Ομίχλη πάνω απ΄το Μιζούρι

Ένας  τρόπος να θίξεις σοβαρότατα ζητήματα, είναι αυτός της λεγόμενης μαύρης κωμωδίας, έξοχο δείγμα της οποίας είναι η ταινία του Martin Mc Donagh με τον (εξαντλητικά) περιγραφικό τίτλο THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI.

4 Χρυσές Σφαίρες (α’ γυναικείου ρόλου, β’ ανδρικού ρόλου, σεναρίου και ταινίας), διπλάσιες υποψηφιότητες και γι’ άλλα βραβεία− συμπεριλαμβανομένων και όσκαρ−, υπέροχες ερμηνείες απ ΄τους S.Rockwell, F.McDormand, C.L.Jones και W.Harrelson και με  αχτύπητο συνδυασμό κατάμαυρου χιούμορ και δράματος, η ταινία του Mc Donagh αφηγείται την ιστορία μίας φρικτής, άλυτης υπόθεσης δολοφονίας και βραδείας  απονομής δικαιοσύνης (για να μην πω, εν τοις πράγμασιν ΜΗ απονομής) που ταλανίζει , πρωτίστως τη χαροκαμμένη μάνα ονόματι Μίλτρεντ Χέηζ (το επώνυμό της -Hayes-  είναι ομόηχο του haze = ομίχλη) και δευτερευόντως την πόλη του Ebbing στο Μιζούρι των Η.Π.Α όπου όλα μοιάζουν ήσυχα και ρουτινιάρικα : κάθε Κυριακή η εκκλησία θα γεμίσει από πιστούς, κάθε μέρα ίσως, όλο και κάποιος έγχρωμος θα βρεθεί στο νοσοκομείο λόγω ξυλοδαρμού, κάθε μέρα οι αστυνομικοί που στελεχώνουν το τμήμα της περιοχής (κι οι οποίοι είναι φορτωμένοι μ’ όλα τα «καλά» : ρατσισμό, ομοφοβία, ροπή προς την κατάχρηση εξουσίας και την παράβαση καθήκοντος) θα δείξουν παραστατικότατα ποιός κάνει κουμάντο εδώ πέρα, όπως κάνει ο αστυνόμος  Ντίξον (ένας απολαυστικός, αστειότατος, υπέροχος  Sam Rockwell) ο οποίος σε μία φοβερή σεκάνς ανθολογίας, ενσαρκώνει επακριβώς το υβριστικό (αλλά πολλάκις τόσο δικαιολογημένο) τρίπτυχο : «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» … ).

Πριν 7 μήνες αυτή η ήσυχη πόλη συγκλονίστηκε από ένα ειδεχθές έγκλημα για το οποίο, ακόμα δεν έχει συλληφθεί κάποιος ως ύποπτος. Πώς αντιδρά σ’ αυτό το χάλι η μητέρα του θύματος; Νοικιάζει 3 τεράστιες πινακίδες για διαφημίσεις, και γράφει διαδοχικά πάνω τους τα εξής : «βιάστηκε ενώ πέθαινε», «κι ακόμα καμία σύλληψη», «πως κι έτσι αστυνόμε Γουίλομπι; »

Μιά περίεργη καταχνιά μοιάζει να ‘χει στρογγυλοκαθίσει πάνω στην υπόθεση δολοφονίας της Άντζελα Χέηζ που αναβάλλει διαρκώς την εξιχνίασή της. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον μ’ αυτή την ταινία, δεν είναι μόνο το πόσο ευφυώς ρίχνει στο τραπέζι φλέγοντα προβλήματα (ρατσισμός,ομοφοβία, αρνησιδικία, αυτοδικία), αλλά και πως αποτελεί  ένα γλαφυρό παράδειγμα του λεγόμενου τυπικού και άτυπου κοινωνικού ελέγχου, όπως μας διδάσκει η Κοινωνιολογία : η ενέργεια της εξοργισμένης  Μίλντρεντ (η Frances McDormand είναι πλήρως ενταγμένη στο ρόλο της−ρόλος στην απέναντι «όχθη» αυτού που υποδυόταν στο θρυλικό Fargo) συσπειρώνει, σχεδόν όλη την τοπική κοινωνία εναντίον της που προσπαθεί  άμεσα ή συγκαλυμμένα να τη «συνετίσει». Ξαφνικά η Μίλντρεντ παρουσιάζεται ως η κακιά της ιστορίας, η αναίσθητη, ανάλγητη μάνα που σαφώς έχει τα δίκια της αλλά να στρέφεται έτσι κατά αυτού του αστυνομικού-υπόδειγμα που είναι ο Γουίλομπι; Ε αυτό παραπάει!

Η δικαιολογημένη αντίδραση της Μίλτρεντ που διψά να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του παιδιού της, εξοργίζει την τοπική κοινωνία περισσότερο απ΄τις πράξεις του οργάνου της Τάξης (βλέπε Τζέησον Ντίξον).

Στην φοβερή σκηνή του ξεσπάσματος του Ντίξον, αυτός που δοκιμάζει το, κυριολεκτικά, βαρύ χέρι του Νόμου είναι ο γλυκύτατος Γουίλμπι ο Κοκκινομάλλης− ο υπέροχος Caleb Landry Jones, σε ρόλο άκρως αντίθετο αυτού που είχε στο Get Out. Ο πανέξυπνος συνδυασμός κωμικού και τραγικού σ’αυτή την ταινία κάνει τον θεατή να μην ξέρει αν πρέπει να λυθεί στα γέλια (παρατηρώντας τον ανεκδιήγητο Ντίξον) ή στα κλάματα (πάλι, παρατηρώντας την εντελώς απαράδεκτη συμπεριφορά του Ντίξον).

Ενώ όμως η ταινία μας παρουσιάζει μία κλιμάκωση θα έλεγα, αστυνομικής αυθαιρεσίας  αφενός, αυτοδικίας αφετέρου, το μάλλον χλιαρό κατ’ εμέ (κι εντελώς απρόβλεπτο) φινάλε της, μοιάζει να κάνει «εκπτώσεις» σ’ αυτή την ανελέητη κατάμαυρη ειρωνεία που απολαμβάναμε την προηγούμενη 1 ώρα^.  με μία εντελώς…χριστιανική μεταστροφή χαρακτήρα ρίχνει τους τόνους της αέναης αντιπαράθεσης και φαίνεται να προτάσσει τη συμφιλίωση.

Ο ένοχος/οι της ανθρωποκτονίας μπορεί να μην βρέθηκαν, αλλά το βέβαιο είναι πως ο Mc Donagh, μας παρέδωσε μία απολαυστικότατη dramedy, και απ΄τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Trivia :

·        Ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε το σενάριο, βλέποντας σε ταξίδι του κάποιες πινακίδες για ένα άλυτο έγκλημα “somewhere down in the Georgia, Florida, Alabama corner”.

·        Ο χαρακτήρας της Μίλντρεντ γράφτηκε με την McDormand κατά νού, η οποία «πήρε μαθήματα» στο πως θα ερμηνεύσει το ρόλο, απ ΄τον Τζων Γουέην. Αντιστοίχως, ο χαρακτήρας του Ντίξον γράφτηκε ειδικά για τον Rockwell,  που έχοντας φανταστεί το δικό του ρόλο ως το ακριβώς αντίθετο της  McDormand, εμπνεύστηκε απ΄τον συμπρωταγωνιστή του Γουέην, Λη Μάρβιν, στην ταινία The Man Who Shot Liberty Valance.