Χείρα βοηθείας

Η ταινία της Kitty Green με τον τίτλο THE ASSISTANT δεν αποτελεί μόνο μία καθηλωτική ματιά στον σκληρό,ανταγωνιστικό, αγρίως απαιτητικό και εν τέλει ανθρωποφαγικό χώρο της εργασίας, αλλά και μία συγκλονιστική περίπτωση αποσιώπησης κρούσματος σεξουαλικής παρενόχλησης ιδίως όταν αυτή διαπράττεται από κάποιον ισχυρό άνδρα, όπως εδώ (εικάζουμε) πως είναι ο πρόεδρος της εταιρείας παραγωγής ταινιών στην οποία δουλεύει η γλυκύτατη Τζέην.

“First one in, last one out” διαπιστώνει με χαμόγελο ο κύριος Γουίλκοκ (ο πάντα επαρκέστατος και ενίοτε εξαιρετικός Matthew Macfadyen) για την νεαρότατη και τόσο γλυκειά Τζέην η οποία είναι το δεξί χέρι του «αφεντικού», ή μήπως το αριστερό αν κρίνουμε απ΄τις κατσάδες που τρώει; Η Julia Garner υποδυόμενη την σκληρά εργαζόμενη νεαρή βοηθό, παραδίδει μία έξοχη ερμηνεία, πειστικότατη και εντελώς μέσα στο ρόλο της. Η κατάξανθη Τζέην, σαν ένα χερουβείμ που κατά λάθος έπεσε μέσα σ’αυτό το ασφυκτικό και αγχωτικό περιβάλλον, κυριαρχεί στα πλάνα, είναι αυτά τα υπέροχα κοντινά που της κάνει ο Michael Latham για να θαυμάσουμε αυτό το κατ’ουσίαν αθώο πλάσμα με την ισχυρή αίσθηση προστασίας μιάς ομόφυλής της που υποψιάζεται ότι μόλις έπεσε στα νύχια του sexual predator εργοδότη της… Και πώς αντιδρά λοιπόν η χαμηλών τόνων και πάντοτε εργατική και αθόρυβη Τζέην; αποφασίζει να ενημερώσει τον αρμόδιο για θέματα προσωπικού ( ; ) Γουίλκοκ ο οποίος έχει τον τρόπο του ─ όπως διαπιστώνουμε στην εξαιρετική και κομβικής σημασίας σεκάνς─ να αποσοβεί τα πάσης φύσεως σκάνδαλα που μπορούν να βλάψουν την εταιρεία.

Η υπέροχη Garner σηκώνεται αξημέρωτα για να φτάσει στο γραφείο νύχτα και να ετοιμάσει το εργασιακό περιβάλλον για τους συναδέλφους της. Βοηθός του προέδρου δεν σημαίνει μόνο ατελείωτες ώρες πληκτρολόγησης μπροστά σ’έναν υπολογιστή, αλλά και λίγο…νοικοκυριό^.  είναι χαρακτηριστικότατες οι σκηνές με τη Τζέην που προσπαθεί με σπουδή να εξαλείψει τους λεκέδες απ’ τον καναπέ και τη μοκέτα του γραφείου του εργοδότη της, όπως κι αυτές όπου ο «δράκος» ξυπνάει (δηλαδή αντιλαμβάνεται τη γκάφα που διέπραξε η νεαρή και αρκούντως ψαρωμένη βοηθός του) και την περιποιείται δεόντως. 

Δεν ξερουμε τίποτα γι’ αυτό το τόσο συμπαθητικό κορίτσι, αγνοούμε το παρελθόν του, για το παρόν του ξέρουμε μόνο ότι έχει και τους δύο γονείς της εν ζωή αλλά τους βλέπει μετ’εμποδίων έτσι δεμένη στη γαλέρα του γραφείου που είναι…Ούτε φίλους φαίνεται να έχει η Τζέην ούτε ερωτικό σύντροφο. Η Τζεην μοιάζει σαν αυτές τις υπέροχα θλιμμένες φιγούρες στους πίνακες του Edward Hopper, απολαμβάνει μόνη το κολατσιό της, μιλάει στο κινητό με τη μητέρα της (η απαραίτητη και υποστηρικτική  παρουσία στην αγχωτική ζωή της) και οι μόνες στιγμές που μοιάζει να είναι μόνη με τον εαυτό της είναι όταν περιμένει με τις ώρες στο φωτοτυπικό μηχάνημα ή κοιτάζει επίμονα το φούρνο μικροκυμάτων που ζεσταίνει το μικρό γεύμα της στο γραφείο. Ναι, η Τζέην τρώει στο γραφείο, ακόμη και το πρωινό της, στο πόδι συνήθως και ατσούμπαλα προσπαθώντας να προλάβει την έλευση των υπόλοιπων υπαλλήλων.

Η Τζέην είναι χαμηλόβαθμη στην εταιρεία, ο τελευταίος τροχός, αυτή που οι υπόλοιποι κοιτάζουν με περιέργεια ή σηκωμένο φρύδι, αλλά ίσως γιαυτό βρίσκει το θάρρος να αναφερθεί στο γραφείο του Γουίλκοκ, και το τελευταίο μισάωρο της ταινίας είναι συγκλονιστικό επειδή δείχνει ακριβώς τη διαδικασία συγκάλυψης μίας περίπτωσης σεξουαλ.παρενόχλησης. «Γιατί,εξαναγκάστηκε σε τίποτα η κοπέλα; Ενήλικη δεν ήταν; Δεν μπορούσε ν’αποφασίσει μόνη της;» θα ρωτήσει ο συνήγορος του Διαβόλου (όπως κι ο συνήγορος του εργοδότη της Τζέην- τον οποίο δεν βλέπουμε ποτέ στην ταινία, μία φωνή ακούμε μόνο), και σ’αυτό το πνεύμα ρωτάει και ο Γουίλκοκ δημιουργώντας μία πολύ περίεργη ατμόσφαιρα στο γραφείο του^. ξαφνικά η Τζέην μοιάζει σα να την κατηγορούν για κάτι, μοιάζει αυτή να έχει κάνει κάτι μεμπτό, το οποίο ο παμπόνηρος Γουίλκοκ φροντίζει να το βάλει στη ζυγαριά μαζί με την καριέρα της : αξίζει τον κόπο να πετάξεις τις φιλοδοξίες σου, της λέει, για μιά βλακεία; 

Και για να μην έχουμε καμία αμφιβολία για το πως λειτουργούν τα πράγματα στην εν λόγω εταιρεία, ο Γουίλκοκ της λέει και την εξωφρενική ατάκα : “You’ve nothing to worry about. You’re not his type”…

Το αμφίσημο φινάλε κάνει ακόμη πιό επιτακτικό το ερώτημα : έχασε τη δουλειά της η γλυκειά Τζέην, ή μήπως συμμορφώθηκε, όπως συμμορφώθηκε η σκόνη σοκολάτας και τα παγάκια με τα οποία έφτιαξε ένα γευστικό milk-shake για τον εργοδότη της;

Απέναντι σε κουτοπόνηρους που δεν διστάζουν να παρενοχλούν ξεδιάντροπα και ατιμώρητα,ταινίες σαν της Green με την λιτή αφήγηση, τον υποδειγματικό ρυθμό και τις έξοχες ερμηνείες, μας ξαναθυμίζουν δυσάρεστες και απαράδεκτες καταστάσεις.