Χέρια-μαχαίρια

Καθηλωτική και απολύτως τρομακτική είναι η ταινία του Manuel Martin Cuenca με τον τίτλο CANIBAL/ CANNIBAL (2013), βασισμένη στ’ ομότιτλο μυθιστόρημα του Humberto Arenal. Ο εξαιρετικός πρωταγωνιστής Antonio de la Torre (τον οποίο έχουμε δεί τελευταία στα La Isla Minima, May God Save Us και The Fury Of A Patient Man) κατορθώνει να τρομάξει τον θεατή, όχι μόνο με όσα αποτρόπαια πράττει αλλά κυρίως με όσα υπονοείται ότι πράττει. Διότι η μεγάλη πηγή τρόμου αυτής της άκρως σοκαριστικής ταινίας βρίσκεται στ’αποσιωπητικά.

Όπως πολύ εύστοχα έγραψε το Variety, η ταινία “firmly keeps its butchery offscreen”^. είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι σκηνές όπου βλέπουμε την ασύλληπτη συνήθεια  του κατά τα λοιπά ευϋπόληπτου ράφτη με σταθερή πελατεία και εισόδημα. Δεν χρειάζονται όμως και περισσότερες,αυτό που απεικονίζουν αυτά τα πλάνα είναι εξίσου φρικτό μ’αυτό που ο αφοσιωμένος στην ταινία θεατής (κι όχι στα πατατάκια μπροστά του) συμπεραίνει βασίμως ότι συμβαίνει και το οποίο απουσιάζει απ’την οθόνη. Η απερίγραπτη φρίκη σ’αυτή την ταινία-πορτραίτο ενός εγκληματικά μονόχνωτου ανθρώπου είναι καλά κρυμμένη πίσω απ΄την αξιοπρεπή και φιλήσυχη «βιτρίνα» του καλύτερου ράφτη της Γρανάδας ο οποίος με τα επιδέξια χέρια του ράβει ρούχα που κρατάνε μιά ζωή. Τα ίδια χέρια όμως αφαιρούν χωρίς την παραμικρή ενοχή τη ζωή απ΄τα σώματα των συνανθρώπων του.Γιατί ο Κάρλος Μάρκες κρύβει ένα φρικτό μυστικό.

Θεωρώ σκόπιμα τα μακροσκελή πλάνα, ακριβώς για να βρεί χρόνο η ήδη εξημμένη φαντασία του θεατή να συμπληρώσει τα κενά. Ο de la Torre (που μάλλον έχει μία έφεση στο να υποδύεται χαμηλότονους τύπους στα όρια του κοινωνικού αυτισμού) καθηλώνει μ’αυτή τη διφορούμενη στάση που δεν μπορείς να καταλάβεις  αν σημαίνει ενδιαφέρον για κοινωνική επαφή ή επειδή σκέφτεται ποιά  κομμάτια του σώματός σου θα κάνουν ωραίες μπριζόλες…

Αυτό που καταλάβατε, που υποψιάζεστε και δεν διανοείστε να δεχτείτε, είναι αυτο που κάνει ο Κάρλος^.   ούτε φτυμμένος απ ΄τις γυναίκες είναι ούτε βιώνει την εν γένει κοινωνική απόρριψη. Η ταινία δεν μας δίνει επαρκείς πληροφορίες για το παρελθόν αυτού του άνδρα, αρκείται σην εξομολόγηση του ίδιου προς την μάλλον ψιλο-φρικαρισμένη Νίνα (η Olimpia Melinte σε διπλό ρόλο) ότι δεν είχε ποτέ ερωτική σχέση διαρκείας, δεσμό τέλος πάντων, καθώς και στη δυσοίωνη ατάκα της συνεργάτιδός του Ωρόρα : «ποτέ δε θα βρείς  γυναίκα».

Σκεφτείτε μήπως γνωρίζετε έναν τέτοιο άνθρωπο, μονήρη, αφοσιωμένο στη δουλειά του με ανύπαρκτη ερωτική ζωή, ο οποίος δηλώνει ότι ποτέ των ποτών δεν είχε σχέση με άλλον επειδή εκτιμάει πάρα πολύ τη μοναχικότητά του. Γουστάρει να ζεί μόνος ρε αδερφέ, είναι μεμπτό αυτό ;

Η πολύ καλή στην έκφραση βουβών συναισθημάτων Melinte, τον ακούει φαινομενικά ήρεμη, ίσως της περνάει απ’το μυαλό ότι ο γοητευτικός άνδρας απέναντί της μπορεί και να είναι μανιακός δολοφόνος, αλλά δε λέει τίποτα. Από ευγένεια/ μαζοχισμό/ ασύγγνωστο θάρρος, συνεχίζει την επαφή μαζί του, τον πολιορκεί. Όμως ο Κάρλος είναι λύκος και μάλιστα κακός^. με μία εγκληματική προτίμηση στη γυναικεία σάρκα, διατείνεται πως βάζει τη μοναχικότητά του πρώτη αλλά ο ψυχισμός κι οι ορμές του τον διαψεύδουν.

Τί κάνει αυτός που ποθεί/καίγεται να δοθεί, ν’αγαπήσει αλλά δεν έμαθε ποτέ τον τρόπο; προσπαθεί να πιάσει την αγάπη με πλάγιους τρόπους.

Ο Κάρλος είναι ανήμπορος ν’ ανεχτεί άλλον άνθρωπο στη ζωή του, ή έτσι έχει πεισει τον εαυτό του επειδή απλούστατα είναι ένας εγωϊστής που ενδιαφέρεται μόνο για την ησυχία του. Οι άνθρωποι όμως είμαστε Κένταυροι : απ’ τη μέση και πάνω έλλογοι, απ΄τη μέση και κάτω άλογοι. Η επιθυμία του Κάρλος για το απαλό, μυρωδάτο γυναικείο κορμί περνάει αναγκαστικά μέσα απ΄τη στενωπό της φυγανθρωπίας του : και θέλει και δε θέλει. Γιατί λοιπόν δεν αρκείται σε περιστασιακές  σχέσεις ; θ’αναρωτηθεί εύλογα ο θεατής. Δεν υπάρχει απάντηση σ’αυτή την ερώτηση, καμία απάντηση δεν παίρνουμε παρακολουθώντας αυτόν τον μεθοδικό μακελάρη.

Στην απολύτως συγκλονιστική σκηνή της ομολογίας, δεν ξέρουμε τι είναι πιό φρικιαστικό, όσα ο Κάρλος εξομολογείται ή όσα περνάνε απ ΄το μυαλό της παραλυμένης απ’ το σοκ Νίνας; Αν αυτό που μας διαχωρίζει απ΄τα κτήνη είναι ο θεμελειώδης κανόνας της συμβίωσης/συνύπαρξης με τα υπόλοιπα μέλη του ανθρώπινου είδους, η μετάβαση απ΄το status naturalis στο status civilis, τότε η συνέπεια είναι  δεν τρώμε τον γείτονά μας για βραδυνό!

Στην ταινία του Cuenca βλέπουμε ένα ανθρωπόμορφο κτήνος που καταλύει συστηματικά αυτόν τον κανόνα. Ο Κάρλος σαν λύκος παραφυλάει  υπομονετικά τα υποψήφια θύματά του, τα εξουδετερώνει, τα σέρνει στη φωλιά του για να τα καταβροχθίσει με την ησυχία του… Ο Κάρλος δεν φαίνεται τι είναι, ούτε είναι αυτό που φαίνεται.

Η φράση τα φαινόμενα απατούν, στην ταινία του Cuenca βρίσκει την απερίγραπτα φρικιαστική επαλήθευσή της.

Trivia : Η ταινία κέρδισε τον Σεπτέμβριο του 2014  το βραβείο Melies d’Argent στο Στρασβούργο, για την Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία Φαντασίας.