bigsmallscreen

Δυνατή ταινία τρόμου, μέγιστη δοκιμασία για το νευρικό σύστημα ηθοποιών και θεατών, ή μία άκρως φοβιστική αλληγορία περί του κατηγορικού χαρακτήρα της κληρονομικότητας, μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη ταινία του Ari Aster με τον δυσοίωνο τίτλο HEREDITARY . Έχοντας ήδη σπάσει ταμεία παγκοσμίως (η εταιρεία διανομής A 24 μπορεί να περηφανεύεται αυτή τη στιγμή πως είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της) και με μία συγκλονιστική σεκάνς όπου παρακολουθούμε τον πιό φρικτό κι εξωφρενικό θάνατο που έχουμε δεί σε ταινία τον τελευταίο καιρό, η ταινία του Aster είναι (όπως ο ίδιος έχει πεί) : “ a tragedy that curdles into a nightmare ”. Επιδραστικότατο ψυχολογικό θρίλερ που διαπλέκεται με τον τρόμο και εξαιρετικά πειστικές ερμηνείες του καστ συνθέτουν μία ταινία η οποία επί 2 ώρες σπάει μεθοδικά τα νεύρα του θεατή και τον κάνει ν’αναρωτιέται μήπως όντως, το πιό επικίνδυνο μέρος πάνω στη γη είναι το σπίτι μας… Η Toni Collette υποδυόμενη την καλλιτέχνη μινιατούρων Άννι Γκράχαμ η οποία μόλι

Ταινία- οδυνηρότατη απεικόνιση των επιπτώσεων (συναισθηματικο-ψυχικών κυρίως) που έχει ένα διαζύγιο, είναι η πιό πρόσφατη δουλειά του Andrey Zvyagintsev με τίτλο NELYUBOV / LOVELESS . Τοποθετημένη στο Λένινγκραντ του 2012, μπάζει τον θεατή κατευθείαν στη φθορά κι έκπτωση μίας συζυγικής σχέσης, με ένα παιδί 12 ετών-καρπό αυτής και θλιβερό αποδέκτη του συζυγικού αλληλοσπαραγμού. Μίσος, αποστροφή,υβριστική γλώσσα μεταξύ τους, και εξοργιστική αδιαφορία προς τον 12ετή γιό τους, είναι όσα κομίζουν οι δύο γονείς, οσονούπω διαζευγμένοι,Μπόρις και Ζένια (έξοχοι οι Maryana Spivak και Aleksey Rozin ) και προκαλούν αρνητικά συναισθήματα. Ιδίως η ωραία και τσαούσα Ζένια είναι το πρότυπο του ωχαδερφισμού και της μακαριότητας .  μία εγωπαθής νέα γυναίκα που μονίμως χαζεύει την οθόνη του smart - phone της,και  κατ’ουσίαν χρησιμοποιεί το διαμέρισμα στο οποίο διαμένει μαζί με τον Μπόρις και τον μικρό Αλιόσα ως ξενοδοχείο, αφού έχει ήδη άλλη σχέση. Αλλά κι ο στρουμπουλός, χαμηλότονος (αλλά

Δείγμα  εξαιρετικής  τηλεόρασης που όμως αυτό-υπονομεύτηκε εν μέρει, είναι η μίνι σειρά παραγωγής BBC , και σκηνοθεσίας Philippa Lowthorpe με τίτλο JAMAICA INN (2014) ,βασισμένη στ’ ομότιτλο μυθιστόρημα της Daphne Du Maurier το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1936. Η σειρά των 3 ωριαίων επεισοδίων, είχε την ατυχία να «βομβαρδιστεί» με πάνω από 2000 μηνύματα τηλεθεατών, οι οποίοι παραπονούνταν για τον κακό ήχο της, μ’αποτέλεσμα να είναι δύσκολη η παρακολούθησή της λόγω των ακατανόητων διαλόγων. Είν’αλήθεια,δυστυχώς, ότι απαιτείται να διαβάζει κανείς τα χείλη των ηθοποιών προκειμένου να καταλάβει τι λένε, και άρα να παρακολουθήσει άνετα την τραγικότατη ιστορία που διαδραματίζεται στην Κορνουάλη στα 1820. Το πειστικότατο καστ μ’επικεφαλής την πανέμορφη και χυμώδη Jessica Brown Findlay , η έξοχη φωτογραφία και αναβίωση της εποχής με αποτέλεσμα πολύ όμορφα «κάδρα» που θυμίζουν Προ-Ραφαηλιτικούς πίνακες (κι ας εμφανίστηκε το διασημότερο καλλιτεχν.κίνημα της Αγγλίας,28 χρόνια μετά

Καθηλωτική και απολύτως τρομακτική είναι η ταινία του Manuel Martin Cuenca με τον τίτλο CANIBAL/ CANNIBAL (2013) , βασισμένη στ ’ ομότιτλο μυθιστόρημα του Humberto Arenal. Ο εξαιρετικός πρωταγωνιστής Antonio de la Torre (τον οποίο έχουμε δεί τελευταία στα La Isla Minima , May God Save Us και The Fury Of A Patient Man ) κατορθώνει να τρομάξει τον θεατή, όχι μόνο με όσα αποτρόπαια πράττει αλλά κυρίως με όσα υπονοείται ότι πράττει. Διότι η μεγάλη πηγή τρόμου αυτής της άκρως σοκαριστικής ταινίας βρίσκεται στ’αποσιωπητικά. Όπως πολύ εύστοχα έγραψε το Variety , η ταινία “ firmly keeps its butchery offscreen ” . είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι σκηνές όπου βλέπουμε την ασύλληπτη συνήθεια  του κατά τα λοιπά ευϋπόληπτου ράφτη με σταθερή πελατεία και εισόδημα. Δεν χρειάζονται όμως και περισσότερες,αυτό που απεικονίζουν αυτά τα πλάνα είναι εξίσου φρικτό μ’αυτό που ο αφοσιωμένος στην ταινία θεατής (κι όχι στα πατατάκια μπροστά του) συμπεραί