Η βλοσυρή μορφή στον τοίχο
Μιά πολύ
ενδιαφέρουσα αλληγορία για την είσοδο στον έγγαμο βίο και τον
ισχυρότατο δεσμό
ανάμεσα σε μητέρα και παιδιά, αποτελεί η ταινία των Severin Fiala και Veronica Franz με τον κλειστοφοβικό (και όχι τόσο
ειδυλλιακό) τίτλο THE LODGE. Το ότι θυμίζει,αρχικά τουλάχιστον,
τη θρυλική Ρεβέκκα του Χίτσκοκ─ σ’ ό,τι αφορά την υπονόμευση της
συζυγικής ευτυχίας απ΄το παρελθόν του άντρα─ την κάνει ακόμη πιό ενδιαφέρουσα. Η Alicia Silverstone σε μικρό ρόλο (αυτόν της πρώην
συζύγου του συγγραφέα-ερευνητή Ρίτσαρντ- τον υποδύεται ο Richard Armitage) δίνει μία σπαρακτική ερμηνεία, η
οποία κορυφώνεται με το πράγματι σοκαριστικό στην αμεσότητά του πλάνο το οποίο
μας προσφέρεται ήδη απ΄τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας. Να μία ωραιότατη ευκαιρία
για τις δύο σκηνοθέτιδες η οποία όμως δυστυχώς έμεινε ανεκμετάλλευτη θεωρώ, να
φτιάξουν μία άκρως τρομακτική παραλλαγή της εξαιρετικής ταινίας του Χίτσκοκ, βάζοντας
την…απούσα πλέον απ΄τη ζωή του Ρίτσαρντ και των δύο παιδιών τους, Λώρα να στοιχειώνει
όχι μόνο τον βίο τους, όχι μόνο την δεύτερη ευκαιρία για συζυγική ευτυχία
με τη νέα του ερωμένη ονόματι Γκρέης, αλλά και το πολύ όμορφο εξοχικό σπίτι
τους στο δάσος, το χιονισμένο δάσος, στο οποιο πείθονται μετά από πολλά
παρακάλια, τα δύο παιδιά του Ρίτσαρντ να περάσουν τις διακοπές των
Χριστουγέννων μαζί με την καινούργια μέλλουσα σύζυγο του Ρίτσαρντ, τη νεότατη και
με τραγικό παρελθόν Γκρέης, την οποία υποδύεται εξαιρετικά η Riley Keough.
Όχι μόνο τη Ρεβέκκα
θυμίζει η ταινία των δημιουργών εκείνου του εφιαλτικότατου Ich sech Ich sech/ Goodnight Mommy (2014) αλλά ακόμη και το αριστουργηματικό Turn Of The Screw του Henry James, ιδίως στις σκηνές της διακριτικής
υπονόμευσης της εύθραστης ψυχικά Γκρέης, απ΄τα δύο ανήλικα τα οποία κάθε άλλο
παρά έχουν ξεπεράσει την απώλεια της αγαπημένης τους μαμάς. Έχει τη σημασία του
(ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχει τη σημασία του) η λεπτομέρεια θρησκευτικής
φύσεως : η Γκρέης, η χαμηλών τόνων, μάλλον τρομοκρατημένη και ολιγομίλητη Γκρέης,
είναι η μοναδική επιζώσα απ΄την ομαδική αυτοκτονία που είχαν διαπράξει τα μέλη
κάποιας αίρεσης της οποίας ηγείτο ο πατέρας της… Και σίγουρα έχει τη σημασία
του το ότι η Λώρα, η πρώην του Ρίτσαρντ και μητέρα της Μία και του Έϊνταν (τους
υποδύονται πειστικότατα οι Lia McHugh και Jaeden Martell αντιστοίχως) ήταν αφοσιωμένη
Καθολική, άρα εκείνη η εικόνα σε περίοπτη θέση στο εξοχικό της οικογένειας,
μοιάζει με πολύ δυσοίωνη υπενθύμιση στην κόρη του…αιρετικού.
Είναι
βραδυφλεγής ταινία το The Lodge με ωραία διαπλοκή του
ηθικοψυχολογικού βάρους που έχει η πίστη (ορθόδοξη ή αιρετική) πάνω στους ανθρώπους,
και εδώ στη Γκρέης εν προκειμένω, καθώς και του πανίσχυρου δεσμού ανάμεσα στη μητέρα
και τα βιολογικά τέκνα της. Είναι χαρακτηριστικότατη η σκηνή με τα δύο ανήλικα όταν
ακούνε απ’ τον πατέρα τους ότι η νεοφερμένη «είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής
μου, καθώς και της δικής σας». Με το ζόρι λοιπόν, ούτως ειπείν, ο Ρίτσαρντ επιβάλλει
τη χαμηλότονη Γκρέης στη ζωή των δύο σοκαρισμένων παιδιών του, νομίζοντας
προφανώς ότι 6 μήνες είναι αρκετός καιρός για να χωνέψεις μία απώλεια…
Αυτό που για
τον γοητευτικό Ρίτσαρντ είναι νέο ξεκίνημα παρέα με μία ομορφούλα και νεότατη (καινούργια)
σύζυγο, στα μάτια των δύο παιδιών του μοιάζει με προδοσία, ύβρις προς την
αγαπημένη τους μαμά. Ποιά στο διάολο είν’αυτή που τους κουβαλήθηκε τέλος
πάντων; Πώς γνωρίστηκε με τον μπαμπά τους; Τί, θα το παίζει μαμά τους τώρα
δηλαδή; Μα έχουν μαμά!
Οι Fiala και Franz, πιστές στην εμμονή τους με την
πανίσχυρη και ενωτική (οικογενειών και προσωπικοτήτων) παρουσία της μητέρας,
έφτιαξαν μία λιτή, υποβλητική και ελλειπτική ταινία, με το
κουκλόσπιτο-μικρογραφία του ειδυλλιακού εξοχικού του Ρίτσαρντ να…προβλέπει κατά
κάποιο τρόπο το ζοφερό μέλλον αυτής της οικογένειας. Το κλασσικό μοτίβο σε ταινίες
τρόμου για ένα σαββατοκύριακο ήρθαμε στο βουνό και φύγαμε με τα νεκροσέντονα
υπάρχει κι εδώ. Το ότι η διαταραγμένη απ΄το παρελθόν της, Γκρέης, πιστεύει
ακράδαντα ότι ο θάνατος είναι ζωή, δεύτερη ζωή, είναι η λεπτή εκδίκησή της προς
την όλη υπονόμευσή της.
Σχόλια