bigsmallscreen

Ένα εξαίρετο δείγμα της τεχνικής του stop-motion στο σινεμά είναι η ταινία animation του Claude Barras MA VIE DE COURGETTE/ MY LIFE AS A ZUCCHINI που αποτελεί   τη δεύτερη κατά σειρά διασκευή του βιβλίου του Gilles Paris με τίτλο Autobiographie D’ Une Courgette (2002). Η εκπληκτική δουλειά που έχει γίνει με τις μαριονέτες και το όλο στήσιμο του μικρόκοσμου της ιστορίας και η μουσική, φτιάχνουν μία ταινία-γλύκισμα,ένα διαμάντι υψηλής αισθητικής και παιδαγωγικής αξίας, καθότι μιλάει για ένα σοβαρότατο θέμα : τα εγκαταλελειμένα (για διάφορους λόγους) παιδιά. Ο Ικάρ, 9 ετών, ζεί με τη μαμά του η οποία αφού τους εγκατέλειψε ο πατέρας του, όλη μέρα πίνει μπύρες παρακολουθώντας   τηλεόραση. Στο δωμάτιό του στη σοφίτα του σπιτιού τους, ο μικρούλης φτιάχνει πύργους απ ΄τα άδεια τενεκεδάκια της μπύρας και ζωγραφίζει παντού τον μπαμπά του ως Spiderman . Ο χαρταετός του και ένα άδειο τενεκεδάκι μπύρας θα είναι τα μοναδικά ενθύμια απ’ τους γονείς του, όταν  

Ένας   τρόπος να θίξεις σοβαρότατα ζητήματα, είναι αυτός της λεγόμενης μαύρης κωμωδίας , έξοχο δείγμα της οποίας είναι η ταινία του Martin Mc Donagh με τον (εξαντλητικά) περιγραφικό τίτλο THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING , MISSOURI . 4 Χρυσές Σφαίρες (α’ γυναικείου ρόλου, β’ ανδρικού ρόλου, σεναρίου και ταινίας), διπλάσιες υποψηφιότητες και γι’ άλλα βραβεία− συμπεριλαμβανομένων και όσκαρ−, υπέροχες ερμηνείες απ ΄τους S . Rockwell , F . McDormand , C . L . Jones και W . Harrelson και με   αχτύπητο συνδυασμό κατάμαυρου χιούμορ και δράματος, η ταινία του Mc Donagh αφηγείται την ιστορία μίας φρικτής, άλυτης υπόθεσης δολοφονίας και βραδείας   απονομής δικαιοσύνης (για να μην πω, εν τοις πράγμασιν ΜΗ απονομής) που ταλανίζει , πρωτίστως τη χαροκαμμένη μάνα ονόματι Μίλτρεντ Χέηζ (το επώνυμό της - Hayes -   είναι ομόηχο του haze = ομίχλη ) και δευτερευόντως την πόλη του Ebbing στο Μιζούρι των Η.Π.Α όπου όλα μοιάζουν ήσυχα και ρουτινιάρικα : κάθε Κυριακή η εκκλησία θα γεμίσει

Δυστοπία στο αποκορύφωμα των τεχνολογικών επιτεύξεων, ή μήπως ένα τολμηρό , επόμενο βήμα στη σχέση ανθρώπων και ανδροειδών; Η ταινία του Denis Villeneuve   BLADE RUNNER 2049 , τοποθετημένη 30 χρόνια μετά τα γεγονότα της θρυλικής ταινίας   του 1982( σε σκηνοθεσία του R . Scott ) μπορεί να πορεύεται   στη σκιά ούτως ειπείν, της εμβληματικής ταινίας   του 1982, άλλωστε είναι συνέχεια εκείνης (για κάποιους είναι άκρως ενοχλητικό αυτό και υπονομευτικό της αξίας της), αλλά είναι τόσο γοητευτικά φτιαγμένη που μπορεί άνετα κανείς να παραβλέψει τις πολλές ομοιότητές της με το πρώτο Blade Runner και να την απολαύσει γι’ αυτό που είναι : ένα μελλοντολογικό θρίλερ με φιλοσοφικο-υπαρξιακές   προεκτάσεις. Η εκπληκτική φωτογραφία του Roger Deakins με τα απίστευτα «κάδρα» και την καθολική μονοχρωμία να επιτείνουν τον ζόφο και τη μοναξιά των όντων που κατοικούν σε μία εφιαλτική Καλιφόρνια το 2049, συνοδεύεται απ’την υπέροχη μουσική των B . Wallfisch και H . Zimmer και τα δυό