Συγχορδία

Ο έρωτας που επιμένει,που αντιστέκεται, που επιβιώνει σε βάθος χρόνου, παρουσιάζεται με γοητευτικό τρόπο στην ταινία του Pawel Pawlikowski με τίτλο COLD WAR, εμπνευσμένη ως ένα βαθμό απ’ τη ζωή των γονιών του,στους οποίους την αφιερώνει.

Όπως με την κρυογονική μπορείς να διατηρήσεις έναν οργανισμό νέο, τον «θάβεις» στον πάγο για να τον «αναστήσεις» αργότερα, στην ταινία του Pawlikowski το μεταπολεμικό, κομμουνιστικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται ο μεγάλος έρωτας της Ζούλα και του Βίκτορ, είναι η κατάψυξη στην οποία εξαναγκάζεται να επιβιώσει η αγάπη τους, η ασφυκτική καμπίνα στην οποία ο ταλαντούχος μουσικοσυνθέτης-πιανίστας κη η τραγουδίστρια με την κρυστάλλινη φωνή στριμώχνονται για 15 χρόνια, ελπίζοντας πάντα πως κάποτε θα βγούν απ΄αυτήν, «καινούργιοι», το ίδιο και η παθιασμένη σχέση τους. Είναι πειστικότατο και τόσο ωραίο το πρωταγωνιστικό δίδυμο των J.Kulig- T.Kot, είναι ο βασικός λόγος για να δεί κανείς αυτή την ταινία, η οποία κάθε άλλο παρά κολακευτική είναι για το Κομμουνιστικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί στη μεταπολεμική Πολωνία.

Μπορούν να συνυπάρξουν έρωτας και ιδεολογία; ελευθερία  (σκέψης, συναισθημάτων, τρόπου ζωής) με την άτεγκτη υποταγή πάντων στην περίφημη κομματική προπαγάνδα; Ο ταλαντούχος Βίκτορ (εξαιρετικός είναι ο Tomasz Kot, το βλέμμα του – ένας συνδυασμός παράπονου, ανυπομονησίας κι έρωτα− ισοδυναμεί με σελίδες έκθεσης της ψυχοσύνθεσης ενός καλλιτέχνη υπό συνθήκες καθ’ υπόδειξιν δημιουργίας ή [πιό έμμεσα] διακριτικής ποδηγέτησης) μαζί με την δασκάλα  χορού Ιρίνα (η πάντα καθηλωτική Agata Kulesza) συγκεντρώνουν τη μουσική λαϊκή παράδοση – η εναρκτήρια σεκάνς είναι απίστευτα συγκινητική, με τους χωρικούς να συνεισφέρουν με τραγούδια στον εμπλουτισμό της καταγραφής− πολύ συγκινημένοι αμφότεροι κι ενθουσιασμένοι, βλέπουν να ξεδιπλώνεται μπροστά τους όλος ο μουσικός πλούτος του λαού τους. Το Κόμμα όμως καιροφυλαχτεί, οι παρατρεχάμενοι/θεράποντες του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Πολωνία, θέλουν να μορφώσουν, να διαπαιδαγωγήσουν τον πληθυσμό σύμφωνα με τα κομμουνιστικά ιδεώδη^.  μία πολιτισμένη συνάντηση με αξιωματούχους του Κόμματος, ένα γενναιόδωρο αντάλλαγμα στο κουαρτέτο των καλλιτεχνών που βρίσκεται ενώπιόν τους, και η συμφωνία κλείνεται. Τα σιωπηλά βλέμματα όμως που ανταλλάσσουν οι δυό συνεργάτες (Βίκτορ και Ιρίνα) είναι πιό εύγλωττα κι αποκαλυπτικά.

Η ομάδα του Βίκτορ υποχρεώνεται να διαμορφώσει κατά τα Σταλινικά ιδεώδη το ρεπερτόριό της, ο δ/ντής της Σχολής Λεχ Καζμαρέκ (έξοχος ο Borys Szyc) σπεύδει να καθησυχάσει τους αξιωματούχους του Κόμματος για την συμμόρφωση του κουαρτέτου. Όπως και στην προηγούμενη ταινία του Pawlikowski, κι εδώ το ερωτικό δράμα των δύο καλλιτεχνών αναπτύσσεται σε ασπρόμαυρο καμβά. Το έντονο βλέμμα του Βίκτορ καθώς η Ζούλα τον ρωτάει «ενδιαφέρεσαι για μένα επειδή έχω ωραία φωνή, ή γενικότερα ; », η χυμώδης φιγούρα της ενώ χορεύει πάνω στη μπάρα ενός μαγαζιού στο Παρίσι, ή ενώ τραγουδάει όλο αφοσίωση το σπαρακτικό «Δυό Καρδιές» μπροστά στους θαμώνες νυχτερινού κέντρου, πάλι στο Παρίσι. Οι δυό τους ενώ βολτάρουν ελεύθεροι κι ερωτευμένοι στους δρόμους της πόλης, αλλά και τα πεντάμορφα κορίτσια της χορωδίας, πίσω στη Βαρσοβία, ντυμμένα με παραδοσιακές φορεσιές, μοιάζουν πιό επιδραστικά επειδή κινούνται στην ασπρόμαυρη παλέτα^. με αποκορύφωμα την τόσο συγκινητική σκηνή με το ζευγάρι να κάθεται τσακισμένο σ’ένα παγκάκι στην Πολωνία, όπου η Ζούλα λέει την υπέροχα αμφίσημη ατάκα στον μεγάλο της έρωτα : «Πάμε στην άλλη πλευρά. Η θέα θα είναι καλύτερη εκεί», μην διεκρινίζοντας αν η άλλη πλευρά είναι κι άλλη χώρα.

Η ερωτευμένη τραγουδίστρια με το ποινικώς βεβαρυμένο παρελθόν που την έκανε ευάλωτη σε κατάπτυστους συμβιβασμούς, ορθώνει ανάστημα στον κομματικό χαφιεδισμό. Άλλωστε το είχε υποσχεθεί στον αγαπημένο της : « θα είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος του κόσμου», τί είναι ένα πολιτικό κόμμα μπροστά σ’έναν παγκόσμιο αφανισμό ; τίποτα που να την φοβίζει αρκετά ώστε να θυσιάσει τον έρωτά της.