Ισχνές αγελάδες

To loiter about/around σημαίνει να κάθεσαι άσκοπα σε δημόσιο χώρο, να «σαπίζεις» κ.λ.π.

Στην απολαυστική ταινία του Adam Rapp πάντως, με τίτλο LOITERING WITH INTENT  (2014) , το πρωταγωνιστικό δίδυμο δύσκολα δίνει αυτή την εντύπωση^.  ότι ζεσταίνουν απλώς, τις καρέκλες. Ο Ντόμινικ και ο Ράφι/Ράφαελ, δύο ηθοποιοί που έχουν λυσσάξει για επιτυχία και βλέπουν με ζήλια συναδέλφους τους να δοξάζονται, να βγάζουν λεφτά, να έχουν καλύτερο ατζέντη− γενικά μοιάζουν να έχουν κολλήσει στον πάτο του μεγάλου ποτηριού της μπύρας ενώ οι συνάδελφοί τους πλατσουρίζουν στην επιφάνεια της αναγνωρισιμότητας− αποφασίζουν να συγγράψουν ένα σενάριο για ταινία^.   ανασκουμπώνονται λοιπόν και καλούν τη Μούσα να τους ευλογήσει μπας και γράψουν τίποτα (δηλαδή ο αγχώδης και ωραίος Ντόμινικ θα γράψει, γιατί ο Ράφι είναι απ ΄τον πλανήτη Cool). Το σπίτι στην εξοχή, ιδιοκτησίας της αδελφής του Ντόμινικ, φαίνεται το ιδανικό ερημητήριο  για τους δυό επίδοξους σεναριογράφους^.   αλλά όπως συμβαίνει στην, εκτός σεναρίων, ζωή η πραγματικότητα ειρωνεύεται (και υπονομεύει) χοντρά τις προθέσεις τους.

Η ταινία του Rapp είναι απόλαυση: με φρενήρη σκηνοθεσία που συμπορεύεται με την «τρέλα» του δίδυμου, ζωντάνια παρά την στασιμότητα που φαίνεται να καταπίνει τις ζωές τους και κυρίως μ’ εξαιρετικές ερμηνείες απ’ τους Ivan Martin- Michael Godere ( Ράφι και Ντόμινικ αντιστοίχως- επίσης σεναριογράφοι της ταινίας) αλλά και το υπόλοιπο καστ, αποτελεί μία πρωτότυπη αυτό-αναφορική δουλειά πάνω στη συγγραφή, στην ηθοποιία, στη δημιουργία εν γένει και τα δεινά τους.

Στην ουσία, οι προσπάθειες του δίδυμου να γράψουν ένα σενάριο της προκοπής είναι η αφορμή για να βγούν στην επιφάνεια οι συναισθηματικής φύσης εκκρεμότητες που τους παιδεύουν (π.χ. η Τζίτζι- Marisa Tomei, διεκδικείται ερωτικά και απ΄τον τρελάρα Γουέην− απόλαυση ως συνήθως ο Sam Rockwell). Δεν θα έλεγα πως στη 1 ώρα και κάτι, που διαρκεί η ταινία έχουμε μία βαθυστόχαστη ανάπτυξη των ζητημάτων που άπτονται της δημιουργίας, έχουμε δεί άλλες απείρως καλύτερες ταινίες επ΄αυτού πιστεύω, αλλά η γοητεία της συγκεκριμένης είναι αδιαμφισβήτητη, κι αυτό οφείλεται κυρίως, στην φοβερή εναρμόνιση του καστ μεταξύ τους, τις υπέροχες ερμηνείες τους, αλλά και στο σενάριό της που σίγουρα αγγίζει κάποια χορδή μέσα σε κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται αλλά πάντα τρώει τη σκόνη των άλλων.

Φυσικά και γράφουν το σενάριο οι δυό  ταλαίπωροι, φυσικά και ΔΕΝ χρηματοδοτείται, φυσικά και δεν εξελίσσονται τα συναισθηματικά του Ράφι όπως τα ονειρευόταν^.  τότε γιατί στο διάολο έγινε όλο  αυτό ε; Δεν πειράζει, οι καλύτερες ταινίες είναι αυτές που δεν γυρίστηκαν (ακόμα), τα καλύτερα σενάρια όσα δεν υλοποιήθηκαν (ακόμα) και οι πιό μεγάλοι έρωτες, όσοι γράφτηκαν βιαστικά σ’ ένα σημείωμα, σαν αυτό που άφησε κρυφά η Τζίτζι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του Ράφι.

          Τα πιό συναρπαστικά σενάρια τα «γράφει» η ίδια η ζωή (μας), αρκεί να έχουμε τη ματιά και την όρεξη να τ’αποτυπώσουμε στο χαρτί^.   μπορεί οι σεναριογράφοι Ντόμινικ και Ράφι να είναι άτυχοι ή κακοί, οι σεναριογράφοι Ivan και Michael  όμως, έγραψαν ένα αστείο, τρυφερό σενάριο χαρίζοντάς μας μία πολύ καλή ταινία.