Στη φωλιά των λύκων

 

Μία άκρως ενδιαφέρουσα και ίσως για κάποιους (βλ.τη βασιλική οικογένεια),ενοχλητική απεικόνιση της κρίσης που υπέστη ο γάμος του διαδόχου του αγγλικού θρόνου πρίγκιπα Καρόλου-πειστικότατος στο ρόλο, ο Jack Farthing, με την δημοφιλέστατη και απολύτως αγαπητή πριγκίπισα της Ουαλίας-Λαίδη Νταϊάνα, λόγω της εξωσυζυγικής σχέσης που διατηρούσε ο πρώτος με την Καμίλα Πάρκερ-Μπόουλς, εστιάζοντας στην πολύπαθη και γλυκύτατη Λαίδη Ντι όμως, είναι η ταινία του Pablo Larrain με τον λιτό τίτλο SPENCER, σε σενάριο του Steven Knight.

Το περιστατικό στο οποίο εστιάζει αυτή η εξαιρετικά φτιαγμένη ταινία,αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, όπως άλλωστε προειδοποιεί στην έναρξη " a fable from a true tragedy", ώστε να μην ταραχτούν οι τυχόν ορκισμένοι λάτρεις της βασιλικης οικογένειας του Ηνωμένου Βασιλείου,και όσοι άλλοι ξυπνούν και κοιμούνται με τη σκέψη τους καρφωμένη στον προνομιούχο βίο των αποκαλούμενων γαλαζοαίματων. Δύο πράγματα είναι αναμφίβολα γιαυτη τη δουλειά του Larrain ο οποίος μας είχε δώσει το εξίσου εντυπωσιακό Jackie (2016) : αφενός η έξοχη δουλειά με τα κοστούμια, κομμώσεις, χώρους, αφετέρου η εξαιρετική και ανατριχιαστικά πειστική ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Kristen Stewart,στο ρολο της θλιμμένης πριγκίπισσας Νταϊάνα. Ένα χάρμα οφθαλμών είναι η Stewart,ντυμένη με τα εξαιρετικά κοστούμια που σχεδίασε η Jacqeline Durran, η ομοιότητα με την αληθινή Λαίδη Νταϊάνα είναι μεγάλη, και δε νομίζω πως υπερβάλλουν όσοι λένε ότι η έξοχη ερμηνεία της θα είναι η αιτία για να κερδίσει την πρώτη της υποψηφιότητα για βραβείο όσκαρ. Η Stewart που μάλλον έχει μία ισχυρή κλίση στο να υποδύεται γυναίκες με ατίθαση προσωπικότητα, με άποψη και γοητεία που συνθλίβονται κάτω απ΄το βάρος των έξωθεν απαιτήσεων-επιταγών (βλ.και την ομοίως εντυπωσιακότατη εμφάνισή της στην ταινία του Bennedict Andrews Seberg (2019) όπου υποδύθηκε τη θρυλική ηθοποιό Τζην Σήμπεργκ), κατορθώνει να πλάσει μιά συμπαθέστατη πριγκίπισσα της Ουαλλίας, όσο συμπαθής ήταν και η πραγματική Νταϊάνα, η οποία ασφυκτιά σ'αυτό το παλαιολιθικό και τυπολατρικό περιβάλλον του παλατιού, όπου οι ζωές όλων ρυθμίζονται απ΄το καθημερινό πρόγραμμα και το Πρωτόκολλο. Και εννοείται πως το ίδιο ισχύει και για τις οικογενειακές συγκεντρώσεις επ΄ευκαιρία γιορτών, όπως η συγκέντρωση της "αγίας οικογένειας" στην βασιλική κατοικία του Sandringham στο Νόρφολκ, όπου η βασίλισσα Ελισάβετ μετά των υπολοίπων,επρόκειτο να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα τον Δεκέμβριο του 1991.

Όχι μόνο αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας ρυθμίζει με τί και πότε θα ντύσουν τα προνομιούχα κορμιά τους οι ενοικοι του παλατιού, αλλά υπάρχει και το άγρυπνο μάτι του προσωπάρχη- ταγματάρχη Άλιστερ Γκρέγκορι (ο πολύ καλός Timothy Spall) ο οποίος ταγμένος στη διαφύλαξη των συμφερόντων του Παλατιού, βλέπει τα πάντα και γίνεται "στενός κορσές" στην γλυκύτατη και ταλαιπωρημένη ήδη απ΄τις κρισεις ανορεξίας-βουλιμίας Νταϊάνα. Είναι χαρακτηριστικότατη η σκηνή με τη νεαρή πριγκίπισσα να κατεβαίνει κρυφά τη νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων στις κουζίνες του παλατιού και να χώνεται μέσα στο δωμάτιο-ψυγείο όπου βρίσκονται παραταγμένα λαχταριστά εδέσματα (ό,τι περίσσεψε φυσικά, αφού η στρατιά των μαγείρων μ'επικεφαλής τον σεφ Ντάρεν ΜακΚρέντι-ο πάντα καλός Sean Harris- μαγειρεύει κάθε μέρα φρέσκα πιάτα)και υποκύπτει στην επίθεση βουλιμίας με τον βλοσυρό αλλά πάντα σεβόμενο το πρωτόκολλο, 'Αλιστερ να την πιάνει, κυριολεκτικά με τα κοψίδια στα χέρια. "I watch to make sure that others do not see" λέει ο πρώην στρατιωτικός και νυν επικεφαλής του προσωπικού του Παλατιού, στην αμήχανη πριγκίπισσα, θυμίζοντάς της ότι τα μέλη της βασιλικής οικογένειας πρέπει να προφυλάγονται αδιάκοπα απ΄τον μουλωχτό εχθρό των φωτογράφων που κυνηγάνε ακούραστα τους γαλαζοαίματους (και ιδίως τη Νταϊάνα) για μιά πόζα, κατα προτίμηση απ΄τις ιδιωτικές τους στιγμές.

 

 

Καθόλου τυχαία, οι μοναδικοί άνθρωποι με τους οποίους δείχνει να ανοιγεται η Νταϊάνα και να είναι ο εαυτός της (εκτός απ'τους δυό γιούς της φυσικά) είναι ο συμπαθέστατος επικεφαλής σεφ, και η καμαριέρα που ειναι επιφορτισμένη να ντύνει την πριγκίπισσα, η Μάγκι (η Sally Hawkins). Η ταινία, με την εξαιρετική φωτογραφία της Claire Mathon και την τόσο ταιριαστή μουσική του Jonny Greenwood των Radiohead,παρουσιάζει πολύ πειστικά θα έλεγα αυτό το εκρηκτικό μείγμα βασιλικής καταπίεσης, απαρέγκλιτης τήρησης του προγράμματος, και της προσωπικής οδύσσειας της δυστυχισμένης "πριγκίπισσας του λαού" η οποία μοιάζει να έχει παγιδευτεί σ'έναν φαύλο κύκλο εμμονών/καχυποψίας και προσεγμένης υπονόμευσής της απ΄όλο το βασιλικό σόϊ... 'Ηταν άραγε η Νταϊάνα μία γυναίκα που χρειαζόταν επειγόντως ιατρική βοήθεια,ή μήπως θύμα της βασιλικής οικογένειας που προσπαθουσε να διαχειριστεί την εξωσυζυγική σχέση του Καρόλου,με τις λιγότερες απώλειες για το γόητρο της μοναρχίας;

 Τα υπέροχα κοστούμια εποχής (δεκαετία του 1990) της Durran με την αποφασιστικής σημασίας συμβολή του οίκου Chanel, ταίριαξαν γάντι στην φίνα σιλουέτα της Stewart, η οποία έχει πετύχει, αν μη τι άλλο, την οπτική ψευδαίσθηση, ότι μπροστά μας βλέπουμε όντως τη Νταϊάνα.Να παίζει με τα παιδιά της, να προσπαθεί να σταθεί στο ύψος (και τη νοστιμιά) των λουκούλιων γευμάτων που σερβίρονται με κάθε επισημότητα στο παλάτι (εκπληκτική η σεκάνς του χριστουγεννιάτικου δείπνου),να κάνει επιδρομές νύχτα φορώντας τις κάλτσες της και ένα τζην, στα ψυγεία για να καταβροχθίσει ηδονικά τα λαχταριστά εδέσματα που είχε αρνηθεί ώρες νωρίτερα (ή τα είχε αποβάλλει επιμελώς...),να διαβάζει ένα βιβλίο για την διαβόητη 'Αννα Μπολέϋν, να οδηγεί το αμάξι της και να τραγουδάει ξένοιαστα με τα παιδια της το All I Need Is A Miracle, στην συγκινητική σεκάνς του φινάλε. Ήταν άραγε, όντως "οικογενειακή παραδοση" να ζυγιζονται όλα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, κατά την έναρξη του εορταστικού τριημέρου των Χριστουγέννων, ή μήπως ενόψει ακριβώς της διατροφικής διαταραχής που διέλυε τη Νταϊάνα (και που μάλλον δεν ήταν τόσο κρυφή όσο νόμιζε), επρόκειτο για μία εκλεπτυσμένη επίδειξη σαδισμού εκ μέρους της βασιλικής οικογένειας προς την "εξωτική" που τολμάει να δημιουργεί προβλήματα και να διαταράσσει το μοναρχικό σύμπαν;

 

 Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η καταγραφή που μας παρουσιάζει ο Larrain (δια του σεναριακού μυθεύματος του Knight), γιατί παρά το ζόφο και την ασφυκτική ατμόσφαιρα (παρά τα επιφαινόμενα), που κυκλώνει την γλυκύτατη Νταϊάνα, μία σπίθα αισιοδοξιας και δύναμης, φαίνεται να κατορθώνει να τρυπώσει διαπερνώντας τις βαριές βελούδινες κουρτίνες της βασιλικής κατοικίας. Η γλυκειά Μάγκι (η οποία κρύβει επιμελώς ενα σοκαριστικό μυστικό) είναι αυτή που ωθεί την πολύπαθη πριγκίπισσα να σταθεί όρθια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και να δραπετεύσει απ'αυτό το ξενέρωτο μαυσωλείο των θιασωτών της μοναρχίας και των προνομίων.

" Fuck doctors. All you need is love. Love, shocks and laughter", λέει η αφοσιωμένη καμαριέρα, στην κυρία της.Και το μυστικό της παύει να είναι μυστικό για έναν, η Νταϊάνα είναι η αποδέκτης του. Πως θα εξελισσόταν άραγε το προσωπικό της δράμα, αν τα πράγματα συνέβαιναν όπως τα εξιστορεί ο Larrain σ'αυτή την τόσο προσεγμένη δουλειά του; 

 

 

Trivia :

• Γυρίσματα έγιναν στη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
•   Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 78ο Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου το κοινό επευφημούσε όρθιο για 3 λεπτά. Η Stewart έχει αποσπάσει ευμενέστατες κριτικές για την ερμηνεία της.
• Η λευκή τουαλέτα που φοράει η ηθοποιός στην αφίσα της ταινίας, και βλέπουμε σε κάποια κρίσιμα πλάνα, ειναι πιστό αντίγραφο της τουαλέτας Chanel Couture, απ' την κολεξιόν για την άνοιξη του 1988. Το αυθεντικό κομμάτι, βρισκόταν στις αποθήκες του οίκου για 30 χρόνια, και ήταν υπερβολικά εύθραστο για να χρησιμοποιηθεί αυτούσιο, οπότε ο οίκος  προσφέρθηκε να δημιουργήσει ένα πιστό αντίγραφο. 5 μοδίστρες στο ατελιέ της Chanel, εργάστηκαν για 1034 ώρες, οι 700 εκ των οποίων δαπανήθηκαν μόνο για τα κεντήματα του φορέματος, και κατάφεραν να παραδώσουν το φόρεμα σε σύντομο χρονικό διάστημα.