Ο κρίκος

Η ταινία  του Simon Stone  THE DAUGHTER (2015), εμπνευσμένη απ΄την θρυλική Αγριόπαπια του Henrik Ibsen, αρχίζει και τελειώνει με μιά πληγή : η μικρή, χαριτωμένη πάπια που ο εργοστασιάρχης  Χένρι Νίλσεν τουφέκισε αδέξια, κάθεται  με ματωμένη φτερούγα, και η νεαρή κόρη του Όλιβερ και της Σάρλοτ, η Χέντγουικ βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου μετά από σοβαρό και παρολίγο μοιραίο τραυματισμό της. Δεν είναι καθόλου επουσιώδης η παρουσία της πάπιας στην ταινία (έμμεσος φόρος τιμής στην πηγή έμπνευσης του Stone) ούτε άμοιρη συμβολισμών, όπως και η γλυκειά κι εύθραστη έφηβη Χέντγουικ (πειστικότατη, αισθαντική και σπαρακτική  η Odessa Young) που άθελά της συνδέει  με τραγικό τρόπο τις οικογένειες Νίλσεν και Φιντς.

Η ταινία του Stone διαθέτει  εξαιρετικές ερμηνείες απ ΄τους ηθοποιούς της− ο επιβλητικός Geofrey Rush υποδύεται τον εργοστασιάρχη Χένρι Νίλσεν, ο οποίος προσπαθώντας  ν’ αποκαταστήσει τη ζημιά που έκανε πριν χρόνια στον φίλο και συνεργάτη του Γουώλτερ Φιντς (σταθερή αξία ο Sam Neil, ο στοργικός  με την εγγονή του Χέντγουικ, και μετρημένα προσηνής με τους υπόλοιπους, πάσχει από ελαφράς μορφής άνοια,ή υποκρίνεται  πως πάσχει) φαίνεται πως έκανε μεγαλύτερο κακό : δόμησε όλη τη ζωή του πάνω στη λησμονιά και συνέβαλε στο να χτιστεί η ζωή άλλων πάνω στο ψέμα. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρων ο τρόπος  που μας παρουσιάζει  ο Stone αυτό το οικογενειακό δράμα  όπου η τραγωδία μοιάζει να επαναλαμβάνεται^.  ακούμε  σε voice-over τους πρωταγωνιστές της ιστορίας αλλά τους βλέπουμε ένα «καρέ» μετά, στην ουσία ενημερωνόμαστε έτσι για το υπόβαθρο των χαρακτήρων, και τους παρατηρούμε  τώρα στο παρόν, αντιμέτωπους  με τη φοβερή αλήθεια.

Ο Κρίστιαν και ο Όλιβερ ( οι υπέροχοι Paul Schneider και Ewen Leslie αντιστοίχως) κολλητοί φίλοι από παλιά, δε γνωρίζουν ότι σε λίγες ώρες όλα θ’ ανατραπούν, όσα θεωρούσαν  δεδομένα αναποδογυρίζουν, ο Όλιβερ, ο γοητευτικός κι αξιαγάπητος Όλιβερ- πρότυπο πατέρα για την Χέντγουικ, αγνοεί  πολλά, είναι ευτυχισμένος με την οικογένειά του και σίγουρα αυτό που αγνοεί δεν του λείπει καθόλου. Τί στο διάολο θέλει ο Κρίστιαν λοιπόν, και τον πιλατεύει τόση ώρα «πρέπει να σου πω κάτι ‘Oλιβερ, πρέπει να σου πω κάτι»;

Η μεγάλη αξία αυτής της ταινίας έγκειται αφενός στο υποδειγματικό «χτίσιμο» της  αποκάλυψης−η τρομερή αλήθεια που ποτέ δεν μαθαίνουμε ευθέως εμείς οι θεατές− έρχεται σταδιακά και ύπουλα, παρατηρούμε τα πρόσωπα του δράματος  να κυκλώνονται  βαθμηδόν απ΄την αλήθεια, να τη βλέπουν να πλησιάζει και να μη μπορούν να της κρυφτούν πιά, ούτε κι όταν η Σάρλοτ (η πολύ καλή Miranda Otto) ρωτάει συντετριμμένη τον Όλιβερ : «δε μπορούμε απλώς να υποκριθούμε  ; », αφετέρου στο μέγιστο ηθικό δίλημμα που σκιαγραφεί παρουσιάζοντας αυτή την ιστορία διαπλοκής δύο οικογενειών : τί βαρύνει περισσότερο, τί αξίζει περισσότερο : μία ευτυχισμένη ζωή που όμως βασίζεται πάνω σ’ ένα ψέμα, ή η λύτρωση που, υποτίθεται, φέρνει η αποκάλυψη; Το ότι ο χαρακτήρας  που ενσαρκώνει ο Rush, δεν θυμίζει εκείνους τους στυγνούς και εντελώς αχώνευτους εργοστασιάρχες που έχουμε δεί σ’ άλλες ταινίες, το ότι η ζωή της γλυκειάς Χέντγουικ μοιάζει, με όλες τις δυσκολίες, αξιοζήλευτη, κάνει τον διαλυμμένο συναισθηματικά  Κρίστιαν που επωμίζεται ακούσια το ρόλο του εξάγγελου προορισμένου να διαδώσει τ’ άσχημα νέα, να φαίνεται κακός, ένας  πληγωμένος άνθρωπος που γύρισε στην πατρική εστία και προκάλεσε ολόκληρο τυφώνα που κατέστρεψε τις ζωές  των οικείων του.

Τί αξίζει περισσότερο, η ψεύτικη ευτυχία ή η αλήθεια και η ενδεχόμενη δυστυχία που φέρνει μαζί της; Η μικρή πάπια με τη φροντίδα του Γουώλτερ και της Χέντγουικ, κατορθώνει να ξαναπετάξει μακριά, είναι η σειρά της ευαίσθητης  Χέντγουικ  τώρα (ο μόνος χαρακτήρας  της ταινίας  που έχει το ίδιο όνομα με τον αντίστοιχο στο θεατρικό του Ίψεν)να μαζέψει τα συντρίμμια που η «βόμβα» της αλήθειας προξένησε στην οικογένειά της και την ίδια.

Εσείς τί θα κάνατε; θ’ αποκαλύπτατε σε κάποιον αγαπημένο σας την αλήθεια που τον αφορούσε, ή θα τον αφήνατε να συνεχίσει να ζεί μέσα στην ψεύτικη μακαριότητά του; πλαστή ευτυχία ή γνήσια δυστυχία; Κι αν νομίζετε πως η απάντηση είναι εύκολη, πλανάσθε φρικτά.