στρατοί) συρρέουν στον Βορρά για να πολεμήσουν στο πλευρό του Τζον Σνόου τον στρατό των νεκροζώνταντων που ήδη όπως παρακολουθήσαμε στο τελευταιο επεισόδιο του 7ου κύκλου, έχουν εισβάλλει στο Γουέστερος. Ο χειμώνας και τα φρικτά πλάσματα με τα οποία οι γονείς κοίμιζαν (και φόβιζαν) τα παιδιά τους στο Γουέστερος, είναι ήδη εδώ, αλλά εδώ είναι επίσης ξανά, ο γοητευτικότατος και (μάλλον καψούρης) Τζον Σνόου μετά της Θυελλογέννητης Ντενέρις. Νομίζω πως ήταν διάχυτη η συγκίνηση σ'αυτο το πρώτο επεισόδιο του κύκλου : εννοείται πως οι σκηνές με την επανασύνδεση Τζον- Μπραν και Τζον- 'Αρυα πρέπει