Όπως κρύβεται το μαύρο μανιτάρι

 

Για την ταινία-σκηνοθετικό ντεμπούτο, του Michael Sarnoski με τίτλο PIG, έγραψαν ότι αξίζει να την προσεγγίσει κανείς, γνωρίζοντας όσο το δυνατόν λιγότερα. Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιστεύω, πιό πετυχημένη συμβουλή- διότι το εξαιρετικό αυτό δράμα, που διαπλέκει αφοπλιστικά την απερίγραπτη σκληρότητα και ανθρωποφαγικό θα 'λεγε κανείς, ανταγωνισμό με μία τρυφερότητα σκορπισμένη εντέχνως μέσα στην ταινια, η οποία φέρνει δάκρυα στα μάτια (χωρίς υπερβολή), αξίζει πολλά και αποτελεί αναμφίβολα μια must-watch δουλειά, ιδίως για τους ορκισμένους επαγγελματίες συγκεκριμένου χώρου, ενός χώρου ο οποίος τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μεγάλες δόξες θα έλεγα, αλλά και κρύβει επιμελώς, ουκ ολίγα δράματα.Ποιός είναι, τι μυστήριο τρένο είναι αυτός ο Ρομπ Φελντ, τον οποίο υποδύεται συγκλονιστικά ο Nicolas Cage,το μαθαίνουμε σταδιακά, βαθμηδόν, μέχρι να έρθει η σοκαριστική αποκάλυψη εκεί στο 53ο περίπου λεπτό της ταινίας, και όλα όσα παρακολουθούσαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή, να φωτιστούν κάτω από ένα άλλο φως. 

Ο Ρομπ, ένας φυγάνθρωπος, ένας ερημίτης, που ζεί σε μιά ξυλοκαλύβα μέσα στα δάση του 'Ορεγκον, κυνηγάει μετά μανίας τρούφες, αυτούς τους εξόχως αρωματικούς μύκητες που αποκαλούνται διαμάντια της γαστρονομίας. Γκουρμεδιά απ ΄τις λίγες, δυσεύρετη και πανάκριβη στην αγορά, συλλέγεται απ΄τον Ρομπ με τη βοήθεια μιας στρουμπουλής γουρουνίτσας, η οποία μοιάζει με σκύλο που γρυλίζει όπως γρυλίζουν οι χοίροι, και ο ερημίτης Ρομπ, έτσι την αντιμετωπίζει- σαν κατοικίδιο, το αγαπημένο του κατοικίδιο,η μοναδική του συντροφιά. Ο Ρομπ εδώ και 15 χρόνια όπως θα μαθουμε στη συνέχεια, δεν έχει πάρε-δώσε με τους συνανθρώπους του, εκτός από έναν, αυτόν που του φέρνει κάθε Πέμπτη προμήθειες (για να συνεχίσει να ζεί μέσα στη φύση) και σε αντάλλαγμα αγοράζει τις πανάκριβες μαύρες τρούφες που ξεθάβει μέσα στο δάσος. Αυτός ο ένας ο τυχερός, είναι ο Αμίρ (εξαιρετικός ο Alex Wolff),νεαρός που θέλει να κάνει μεγάλη καριέρα στο χώρο της εστίασης, με σπίτι και αμάξι που φωνάζουν "κοιτάξτε με ρεμάλια, εγώ ανεβαίνω τη σκάλα", και με ένα υφάκι, μάλλον υποτίμησης και ειρωνείας απέναντι στον μονόχνωτο Ρομπ. Πως και υπό ποίες συνθήκες γνωρίστηκαν οι δυό τους, δεν το μαθαίνουμε ποτέ, η συγκλονιστική όμως αποκάλυψη που έρχεται αργότερα, προσδίδει στη γνωριμία τους άλλη μία νότα συγκίνησης, σα να ήταν καρμικά αναγκαίο, αυτός ο άνθρωπος, αυτός και μόνο να γνωρίσει τον Φελντ, γιατί έπρεπε να του πεί αυτά τα λόγια που του είπε, σ'εκείνη την τόσο τρυφερή σκηνή στο διαμέρισμά του.

Η τόσο αφοπλιστική ερμηνεία/παρουσία του Cage, είναι το μεγάλο ατού αυτής της ταινίας βεβαίως, αλλά δεν πάει πίσω και η φοβερή ιστορία, που σαν τη μαύρη τρούφα περιμένει καλά κρυμμένη κάτω απ΄την επιφάνεια. Είναι πραγματικά πολύ βασανιστικό να θες να εξυμνήσεις μια ταινία και ν'αυτολογοκρίνεσαι για να μην προδώσεις την πλοκή της...γιατί στο Pig, όσο λιγότερα ξέρεις εξ αρχής, τόσο πιό επιδραστική , τόσο πιό κλονιστική θα είναι πάνω σου η αποκάλυψη, αυτή η "δήλωση ταυτότητας" που σαν κολλητική ουσία ενώνει όλα τα κομμάτια αυτού του παζλ που βλέπουμε.

Τί είναι αυτό που έχει τη δύναμη να ξεκουνήσει αυτόν τον ερημίτη και να τον κάνει να ξαναγυρίσει εκεί απ΄όπου αποσύρθηκε πριν χρόνια; και πώς αντιδρά αυτός ο "αγριάνθρωπος" (και η εμφάνιση του Ρομπ, αναμφίβολα προδιαθέτει για τέτοιους χαρακτηρισμούς) όταν στερείται το γουρουνάκι του; όχι, δεν είναι κωμωδία, ούτε καν μαύρη, η ταινία του Sarnoski,η οποία ας σημειωθεί, καθόλου τυχαία, χωρίζεται σε 3 άκρως...ορεκτικά μέρη. Ούτε όμως και αιματοβαμμένο ρεσιτάλ εκδίκησης είναι (θεωρώ εντελώς άστοχο τον παραλληλισμό της με τις ταινίες John Wick).

Το εντελώς πρωτότυπο μ'αυτή την ταινία, είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο ο φυγάνθρωπος και απέραντα θλιμμένος Ρομπ Φελντ, αποφασίζει να πάρει πίσω το γουρούνι που του έκλεψαν, το κάνει με τον τρόπο που γνωρίζει καλύτερα, με το μοναδικό του όπλο. Κι αυτό δεν είναι φτιαγμένο από σίδερο. Αν η σκηνή στην κλινική με τον Αμίρ,είναι απ΄τις πιο συγκινητικές της ταινίας, το αντίβαρό της είναι η απίστευτη σκηνή με το αυτοσχέδιο "fight club" στα υπόγεια της γης, κυριολεκτικά ένας υπόκοσμος,και το ταίρι της  η φοβερή σκηνή με το δείπνο για τρείς.

Ο Ρομπ λέει σε κάποια σκηνή, στον αχώνευτο Ντάριους (ένας τρομερός  Adam Arkin) ότι θυμάται τα πάντα (ας το πω έτσι), το ποιά είναι αυτά θα θυμηθεί απρόσμενα και ο ίδιος ο "κόκκορας"Ντάριους, που φρόντισε σε μία προηγούμενη σκηνή να κάνει στον Ρομπ μιά περιποιημένη επίδειξη ισχύος. Δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση λοιπόν, απ΄αυτο που θυμάται ο επηρμένος και άκρως αδίσταχτος Ντάριους. 

Δεν έχει πιστολίδι ούτε αίμα με τους κουβάδες αυτή η ταινία, κι ας φοβίζει η θηριώδης φιγούρα του Ρομπ. Αυτός ο όχι και τόσο καθαρός άνθρωπος, με τα μακριά μαλλιά και το μούσι, που μπαίνει στα μπαρ και τα εστιατόρια και προκαλεί επίμονα βλέμματα και ψιθυριστές κουβέντες. Χρειάζεται μόνο όμως, ένα έντονο και ευθύ βλέμμα του, στον πολύ σίγουρο για τις βλακείες που δημιουργεί, σεφ Ντέρεκ Φίνγουεη για να καταλάβει ποιός ακριβώς είναι αυτός ο λερός τύπος που τόλμησε να πατήσει πόδι στο εστιατόριό του, και να έχουμε τη δεύτερη καλύτερη σεκάνς αυτής της σπουδαίας ταινίας. Αν ο άνθρωπος με αυτοπεποίθηση που τσακίζει είναι προορισμένος να διαπρέψει και να κυριαρχήσει (επί των άλλων), τι είναι άραγε ο άνθρωπος που δεν έχει ξεπουληθεί, και ανυποχώρητα συντηρεί το όνειρό του; ο Ρομπ που δεν έχει ξεχάσει τίποτα και κανέναν απ' τον επαγγελματικό του βίο, θυμαται φυσικά κι αυτόν εδώ τον τύπο που του χουν φουσκώσει τα μυαλά τα βραβεία και οι επενδυτές.  Αρκούν μερικές καίριες ερωτήσεις του Ρομπ, του αποτραβηγμένου απ΄τον κόσμο Ρομπ, προς αυτόν τον μέχρι τα μπούνια χωμένο στον κόσμο Ντέρεκ, για να δούμε τον δεύτερο όπως πολύ πιθανόν δεν τον είχε δεί ούτε ο καθρέφτης του. Κι αυτό, είναι άλλη μία νίκη για τον ερημίτη Φελντ.

Υπάρχει μία παροιμία σχετικά με τα γουρούνια (που κυλιούνται στο βούρκο ως γνωστόν) και δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα διαμάντια. Κατά...γαστρονομική ειρωνεία όμως, οι τρούφες ανευρίσκονται από τα θηλυκά γουρούνια, και οι τρούφες αποκαλούνται όπως προείπα, και διαμάντια της γαστρονομίας.

Η ταινία του Sarnoski κατορθώνει να συγκινήσει,και  να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, γιατί ξέρει να μαγειρεύεται σε σιγανή φωτιά αποκαλύπτοντας σταδιακά τα ζωτικά μυστικά της.

Αν το φαγητό που μας στοιχειώνει για χρόνια, είναι αυτό που ανακαλεί συγκεκριμένες μνήμες (μας),αυτή η ταινία το αποδεικνύει περίτρανα.