Τα καλά κορίτσια

Η φράση «μην το πείς στη μαμά» αποκτά ένα άκρως σκοτεινό κι εγκληματικό περιεχόμενο,στην εξαιρετική σειρά 8 επεισοδίων με τον τίτλο SHARP OBJECTS (μεταφορά στην οθόνη του ομώνυμου μυθιστορήματος της Gillian Flynn), η οποία  κατενθουσίασε τους θεατές τη χρονιά που μας πέρασε. Φαίνεται πως ο Αμερικάνικος Νότος εμπνέει,και το λεγόμενο southern gothic είδος βρίσκει το καλύτερο «σπίτι», πριν μερικά χρόνια στην επίσης συναρπαστική σειρά True Detective, πέρυσι  στην σειρά σκηνοθεσίας Jean-Marc Valee.

Δύο αποτρόπαιοι φόνοι μικρών κοριτσιών σε μία πολίχνη του Μιζούρι,το Wind Gap, οι οποίοι συγκλονίζουν τους κατοίκους, είναι η ιντριγκαδόρικη αφορμή για την πανέμορφη ρεπόρτερ ονόματι Καμίλ Πρήκερ (έξοχη η Amy Adams- ένας ακαταμάχητος συνδυασμός ροκ παρακμής, ανέμελου αισθησιασμού και σκανδαλώδους εθισμού στην αυτοκαταστροφή) για να επιστρέψει στη γενέτειρά της (κάτι που μετά βεβαιότητος δεν την ενθουσιάζει καθόλου) και να έρθει αντιμέτωπη με τους προσωπικούς της δαίμονες, αλλά και το αφηγηματικό πλαίσιο για να μας μιλήσει η Flynn για τη γυναίκα, το ρόλο-καλούπι στον οποίο στριμώχνεται απ΄τη μικρή ηλικία, τις προσδοκίες που έχουν όλοι απ΄τις  γυναίκες, και τι συμβαίνει όταν ξυπνήσει ο «διάολος» μέσα τους, ο οποίος ως γνωστόν, τραβάει τα κορίτσια από τα μαλλιά. Διότι μπορεί σε πρώτο επίπεδο να παρακολουθούμε γοητευμένοι ένα συναρπαστικό αστυνομικό θρίλερ (ποιός στραγγαλίζει ανήλικα κορίτσια και τους βγάζει την οδοντοστοιχία ; ), αλλά το διακύβευμα και η ουσία αυτής της σειράς, είναι πιστεύω κάτι ακόμη πιό σοβαρό, βαθύτερο και σκοτεινότερο το οποίο βεβαίως κι έχει το ρόλο του στα φονικά.

Το δράμα των 8 επεισοδίων, με την υπνωτιστική μουσική επένδυση και τις εξαιρετικές ερμηνείες (ιδίως απ΄την πρωταγωνιστική τριάδα των A.Adams, P.Clarkson και E.Scanlen) περιστρέφεται γύρω απ΄τις 3 γυναίκες της οικογένειας Κρέλιν (της πιό πλούσιας οικογένειας στην περιοχή σημειωτέον) : την ωραία, αλκοολική και με ιστορικό νοσηλείας σε ψυχιατρική κλινική λόγω συστηματικών αυτό-τραυματισμών της, Καμίλ Πρήκερ −ρεπόρτερ σ’ εφημερίδα του Σικάγου, με ιδιαίτερη σχέση να τη συνδέει με τον εκδότη της (συμπαθέστατος ο Miguel Sandoval), βαρύ οικογενειακό παρελθόν να τη στοιχειώνει και τη μουσική να τη συνοδεύει πάντα− το «παρελθόν» της- η γοητευτικότατη κι αριστοκρατική μητέρα της πρώτης, Αντόρα Κρέλιν (υπέροχη πραγματικά η Patricia Clarkson, όσο προχωράει η ιστορία και κορυφώνεται το δράμα, τόσο θυμίζει πανούργα μάγισσα που προσπαθεί να ελέγξει τους γύρω της, φτιάχνοντας περίεργα σιρόπια που κλείνει σε χρωματιστά μπουκάλια), μία κυρία του “old money” του Αμερικάνικου Νότου, με έγχρωμη υπηρέτρια να τη φροντίζει, έναν μάλλον χαμηλών τόνων κι εύπιστο σύζυγο να τη λατρεύει (ο Henry Czerny)και μία ευειδέστατη έφηβη κόρη-ετεροθαλή αδελφή της Καμίλ, να νταντεύει σε βαθμό νοσηρότητας. Αυτή η έφηβη, η Άμμα Κρέλιν, είναι το «μέλλον» της Καμίλ, ο τρίτος πόλος του δράματος, το it-girl του Wind Gap, ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο που στην (τραγικότατη) ουσία ζεί διπλή ζωή : μπροστά στην φοβερή Αντόρα είναι η υπάκουη και καθωσπρέπει  κόρη των Κρέλιν, μία ζωντανή κούκλα που παίζει με τις ώρες με το κουκλόσπιτο-μικρογραφία της έπαυλης των Κρέλιν, που υπάρχει στο δωμάτιό της, πίσω όμως απ΄την πλάτη της Αντόρα είναι μία bitchy έφηβη, που αρέσκεται στις ατέλειωτες βόλτες με πατίνια, στο κάπνισμα ελαφρών ναρκωτικών, στο ποτό φυσικά, και το σεξ.

Η πειστικότατη, μόλις 20 ετών Αυστραλή ηθοποιός Eliza Scanlen, δίνει μία εξαιρετική ερμηνεία ως χαϊδεμένη κόρη των Κρέλιν, που υποφέρει σιωπηλά (αλλά με τραγικότατες συνέπειες) απ΄την υπερπροστατευτική λατρεία της μητέρας της. Γιατί αυτή είναι η πραγματική τραγωδία που στοιχειώνει το μυαλό του θεατή, και τη ζωή της χυμώδους Καμίλ : η τρομερή μητέρα της, η αρχοντική, κατάξανθη Αντόρα, ένα θύμα κατ’ ουσίαν, της δικής της μάνας, της Τζόγια^.  στα δύο τελευταία επεισόδια της σειράς, όπου οι συνταρακτικές αποκαλύψεις αρχίζουν να πέφτουν πάνω στη διαλυμμένη ψυχικά Καμίλ, συνειδητοποιούμε με τρόμο ποιά ακριβώς είναι η Αντόρα και τι καταστροφή έχει προκαλέσει στα κορίτσια της. Είναι απερίγραπτη η έκφραση της Αντόρα – η Clarkson ήδη βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της− στο τελευταίο επεισόδιο, όταν η Καμίλ, κοιτάζοντάς την μ’ ένα συγκεκριμένο βλέμμα, σιωπηλά της «λέει» ότι ξέρει. Η κραυγή αγανάκτησης/ οργής/ απερίγραπτου πόνου του παιδιού προς τον αγέρωχο γονιό του, τη μάνα εν προκειμένω, και η πέραν περιγραφής αντίδραση της μητέρας όταν νιώθει πως την καθίζουν αργά-αργά στο εδώλιο.

Είναι  χαρά του ψυχοθεραπευτή αυτή η σειρά^. με την κληρονομημένη ( ; ) ψυχοπάθεια, τη νοσηρότητα να μολύνει μυστικά τις γυναίκες της ιστορίας, τις γυναίκες που ανθίζουν ξεδιάντροπα, ορμητικά, αισθησιακά κι όλοι προσπαθούν να τις καλύψουν, να τις συγυρίσουν τακτικά και ήσυχα στο «συρτάρι» της ευπρεπούς, καθωσπρέπει δεσποινίδος, που ανατρέφεται (παρά τα επιφαινόμενα εκμοντερνισμού) μ’ έναν σκοπό : να βρεί τον γαμπρό. Όλα τα τερτίπια,στρατηγικές,νάζια στοχεύουν στον άντρα, κατά προτίμηση νεαρό, καλοσχηματισμένο και σέξι,όπως είναι ο αδελφός ενός εκ των δολοφονηθέντων κορασίδων, ο λαχταριστός Τζων Κέην (τον υποδύεται ο Taylor John Smith), τον οποίο έχει «καπαρώσει» η λυσσασμένη για φήμη Άσλεϊ Γουήλερ (πειστικότατη η Madison Davenport), χαρακτηριστικό παράδειγμα νεαρής που ακολουθεί πιστά την τακτική «κυρία στο σαλόνι, π…..α στο κρεβάτι» προετοιμαζόμενη για το ρόλο της συζύγου-δαμαστή του πιό ήπιων τόνων αρσενικού που βρέθηκε στο δρόμο της, εν προκειμένω του Τζων.

Δεν προσφέρει λύτρωση η σειρά του Valee, δεν προσφέρει λύτρωση η γραφή της Flynn, αυτό το έχουμε διαπιστώσει και στα επόμενα βιβλία της τα οποία μεταφέρθηκαν στη (μεγάλη) οθόνη^. η σεκάνς του 8^ου επεισοδίου όπου οι δυό πεντάμορφες αδελφούλες Καμίλ και Άμμα ξεκινούν μία νέα υποσχόμενη ζωή, μακριά, επιτέλους, απ΄την τρυφερά δυναστική μητέρα τους (με μουσική υπόκρουση το υπέροχο Plus Tot της Alexandra Streliski) είναι η καλύτερη και ανατρεπτικότερη της σειράς, είναι η ιδιοφυής παγίδα της σωτηρίας, της δήθεν κατατρόπωσης της «κακής μάγισσας», της χολέρας που δηλητηρίαζε για χρόνια τις ζωές των δύο κοριτσιών.

Ο θεατής συγκινείται βλέποντας τις δυό αδελφές να είναι επιτέλους ελεύθερες^. είναι έτσι όμως; στις πρώτες σκηνές του 1^ου επεισοδίου, η Καμίλ είπε κάτι πολύ χαρακτηριστικό στον εκδότη της : “I’m trash. From old money”, κι όταν πολύ αργότερα εξαντλημένη δέχεται τα πονεμένα “I’m sorry Camille” που της λέει ο ντετέκτιβ Ρίτσαρντ Γουίλις (γοητευτικότατος ο Chris Messina), η ωραία Άμμα που βρίσκεται δίπλα της σχολιάζει ειρωνικά για τον Ρίτσαρντ, μ’αυτή την έπαρση των ανθρώπων που ‘χουν ανατραφεί να εξουσιάζουν : “what a dick”, η Καμίλ γελάει επικροτώντας.

Δεν είναι μόνο θύματα οι γυναίκες στα βιβλία της Flynn, δεν είναι μόνο θύματα ούτε και σ’αυτή την εξαιρετική μεταφορά του πρώτου μυθιστορήματός της που κυκλοφόρησε το 2006 : η συγκινητική σεκάνς κλείνει με την πιό σοκαριστική ανατροπή, οι πιό φρικτές υποψίες μας (ο πολύ προσεκτικός θεατής θα καταλάβει ποιός είναι ο δράστης αρκετά εύκολα νομίζω) επιβεβαιώνονται, κι ο εφιάλτης μοιάζει να μην έχει τέλος, ιδίως όταν το φινάλε της σειράς, συνεχίζεται με μερικές άκρως αποκαλυπτικές σκηνές ενδιάμεσα και μετά τους τίτλους τέλους.

Πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος που δεν αγαπήθηκε; Συνειδητοποιούσε η Αντόρα τη φρικτή βαρύτητα της φράσης «δεν σ’αγάπησα ποτέ» που είπε στην Καμίλ; Πού μπορεί να φτάσει ένα παιδί που θέλει την αποκλειστικότητα της γονικής αγάπης; Σ’ ένα έγκλημα, το ποιός το έκανε είναι η συνήθης,πρώτη ερώτηση^. το γιατί το έκανε όμως, είναι η επαχθέστερη και βασανιστικότερη ερώτηση όλων.

Trivia :

·       Η Flynn έγραψε το βιβλίο ενώ εργαζόταν ως ρεπόρτερ για το Entertainment Weekly^.  στα 2008 είχε ανακοινωθεί πως η Andrea Arnold επρόκειτο να σκηνοθετήσει μία μεταφορά του μυθιστορήματος. Τελικά το σχέδιο δεν ευδοκίμησε.

·       Σε κάθε επεισόδιο, υπάρχουν λέξεις ή φράσεις κρυμμένες τεχνηέντως στα πλάνα^.  εδώ μπορειτε να τις δείτε όλες.

·       Το βασικό μουσικό θέμα της σειράς είναι το “Dance And Angela” του Franz Waxman, το οποίο ακούγεται σε διαφορετική εκτέλεση στους τίτλους έναρξης κάθε επεισοδίου. Το κομμάτι είναι απ΄το score της ταινίας του 1951 A Place In The Sun. Στη σειρά ακούγονται επίσης 4 τραγούδια των Led Zeppelin, για τα οποία εξασφαλιστηκε το δικαίωμα χρήσης (κατόρθωμα, δεδομένου το πόσο δύσκολα πείθεται το συγκρότημα να παραχωρήσει τα δικαιώματα).

·       Στο “outstanding cast led by a superb Amy Adams” όπως γράφτηκε, αξίζει να μνημονεύσουμε την Elizabeth Perkins η οποία είναι εκπληκτική στο ρόλο της μεγάλης κουτσομπόλας του Wind Gap, Τζάκι Ο’ Νηλ, οικογενειακής φίλης των Κρέλιν, και όπως προκύπτει, με ρόλο καταλύτη των εξελίξεων.

Οι Adams και Messina εχουν ξανασυνυπαρξει σε ταινία : στο Julie & Julia του 2009 υποδύθηκαν το ζευγάρι.