bigsmallscreen

Πολύ ευπρόσωπη μεταφορά του θρυλικού θεατρικού του Άντον Τσέχωφ Ο Γλάρος , αποτελεί η ταινία του Michael Mayer με τίτλο THE SEAGULL , αν και τσεκουρώθηκε θα έλεγα, απ΄την κριτική . ειρωνική σύμπτωση αν σκεφτεί κανείς πως και η πρώτη παρουσίαση του έργου στη θεατρ.σκηνή του Αλεξαντρίνσκι της Πετρούπολης στα 1896, είχε στεφθεί με παταγώδη αποτυχία… Είναι πολύ όμορφη όμως και σπαρακτική τούτη η μεταφορά του Γλάρου στη μεγάλη οθόνη.Το καστ, μ’εμπροσθοφυλακή− μία πειστικότατη σταρ της σκηνής,γοητευτικότατη κι αεικίνητη Ιρίνα Αρκάντινα− την Annette Bening , και τον γλυκύτατο σίφουνα Billy Howle υποδυόμενο τον γιό της, στηρίζει επαρκέστατα τους ρόλους που έχει αναλάβει, κι όλοι έχουν κάτι να συνεισφέρουν στο ξαναζωντάνεμα αυτής της, κατ’ουσίαν, τραγικότατης ιστορίας. Η μουσική επένδυση επίσης είναι ωραιότατη όπως και τα κοστούμια δια χειρός Ann Roth . Καλοκουρδισμένη είναι η ταινία του Mayer ,και το ζευγάρι (δεύτερη φορά μαζί, μετά το On Chesil Beach ) των B . Howle - S .

Σκυλιά κάθε μεγέθους είναι οι σιωπηλοί μάρτυρες βίαιων πράξεων, στην ταινία του Matteo Garrone με τίτλο DOGMAN . Κοινωνικός δαρβινισμός,αφόρητη μιζέρια, λάσπη και παρανομία συνθέτουν το καταθλιπτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ζεί κι εργάζεται ο ασχημούλης, λεπτούλης και κοντούλης Μαρτσέλλο (έξοχος ο Marcello Fonte ), περιποιείται σκυλιά στο κατάστημά του που βρίσκεται σε μία παραθαλάσσια πολίχνη της συμφοράς. Είναι απίστευτη η μιζέρια που αποπνέει  αυτή η ταινία κινούμενη σε μία χρωματική παλέτα του καφέ-πράσινου-γκρι, μουσκεμένη συχνά απ΄την εκνευριστική βροχή που δείχνει την πόλη ακόμη πιό άχαρη. Ο Μαρτσέλλο αυτή η απερίγραπτη φάτσα, δεν είναι κανένα αγιόπαιδο, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι αγαπητός στην τοπική  κοινωνία και να έχει μία μικρή παρέα φίλων με τους οποίους παίζει ποδόσφαιρο. Το αξιοσημείωτο μ’αυτή τη λιτή αλλά τόσο σπουδαία ταινία είναι, αφενός το ότι τουλάχιστον με δύο πλάνα φανερώνει το, καθόλου λυτρωτικό, φινάλε στον προσεκτικό θεατή ,αφετέρου ότι αποτε

Αβάσταχτα νοσταλγική (πρωτίστως για τους εμπλεκόμενους) και θαυμαστά τρυφερή είναι η ταινία BLUE JAY (2016) , σε σκηνοθεσία Alex Lehmann και σενάριο του πρωταγωνιστή Mark Duplass . Τί μπορεί να συμβεί όταν 2 πρώην εραστές ξανασυναντηθούν μετά από 20 ολόκληρα χρόνια ; «Κατ’ αρχάς, συνέβη η ζωή» είναι μία πρώτη εύκολη απάντηση. Τί έγινε όμως με τη σχέση τους ; Αυτοί οι δυό που βλέπουμε τώρα να βαδίζουν χωριστά ο καθένας προς τ’αυτοκίνητό του, ο Τζιμ και η Αμάντα, ήταν κάποτε ένα (όσο ένα μπορούν να είναι δυό ξέχωρες ατομικότητες), ήταν γνωστοί στη μικρή πόλη της Καλιφόρνια όπου ζούσαν, ως «πιτσουνάκια», ήταν οι αγαπημένοι πελάτες αυτού του αιωνόβιου Γουένι, που έχει ακόμη το μικρό παντοπωλείο στην περιοχή. Ευτύχησε η ταινία να έχει για πρωταγωνιστές τους θαυμάσιους και πειστικότατους Sarah Paulson και Mark Duplass . Είναι οι μικρές λεπτομέρειες που το δίδυμο αποδίδει τόσο υπέροχα, κάνοντας αυτό το αποκλειστικά ασπρόμαυρο συναισθηματικό μονόπρακτο, μία γοητευτικότατη τα

Η φράση «μην το πείς στη μαμά» αποκτά ένα άκρως σκοτεινό κι εγκληματικό περιεχόμενο,στην εξαιρετική σειρά 8 επεισοδίων με τον τίτλο SHARP OBJECTS (μεταφορά στην οθόνη του ομώνυμου μυθιστορήματος της Gillian Flynn ), η οποία  κατενθουσίασε τους θεατές τη χρονιά που μας πέρασε. Φαίνεται πως ο Αμερικάνικος Νότος εμπνέει,και το λεγόμενο southern gothic είδος βρίσκει το καλύτερο «σπίτι», πριν μερικά χρόνια στην επίσης συναρπαστική σειρά True Detective , πέρυσι  στην σειρά σκηνοθεσίας Jean - Marc Valee . Δύο αποτρόπαιοι φόνοι μικρών κοριτσιών σε μία πολίχνη του Μιζούρι,το Wind Gap , οι οποίοι συγκλονίζουν τους κατοίκους, είναι η ιντριγκαδόρικη αφορμή για την πανέμορφη ρεπόρτερ ονόματι Καμίλ Πρήκερ (έξοχη η Amy Adams - ένας ακαταμάχητος συνδυασμός ροκ παρακμής, ανέμελου αισθησιασμού και σκανδαλώδους εθισμού στην αυτοκαταστροφή) για να επιστρέψει στη γενέτειρά της (κάτι που μετά βεβαιότητος δεν την ενθουσιάζει καθόλου) και να έρθει αντιμέτωπη με τους προσωπικούς της δαίμονες, α