bigsmallscreen

Η ταινία  του Simon Stone   THE DAUGHTER (2015), εμπνευσμένη απ΄την θρυλική Αγριόπαπια του Henrik Ibsen , αρχίζει και τελειώνει με μιά πληγή : η μικρή, χαριτωμένη πάπια που ο εργοστασιάρχης  Χένρι Νίλσεν τουφέκισε αδέξια, κάθεται  με ματωμένη φτερούγα, και η νεαρή κόρη του Όλιβερ και της Σάρλοτ, η Χέντγουικ βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου μετά από σοβαρό και παρολίγο μοιραίο τραυματισμό της. Δεν είναι καθόλου επουσιώδης η παρουσία της πάπιας στην ταινία (έμμεσος φόρος τιμής στην πηγή έμπνευσης του Stone ) ούτε άμοιρη συμβολισμών, όπως και η γλυκειά κι εύθραστη έφηβη Χέντγουικ (πειστικότατη, αισθαντική και σπαρακτική  η Odessa Young ) που άθελά της συνδέει  με τραγικό τρόπο τις οικογένειες Νίλσεν και Φιντς. Η ταινία του Stone διαθέτει  εξαιρετικές ερμηνείες απ ΄τους ηθοποιούς της− ο επιβλητικός Geofrey Rush υποδύεται τον εργοστασιάρχη Χένρι Νίλσεν, ο οποίος προσπαθώντας  ν’ αποκαταστήσει τη ζημιά που έκανε πριν χρόνια στον φίλο και συνεργάτη του Γ

Το PATERSON   του Jim Jarmusch   μοιάζει με την τέλεια παγίδα γι’ αυτούς που δεν βλέπουν πέρα απ΄την άκρη των παπουτσιών τους (κυριολεκτικο-μεταφορικώς). Γιατί, τί το ποιητικό και φευγάτο έχει η παρουσίαση της επαναλαμβανόμενης και τόσο ήρεμης καθημερινότητας αυτού του νεαρού οδηγού λεωφορείου, στο Πάτερσον του New Jersey ,ονόματι Πάτερσον; Ήδη με την ταυτολογία τοπωνυμίου και ονόματος του ήρωά της, γεννιέται ένα μειδίαμα και παρακολουθώντας τη ζωή του Πάτερσον σε διάρκεια μίας βδομάδας, την καθημερινότητά του που επαναλαμβάνεται ανησυχητικά, θα ‘λεγε κανείς πως ο Πάτερσον με την ευαίσθητη ματιά− αυτός που κάνει κάθε πρωί την ίδια κίνηση για να πιάσει το ρολόϊ του, και λέει την ίδια ατάκα στο συνάδελφό του Ντόνι− είναι προορισμένος να μετα-γράψει τη ζωή του στο Πάτερσον σε μικρά ποιήματα. Ο Adam Driver στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι επαρκέστατος. Με φευγάτο-μελαγχολικό βλέμμα, ευσυνειδησία και ευγένεια, ο Πάτερσον μοιάζει να έχει μία αξιοζήλευτη ζωή (σταθερή δ