Ένα κολοκυθάκι, ένα ανθρωπάκι

Ένα εξαίρετο δείγμα της τεχνικής του stop-motion στο σινεμά είναι η ταινία animation του Claude Barras MA VIE DE COURGETTE/ MY LIFE AS A ZUCCHINI που αποτελεί  τη δεύτερη κατά σειρά διασκευή του βιβλίου του Gilles Paris με τίτλο Autobiographie D’ Une Courgette (2002).

Η εκπληκτική δουλειά που έχει γίνει με τις μαριονέτες και το όλο στήσιμο του μικρόκοσμου της ιστορίας και η μουσική, φτιάχνουν μία ταινία-γλύκισμα,ένα διαμάντι υψηλής αισθητικής και παιδαγωγικής αξίας, καθότι μιλάει για ένα σοβαρότατο θέμα : τα εγκαταλελειμένα (για διάφορους λόγους) παιδιά.

Ο Ικάρ, 9 ετών, ζεί με τη μαμά του η οποία αφού τους εγκατέλειψε ο πατέρας του, όλη μέρα πίνει μπύρες παρακολουθώντας  τηλεόραση. Στο δωμάτιό του στη σοφίτα του σπιτιού τους, ο μικρούλης φτιάχνει πύργους απ ΄τα άδεια τενεκεδάκια της μπύρας και ζωγραφίζει παντού τον μπαμπά του ως Spiderman. Ο χαρταετός του και ένα άδειο τενεκεδάκι μπύρας θα είναι τα μοναδικά ενθύμια απ’ τους γονείς του, όταν  (ευτυχώς ; ) η μαμά του πεθαίνει ακαριαία μετά από ατύχημα.

Ο Κολοκυθάκης (όπως τον αποκαλούσε χαϊδευτικά η μαμά του) μεταφέρεται σ’ ένα σπίτι όπου ζούν κι άλλα παιδάκια στερημένα από γονείς για διάφορους λόγους : είτε πέθαναν είτε− όπως στην περίπτωση του άτυπου αρχηγού της μικροκοινωνίας των λιλιπούτειων, Σιμόν− έχουν προβλήματα με το Νόμο και μπαινοβγαίνουν στη φυλακή.

Με τρυφερότητα και χιούμορ ο Barras μας προσφέρει μία πανέμορφη ταινία που μιλάει για τις αξίες της αγάπης, της φιλίας και της οικογένειας (είναι τόσο σπαρακτική η σκηνή όπου τα επτά παιδάκια κοιτάζουν με παράπονο ένα άγνωστο  παιδάκι που το αγκαλιάζει η μαμά του, και τι δε θα ‘διναν για να έχουν κι αυτά τη μαμά τους).

Το σπίτι-ίδρυμα είναι συμπαθητικό, το διδακτικό προσωπικό ένα νέο ζευγάρι, η διευθύντρια δεν είναι καμιά σαδίστρια που βασανίζει τα μικρά, γενικώς το πλαίσιο μέσα στο οποίο βλέπουμε τον μικρό Κολοκυθάκη ν’ αναρρώνει βαθμηδόν απ’την  οικογενειακή τραγωδία είναι υποστηρικτικό και βέβαια ο έρωτας που έχει τη μορφή της 10χρονης Καμίλ που διαβάζει Κάφκα και κουβαλάει ένα επίσης τραγικό οικογενειακό ιστορικό, κάνει το θαύμα του^.  ο Κολοκυθάκης έχει επιτέλους αγάπη στη ζωή του, και η σχέση του με τον αστυνομικό Ρεμόν (με τη φωνή του Michel Vuilermoz) εξελίσσεται πολύ καλά όπως βλέπουμε στο συγκινητικότατο φινάλε, το οποίο υποστηρίζεται μοναδικά, απ΄το τραγούδι  Le Vent Nous Portera (The wind will carry us) ερμηνευμένο απ’την Ελβετή τραγουδοποιό Sophie Hunger, που συνέθεσε και τη μουσική της ταινίας.

Η υπέροχη δουλειά του Barras με πολλές βραβεύσεις και υποψηφιότητες, έχει όλη τη γλύκα που θα περίμενε κανείς από ένα ζαχαρωτό και όλο το φως της αισιοδοξίας  που έχει ο λαμπρός ήλιος πίσω απ΄τα βαριά, γκρίζα σύννεφα, είτε αυτά βρίσκονται στον ουρανό, είτε στη ζωή και την ψυχή του Κολοκυθάκη.

Trivia : Η ταινία ήταν υποψήφια το 2016 για το Όσκαρ  Καλύτερου Κινούμενου Σχεδίου, αλλά δυστυχώς έχασε απ’το  Zootopia. Ήταν επίσης η συμμετοχή της Ελβετίας (είναι Γαλλο-Ελβετικής παραγωγής) στην κατηγορία Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία στα Όσκαρ της ίδιας  χρονιάς.