Οχτώ τρόποι να σου κοπεί το αίμα

9 σκηνοθέτες (μεταξύ αυτών και ο Γιάννης Βεσλεμές), από 8 χώρες (Αυστρία, Γερμανία, Ελλάδα, Τουρκία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ινδία και Αμερική) έφτιαξαν 8 τρομακτικές ιστορίες που συνθέτουν μία διατοπική και τρόπον τινά διαχρονική παλέτα του τρόμου που διαπερνάει σαν πυρωμένο σίδερο Δύση και Ανατολή με τίτλο αυτής της συλλογικής ταινίας THE FIELD GUIDE TO EVIL (2018).

Η μία ιστοριούλα είναι συναρπαστικότερη απ΄την άλλη, με πιό αδύναμη (εικαστικώς) κατ’εμέ, την αμερικάνικη συμβολή με τίτλο Beware The Melonheads σκηνοθεσίας Calvin Reeder, και καλύτερες (πάλι κατά προσωπική εκτίμηση), την ιστορία εξ Ουγγαρίας, σκηνοθεσίας Peter Strickland (ο οποίος πέρυσι μας έδωσε την αιματοβαμμένη αλληγορία In Fabric),την αυστριακή συμβολή δια χειρός Veronica Franz και Severin Fiala,την ελληνική συμμετοχή του Γιάννη Βεσλεμέ (που έχει συνθέσει και τη μουσική της, υπογράφοντας Felizol) και την εκπληκτικής αλληγορίας ινδική συμβολή με τίτλο The Palace Of Horrors.

Φιλήδονες πλύστρες, που προσπαθούν να χαρούν το σώμα τους χωρίς να «πέσει φωτιά να τις κάψει», άπληστοι του καινοφανούς και ακραία περίεργοι ταξιδιώτες που αναζητούν τα πιό αποτρόπαια θεάματα, έμπλεοι Διονυσιακής μανίας καρναβαλιστές που γνωρίζουν, επιτέλους, τι εστί καλικάντζαρος, αδέλφια που βασανίζονται από απαγορευμένο πόθο, μία απελπισμένη μικρομάνα που βιώνει τον απόλυτο εφιάλτη στο χαμόσπιτο που ζεί, ένας αλαφροϊσκιωτος που ενδίδει στον κανιβαλισμό, δύο αδέλφια που διαγκωνίζονται μέχρις εσχάτων για την εύνοια μίας πεντάμορφης πριγκίπισσας κι ένας μικρούλης που «εκδικείται» τους υπερ-απασχολημένους με τους εαυτούς τους γονείς του, είναι οι πρωταγωνιστές σ’αυτές τις άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες που ζωντανεύουν τη λαϊκή παράδοση των 8 χωρών.

Όλες μοιάζουν να έχουν κάτι κοινό, πέραν του απερίγραπτου φόβου που προκαλούν στα ταλαιπωρημένα πλάσματα που πρωταγωνιστούν και σ’εμάς : αποτελούν στην ουσία αλληγορίες/μεταφορές, για να θιγεί κάτι άλλο, κάτι εντελώς αυτού του κόσμου, κι ας παίρνει φρικτή κι απαίσια μορφή στο ταραγμένο μυαλό τους (βλ. φερειπείν το The Sinful Women Of Hollfall ─ η πρώτη ιστορία─ και το Haunted By AlKarisi, The Chid Birth Djinn ─ η δεύτερη ιστορία).

Άλλωστε όπως μας προειδοποιεί κι η πολύ όμορφη προμετωπίδα που κοσμεί την ταινία : “[…] the tale is a lie; what it tells is the truth”.

Αν το φάντασμα είναι όπως είχε γράψει ο Ambroce Bierce, εξωτερικό και ορατό σημάδι ενός εσωτερικού φόβου μας, κι αν όλα τα ένοχα συναισθήματά μας, το άγχος,ο φόβος, η ακόρεστη περιέργεια, κι η παντοδύναμη ερωτική επιθυμία μπορούν να πάρουν μορφή, τότε αυτές οι ιστορίες δίνουν σάρκα και οστά σε όσα μας ταλανίζουν, κάνουν αληθινή τη γιγαντιαία σκιά που παρατηρούμε κοκκαλωμένοι στο κρεβάτι, ζωντανεύουν αυτό το αηδιαστικό πλάσμα με τα κέρατα και τα μεγάλα νύχια που γελάει δαιμονικά. Κάθε ιστοριούλα μπορεί να είναι μικρή σε διάρκεια αλλά είναι πλούσια σε νοήματα και συμβολισμούς^.ποτέ, και σε καμιά, αυτά που βλέπουμε δεν είναι άμοιρα διασύνδεσης με κάποιο πρόβλημα που βασανίζει τον κεντρικό χαρακτήρα της ιστορίας, και το πιό αξιοσημείωτο απ΄όλα πιστεύω, είναι ότι τελικά αυτά που διαπράτουν οι πρωταγωνιστές υπό την επίδραση του φόβου (Θεού) / δεισιδαιμονίας/απληστίας τους, είναι πιό τρομακτικά απ΄τον ίδιο τον φόβο τους, ο πραγματικός τρόμος είναι αυτός που γεννά (φέρνει στον εξωτερικό κόσμο) ο πανικόβλητος εαυτός τους (βλ.την φοβερή 2^η ιστορία απ΄την Τουρκία και την 5^η, ελληνική ιστορία με τους αφιονισμένους χωρικούς-συντρόφους του Πανάγα).

Έγχρωμες ή ασπρόμαυρες, σύγχρονης αισθητικής ή θυμίζοντας τον μπαρόκ τρόμο των ιστοριών των αδελφών Γκριμ, οι 8 μικρές ταινίες που απαρτίζουν αυτή τη συλλογή κεντρίζουν εκτός απ ΄τον φόβο μας, και τον θαυμασμό μας για την πλουσιότατη και απύθμενη δεξαμενή της λαϊκής παράδοσης. Μοχθηρά πνεύματα, νεράϊδες, δύσμορφα όντα με σουβλερά δόντια και δίψα γι’ανθρώπινη σάρκα, αλλά και ταπεινές αγελάδες ή κατσίκες που γίνονται «ξενιστές» του Κακού, απ΄όλα έχει ο θαυμαστός κήπος της λαϊκής φαντασίας.