Αειθαλής τρόμος

  Εκ νέου ανατριχίλες σ΄όλο το μήκος της σπονδυλικής στήλης, προκαλεί η πολύ ωραία τηλεοπτική σειρά των 3 χορταστικών επεισοδίων, που προβλήθηκε στο BBC One τον Ιανουάριο που μας πέρασε, με τον λιτό και τόσο εύγλωττο τίτλο DRACULA, των δημιουργών της έτερης τηλεοπτικής επιτυχίας SHERLOCK, Mark Gatiss ( ηθοποιός επίσης, που εμφανίζεται εδώ στο τελευταίο επεισόδιο ως ο δικηγόρος του Κόμη Δράκουλα, Φρανκ Ρένφιλντ) και Steven Moffat. Ρωμαλέα, με χιούμορ που αντιλαμβάνονται οι προσεκτικοί θεατές, και κυρίως με έναν απολαυστικότατο Claes Bang ( πρωταγωνιστής στο εξαιρετικό The Square του 2017, αλλά και το πολύ καλό φετινό θρίλερ The Bay Of Silence) στον αβανταδόρικο ρόλο του αιμοδιψούς Κόμη, η σειρά είναι βουτηγμένη στο αίμα των αθώων και (αρχικά τουλάχιστον) ανυποψίαστων θυμάτων του υπεραιωνόβιου Δράκουλα ο οποίος δεν πίνει ό,τι κι ό,τι- είναι πολύ προσεκτικός με τη διατροφή του διότι όπως εξηγεί στον ήδη τρομοκρατημένο νεαρό δικηγόρο που τον επισκέπτεται στο κάστρο του, Τζόναθαν Χάρκερ (υπέροχος ο John Hefferman) "είμαστε ό,τι τρώμε. Τους το λέω αιώνες τώρα", και να είστε βέβαιοι ότι αυτή η ατάκα όπως και οι υπόλοιπες, πανέξυπνες που αραδιάζει ο Άρχων των απέθαντων, δεν σημαίνουν ποτέ μόνο ένα πράγμα και δη το πιό ακίνδυνο... 
Το περίφημο κάστρο του Δράκουλα στο οποίο ο δύσμοιρος Χάρκερ, περνάει έναν εφιαλτικό και απερίγραπτο μήνα, είναι εκπληκτικό, και τα 2 πρώτα επεισόδια που διαδραματίζονται στον 19ο αιώνα είναι πραγματικά απολαυστικότατα, ακόμη και με τον ανεπαίσθητο εκμοντερνισμό της φιγούρας της Ολλανδής μοναχής, ονόματι Άγκαθα Βαν Χέλσινγκ (ναι της γνωστής οικογενείας κυνηγών βρυκολάκων) η οποία έχει φαγωθεί όχι μόνο να εξοντώσει τον τρομερό Κόμη, αλλά και να τον κατανοήσει, να καταλάβει επιτέλους τι σόϊ φρούτο είναι αυτός ο Αρχιβρυκόλακας.
 Εννοείται πως ο Bang δίνει ρεσιτάλ, θυμίζει πολύ τον Bela Lugosi και κατορθώνει να προκαλέσει παραλυτικό τρόμο όχι μόνο στα άτυχα θύματά του, αλλά και στον θεατή. Μη σας ξεγελάσει ούτε για μιά (μοιραία) στιγμή, η γαλαντομία, ευγένεια και γεμάτη χιούμορ και σαρκασμό ρητορική δεινότητα αυτού του Κόμη. Ως γνωστόν το μεγάλο όπλο του Δράκουλα είναι ότι κανείς θνητός, κανείς άνθρωπος υπέρμαχος της Λογικής, δεν μπορεί να συλλάβει αυτό το ον που κοιτάζει με ακόρεστη πείνα τους λαιμούς των θυμάτων του (απαραιτήτως ζωντανών, ο Δράκουλας δεν πίνει ποτέ το αίμα των νεκρών), δεν χωράει ο νούς του κυριολεκτικά, ότι αυτός ο γοητευτικός και τόσο ευγενικός άνδρας που κάθεται απέναντί τους ετοιμάζεται να τους στραγγίξει απ΄το πολυτιμότερο αγαθό τους...Και αυτήν ακριβώς την απερίγραπτη αίσθηση του "νιώθω ότι με παραμονεύει μέγας κίνδυνος, το νιώθω, αλλά δεν είμαι σίγουρη" που έχουν τα θύματά του (με φωτεινή εξαίρεση ίσως, την  χαζοχαρούμενη Λούσι Γουεστένρα- πειστικότατη η ζουμερή Lydia West) απεικονίζουν εξαιρετικά τα 2 πρώτα επεισόδια. Δυστυχώς δεν είμαι και τόσο ένθερμη οπαδός του...εκμοντερνισμού κλασσικών ιστοριών, θεωρώ πως όταν υπάρχουν διαχρονικά νοήματα και μεγέθη, αυτά αναδεικνύονται και βρίσκουν τις αναλογίες τους στην εποχή μας ασχέτως προσπάθειας να ενδυθούν σύγχρονα "ρούχα", οπότε θα έλεγα ότι κάπου χάνεται λίγο η μπάλα της εμβληματικής ιστορίας του Stoker στο τελευταίο 3ο επεισόδιο. Βεβαίως οι δημιουργοί της είχαν ξεκαθαρίσει ότι στόχος τους ήταν η σειρά να είναι ταυτόχρονα πιστή και άπιστη στο βιβλίο του Stoker, οπότε οι φανατικοί οπαδοί του πρωτότυπου και του costume drama, όπως είμαι εγώ, ας προσπεράσουν αυτές τις σύγχρονες λεπτομέρειες και ας εστιάσουν στην εξαίρετη πραγματικά ερμηνεία του Bang.

 Οι σκηνές στο καράβι Demeter με πλοίαρχο τον Σόκολωφ (ο πάντα απολαυστικός Jonathan Aris) είναι θεωρώ οι καλύτερες αυτής της σειράς, και δίνουν την ευκαιρία ν'αναδειχτούν και οι δεύτεροι ρόλοι (όπως ο έξοχος Samuel Blenkin που υποδύεται τον νεοφερμένο στο πλοίο, ναύτη Πιότρ, εκ Ρουμανίας που οποιαδήποτε νέα γεύση την αντιμετωπίζει με την ατάκα "μάλλον θέλει λίγη πάπρικα", ή ο Sacha Dhawan του The Great, που υποδύεται έναν γιατρό φιλοπερίεργο με θυγατέρα κωφάλαλη). 
Το αίμα ρέει άφθονο προς τέρψιν του πεινασμένου Κόμη, τα θύματά του όσα κόλπα και να σκαρφιστούν προκειμένου να γλυτώσουν απ΄το θανάσιμο άγγιγμά του δεν τα καταφέρνουν, και όπως λέει ο μερακλής Δράκουλας στ' αποσβολωμένα μέλη του πληρώματος του πλοίου : " One learns keep a tidy slaughter-house"... αφού έχει ήδη ξεπαστρέψει άλλον έναν επιβαίνοντα.
Με αμφίσημες και πνευματώδεις ατάκες, ο Κόμης εκ Τρανσυλβανίας θολώνει επιδέξια τα νερά όπου κολυμπάνε τα θύματά του, αυτοί οι ανόητοι θνητοί, συνήθως θεοφοβούμενοι και θρησκόληπτοι. Βασικά αυτό θεωρεί και το πιό ακανθώδες πρόβλημα, το ότι πίνοντας τόσους αιώνες το αίμα τρομοκρατημένων με τον σταυρό του μαρτυρίου χριστιανών, υποστηρίζει πως έχει περάσει αυτός ο φόβος και στο δικό του αίμα, άρα γιαυτό βρε κουτά αποστρέφει με φρίκη το βλέμμα του κάθε φορά που βλέπει τον σταυρό του Χριστού μπροστά του. "Αχ πόσο θέλω να πιω το αίμα άθεων επιτέλους" λέει και δεν κοκκινίζει καθόλου.
Όσο για τον δύστυχο Τζόναθαν Χάρκερ, που τόλμησε να του πετάξει στα μούτρα την διαπίστωση : "είστε ένα τέρας!", πήρε την πρέπουσα απάντηση : "είστε δικηγόρος... Ε, κανείς δεν είναι τέλειος".

Trivia :

• Γυρίσματα έγιναν στο Orava Castle στη Σλοβακία. Σ' αυτό το υπέροχο κάστρο είχαν γυριστεί επίσης πολλές σκηνές του εμβληματικού Nosferatu του Μουρνάου, με το κάστρο να είναι υποτίθεται η κατοικία του Δράκουλα στην Τρανσυλβανία.
• Η ιστορία (δηλαδή η αφήγηση του Χάρκερ) τοποθετείται στα 1897, χρονιά που κυκλοφόρησε το εμβληματικό μυθιστόρημα του Bram Stoker.