bigsmallscreen

Ερωτικό δράμα υψηλής αισθητικής, είναι η ταινία της Celine Sciamma με τίτλο PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU/ PORTRAIT OF A LADY ON FIRE . Η εκπληκτική φωτογραφία της δια χειρός Claire Mathon,τα υπέροχα "κάδρα" της που θυμίζουν πίνακες του Chardin,δεν κανουν τίποτ' άλλο απ' το να υπογραμμίζουν πιό έντονα και να καθιστούν αλησμόνητη κινηματογραφική εμπειρία τη δουλειά της Sciamma με θέμα τον χωρίς μέλλον έρωτα ανάμεσα σε μία ζωγράφο και το μοντέλο της. Βρετάνη, τέλη 18ου αιώνα : η νεαρή ζωγράφος Μαριάν, αναλαμβάνει να ζωγραφίσει το πορτραίτο της επίσης νεαρής και ωραίας αριστοκράτισσας Ελόϊζ, το οποίο θ'αποτελέσει τα "διαπιστευτήριά" της προς τον υποψήφιο γαμπρό, κάποιον απ΄το Μιλάνο. Η Ελόϊζ όμως αντιδρά στην ιδέα του γάμου και κάνει δύσκολο το έργο όσων ζωγράφων επιχείρησαν (ανεπιτυχώς) πριν την Μαριάν να την απαθανατίσουν. Η Μαριάν φτάνει με τα σύνεργά της στο αρχοντικό της Ελόϊζ και ιντριγκάρεται με τη δυσκολία του εγχειρήματος : να κατορθώσει

Νομίζετε πως όλες οι πριγκίπισσες πλέκουν ανεμόσκαλες για τους επίδοξους γαμβρούς, και περνούν τις μέρες τους με προσευχή και τυφλή υπακοή; Ε, στην σειρά animation του δημιουργού των Simpsons (μεταξύ άλλων), Matt Groening με τον λιτό τίτλο DISENCHANTMENT (2018- ), η πριγκίπισσα Τεναμπίνι (χαϊδευτικά Μπιν), θυγατέρα του βασιλιά Ζογκ ο οποίος διαφεντεύει στην Ονειροχώρα, είναι από εντελώς άλλο ανέκδοτο : 19 ετών και ήδη μεγάλο χαρτόμουτρο, καβγατζού και μπεκρού. Όταν η κάθε άλλο παρά αγγελικής κοψιάς πριγκίπισσα αναφωνεί : "διψάω" να είστε βέβαιοι πως δεν ορέγεται καναν κουβά δροσερό νεράκι, αλλά μπύρα, την οποία πίνει με τα βαρέλια στα μπαρ του βασιλείου της. Η σειρά είναι αστειότατη, πανέξυπνη, με κατάμαυρο χιούμορ, φεμινιστική κοψιά (δεν μπλέκεις με την Μπιν, θα σε κάνει τουλούμι στο ξύλο), και εξαιρετική μουσική απ΄τον Mark Mothersbaugh, η οποία συμβάλλει πλήρως στον χαβαλεδιάρικο, ζημιάρικο και άκρως ανατρεπτικό χαρακτήρα της. Στην σειρά της μίας σεζόν προς το παρόν

Έχει τελικά τόση σημασία (εννοώ πρωταρχική), αν η ταινία του Sam Mendes με τίτλο 1917  είναι ένα γιγαντιαίο μονόπλανο διάρκειας 2 ωρών, ή μερικά μακρά πλάνα (διάρκειας 9 λεπτών έκαστο) αριστοτεχνικά μονταρισμένα ; νομίζω πως όχι. Βεβαίως το ότι η επιθυμία του σκηνοθέτη ν'αφηγηθεί την ιστορία των δύο υποδεκανέων με την σημαντικότατη αποστολή "σε πραγματικό χρόνο" βοηθήθηκε τα μάλα απ΄τον τρόπο κινηματογράφισης, είναι αδιαμφισβήτητο. Η ταινία του Mendes (πλέον με 3 βραβεία oscar στις αποσκευές της) είναι πάνω απ' όλα μία κινηματογραφική εμπειρία , ένα συγκλονιστικό (αντι)πολεμικό επίτευγμα, και η δουλειά που έχει γίνει με τη "συρραφή" των πλάνων ήταν άξια βράβευσης, κατορθώνει να συνεπάρει τον θεατή και να τον βάλει μέσα στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, μαζί με τους δύο νεαρούς στρατιώτες Τομ Μπλέηκ (ο Dean Charles Chapman) και Γουίλ Σκόφιλντ (ο εξαιρετικός George Mackay) που προσπαθούν να νικήσουν τον χρόνο, το φόβο τους για όσα θ'αντιμ

9 σκηνοθέτες (μεταξύ αυτών και ο Γιάννης Βεσλεμές), από 8 χώρες (Αυστρία, Γερμανία, Ελλάδα, Τουρκία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ινδία και Αμερική) έφτιαξαν 8 τρομακτικές ιστορίες που συνθέτουν μία διατοπική και τρόπον τινά διαχρονική παλέτα του τρόμου που διαπερνάει σαν πυρωμένο σίδερο Δύση και Ανατολή με τίτλο αυτής της συλλογικής ταινίας THE FIELD GUIDE TO EVIL (2018). Η μία ιστοριούλα είναι συναρπαστικότερη απ΄την άλλη, με πιό αδύναμη (εικαστικώς) κατ’εμέ, την αμερικάνικη συμβολή με τίτλο Beware The Melonheads σκηνοθεσίας Calvin Reeder , και καλύτερες (πάλι κατά προσωπική εκτίμηση), την ιστορία εξ Ουγγαρίας, σκηνοθεσίας Peter Strickland (ο οποίος πέρυσι μας έδωσε την αιματοβαμμένη αλληγορία In Fabric ),την αυστριακή συμβολή δια χειρός Veronica Franz και Severin Fiala ,την ελληνική συμμετοχή του Γιάννη Βεσλεμέ (που έχει συνθέσει και τη μουσική της, υπογράφοντας Felizol ) και την εκπληκτικής αλληγορίας ινδική συμβολή με τίτλο The Palace Of Horrors . Φιλήδονες