Πώς έβαλα τελεία ; με στυλ

 Ένα στυλιστικά εντυπωσιακότατο μονόδραμα, με ένα πρόσωπο, είναι η ταινία μικρού μήκους του Pedro Almodovar, με τίτλο THE HUMAN VOICE, σε σενάριο δικό του, μιά ελεύθερη μεταφορά του ομότιτλου πασίγνωστου θεατρικού έργου του Jean Cocteau.

Με εξαιρετικά πρωτότυπους τίτλους έναρξης και λήξης,ωραιότατη μουσική δια χειρός Alberto Iglesias, και πάνω απ΄όλα με μιά επιβλητική και έξοχη Tilda Swinton,το πόνημα του διάσημου Ισπανού σκηνοθέτη,είναι αν μη τι άλλο, εικαστικώς υπέροχο, πέρα απ' τον σπαραγμό που φέρει η ηρωίδα του, και μοναδικό πρόσωπο "επί σκηνής". Διότι η Γυναίκα,της οποίας τ' όνομα δεν μαθαίνουμε ποτέ, περιμένει -μέσα σ' ένα μοντέρνα επιπλωμένο και διακοσμημένο διαμέρισμα, ντυμένη με την τελευταια λέξη της μόδας, φορώντας πανάκριβα υποδήματα-τον επί 4 χρόνια εραστή της, να επιστρέψει για να παραλάβει τα πράγματά του. Όχι δεν πηγαίνει ταξίδι ο αγαπημένος της. Στο θεατρικό του Cocteau, η γυναίκα αναμένει τον επί 5ετία εραστή της, να επιστρέψει και συνομιλεί μαζί του στο τηλέφωνο για τελευταια φορά αφού αυτός την επόμενη μέρα θα παντρευτεί κάποια άλλη. Στη διασκευή που κάνει ο Almodovar, δεν μαθαίνουμε ποτέ, ούτε τ' όνομα του εραστή, ούτε τον λόγο της αναχώρησής του απ΄την ερωτική φωλιά του ζεύγους.

Η Swinton, είναι υπέροχη, εμφανισιακώς και ερμηνευτικώς, όχι βέβαια όσο υπέροχη (υποκριτικώς) ήταν στο Io Sono L' Amore, για να είμαι ειλικρινής, αλλά αποδίδει πολύ πειστικά όλη την ανυπομονησία, θλίψη, οργή  και πάνω απ' όλα έρωτα που νιώθει αυτή η πανέμορφη γυναίκα, για το αναπόφευκτο και επικείμενο τέλος της σχέσης της. Η Γυναίκα, είναι αφόρητα και αμετάκλητα μόνη μέσα στο διαμέρισμά της, περιστοιχισμένη από όλα τα σύμβολα της μοντέρνας ευμάρειας, ο προσεκτικός θεατής δε θα παραλείψει να επισημάνει την...γκρίζα διαφήμιση σε πασίγνωστη μάρκα κατασκευής οικιακών συσκευών παρασκευής εσπρέσσο, όπως και θρυλική φίρμα ρούχων,άλλωστε στους τίτλους τέλους υπάρχει και σχετική λίστα των...διαφημιζόμενων εταιρειών με ευχαριστίες. Η Γυναίκα περιμένει, σιωπηλή, ανυπόμονη, μέχρι που το τηλέφωνό της(φυσικά τελευταίας τεχνολογίας) κουδουνίζει και ω τι ευτυχία, είναι εκείνος. Το εκφραστικότατο πρόσωπο και η φωνή της Swinton,μεταφέρουν αμέσως στον θεατή όλο τον πόνο και την άρνηση για το τέλος, η Γυναίκα προσπαθεί να πείσει τον εραστή της να περασει απ ΄το διαμέρισμα,η παραλαβή των αποσκευών του είναι η τέλεια ευκαιρία, το τέλειο άλλοθι για να προσπαθήσει ίσως, να τον μεταπείσει.

Μοναδικός σύντροφός της στην βασανιστική αναμονή, αυτού που εννοεί να μην έρχεται, είναι ο τρισχαριτωμένος σκύλος του εραστή της, που ξέμεινε μαζί της, ο Dash. 'Ανθρωπος και τετράποδο, αδημονούν εξίσου, επιθυμούν εξίσου να ξαναδούν τη μεγάλη τους αγάπη. Σε μία χαρακτηριστική σκηνή,η Γυναίκα, σχεδόν με κλάματα λέει στον εραστή της ότι πρέπει μαζί με τις αποσκευές  να πάρει και τον γλυκύτατο σκυλάκο,ο οποίος αναγνωριζει ξετρελαμένος τη μυρωδιά του αφέντη του στα ρούχα του,και κουλουριάζεται πάνω τους περιμένοντας να φανεί κι ο ιδιοκτήτης τους. Αν έχει αξία αυτή η δουλειά του Almodovar, είναι πρωτίστως για το όλο στήσιμο του δράματος, αυτής της βασανιστικής αναμονής πνιγμένης στη γνωστή χρωματικη παλέτα του σκηνοθέτη,σε υπερμοντέρνα αντικείμενα, έπιπλα,ρούχα, σαν το τραύμα που βιώνει η Γυναίκα απ΄τον ανεπιθύμητο χωρισμό της,να μασκαρεύεται την πολυτέλεια.Η Swinton είναι χάρμα, σε βαθμό να ξεχνάμε το δράμα της γυναίκας που υποδύεται, αυτής της ακόμα ερωτευμένης γυναίκας που δε μπορεί να δεχτεί ότι η σχέση της έλαβε τέλος, και μάλιστα απ΄το τηλέφωνο. "Μα είναι δυνατόν, σ'έναν άνθρωπο με τον οποίο είχες σχέση 4 χρόνια, να του μιλήσεις για τελευταία φορά απ' το τηλέφωνο ; " ρωτάει αγανακτισμένη η Γυναίκα τον εραστή της, αλλά τι απάντηση πήρε δε μαθαίνουμε ποτέ.

Αυτή ακριβώς η ολοκληρωτική απουσία του άλλου μέρους, το ότι δε γνωρίζουμε τι απαντάει ή πως αντιδρά ο εραστής της Γυναίκας σε όσα εκείνη του λέει, θα μπορούσαν να μας παραπλανήσουν στο να σχηματίσουμε την εντύπωση πως αυτή η τηλεφωνική συνδιάλεξη δεν έγινε ποτέ, ότι όλο αυτό δεν ήταν διάλογος, αλλά στην ουσία μονόλογος, η Γυναίκα μιλούσε δυνατά και απευθυνόταν στον εαυτό της,καμωνόταν πως συνομιλεί με κάποιον άλλο,αλλά ο εαυτός της ήταν ο μοναδικός αποδέκτης όλης της γκάμας των συναισθημάτων που βιώνει στο μισάωρο που διαρκεί η ταινία.

Δεν είναι έτσι όμως,αυτό θα μπορούσε να είναι η προβλέψιμη και μάλλον κλισέ εξέλιξη της ιστορίας,ο Almodovar επιφυλάσσει ένα μάλλον ελπιδοφόρο τέλος στην ηρωίδα του : η Γυναίκα δίνει ένα...καθαρτήριο τέλος στη σχέση της, ακολουθώντας τις συστάσεις του ψυχοθεραπευτή της, που της είπε ν'αποκτήσει νέες ασχολίες, νέες εμμονές,να ριχτεί με τα μούτρα στη δουλειά της. Ο χαριτωμένος Dash την ακολουθεί πιστά,μοιάζει πολύ ενδιαφέρουσα και δυναμική η νέα του αφεντικίνα.

Trivia :

• Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας του 2020.
• Το 2018 ο Patrick Kennedy έκανε μιά διασκευή του θεατρικού του Κοκτώ, σε ταινία μικρού μήκους επίσης, με την Rosamund Pike.