Κυνηγός κεφαλών

 

Απίστευτη φρίκη σε ένα περιβάλλον το οποίο μάλλον, δεν προδιαθέτει για κάτι τέτοιο, ξεχειλίζει η ταινία της Jill Gevargizian με τον τίτλο THE STYLIST, ανάπτυξη της ομότιτλης μικρού μήκους ταινίας της του 2016. Αν εκείνη, η μόλις 15 λεπτών δουλειά της, αποτελούσε μιά...κονσέρβα συμπυκνωμένου τρόμου, αυτή εδώ μας παρουσιάζει σε ολη της την φονική "μεγαλοπρέπεια" τον ίδιο κεντρικό χαρακτήρα : την πανέμορφη κομμώτρια, ονόματι Κλαίρ (μία εκπληκτική Najarra Townsend- πρωταγωνιστούσε και στην μικρού μήκους ταινία), μιά νέα γυναίκα σκληρά εργαζόμενη, αλλά και εφιαλτικά μόνη,η οποία ζεί μόνη της (δηλαδή χωρίς άλλους ανθρώπους κάτω απ΄την ίδια στέγη), με τη σκυλίτσα της την Πέπερ (ένα κακάσχημο, μπασμένο τετράποδο, ο μοναδικός μάρτυρας των φρικτών κατορθωμάτων της ιδιοκτήτριάς της). Η Κλαίρ δεν έχει φίλους, δεν έχει ερωτική ζωή,δεν είναι διαχυτική με τους συνανθρώπους της, δεν την βλέπουμε ποτέ ν'ανταποδίδει τις αγκαλιές που της δίνουν οι κατενθουσιασμένες με τη δουλειά της, πελάτισσές της, όπως ειναι η ιδιαιτέρως αγχωμένη Ολίβια (εξαιρετική η Brea Grant) η οποία της ανακοινωνει περιχαρής και πανικόβλητη ταυτόχρονα, ότι παντρεύεται σε μερικές μέρες και πρέπει το μαλλί της να είναι τέλειο, και σε ποιά κομμώτρια θα εμπιστευόταν το τριχωτό της κεφαλής της, αν όχι σ'αυτή την κοπέλα με τα θαυματουργά δάχτυλα; 

Είναι ταινία του απόλυτου τρόμου το Stylist,και οι σκηνές όπου ο θεατής βλέπει τί ακριβώς κάνει η μυστηριώδης και τόσο χαμηλών τόνων Κλαίρ, όταν έχει φύγει και η τελευταία πελάτισσα απ΄το μαγαζί κι έχει μείνει μόνη της μαζί με το θύμα της, είναι ακρως σοκαριστικές και για γερά νεύρα. Και το πιό φρικιαστικό δεν είναι μόνο αυτή καθεαυτή η πράξη της Κλαίρ, την οποία δεν μπορώ να περιγράψω για να μην προδώσω την πλοκή, όσο η πρωτοφανής ψυχραιμία και μεθοδικότητα που επιδεικνύει η κομμώτρια κατά το έργο της... Είναι άραγε δυνατόν να κάνει κάποιος όσα φρικτά κάνει αυτή η τόσο όμορφη κοπέλα, και να συνεχίζει τη ζωή του σα να μην συνέβη τίποτα; Ή μήπως, ακριβώς αυτή η μανία της Κλαίρ με το τακτοποιημένο περιβάλλον της, έχει την έννοια της ασπίδας έναντι όλων αυτών που διαπράττει; Το εντελώς πρωτότυπο πορτραίτο μίας ψυχοπαθούς δολοφόνου μας προσφέρει η Gevargizian, που σημειωτέον έχει διατελέσει και η ίδια κομμώτρια, οπότε ξέρει εκ των έσω τι συνεπάγεται η καθημερινή ενασχόληση με τρίχες.

Η Κλαίρ, φαινομενικά και εκ πρώτης όψεως, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ' όλες αυτές τις πολυάσχολες κυρίες που έρχονται στο μαγαζί της και αφήνονται στα κομψά χέρια της. Και κούκλα είναι, και το αυτοκίνητό της έχει, και τη δουλειά της, και το σπίτι της, έναν καλοστεκούμενο εγωισμό λοιπόν. Τι της λείπει λοιπόν, και την πιάνουμε συχνά -πυκνά να βουλιάζει μέσα στον εαυτό της, να έχει κρίσεις πανικού και υστερίας, και κυρίως να νιώθει αυτή την ακαταμάχητη ανάγκη(ψυχολογική ανάγκη) να...διαπράξει αυτά τα φρικτά που διαπράττει;  Το ότι η Κλαίρ δίνει την εντύπωση ανθρώπου που έχει παγιδευτεί στην παιδική ηλικία,προκαλείται απ΄τη συνήθειά της να φοράει τα ρούχα άλλων γυναικών (βλ. τη χαρακτηριστική σκηνή στο σπίτι της Ολίβια), και να υποδύεται μπροστά στον καθρέφτη ότι είναι αυτές οι γυναίκες. Όπως ακριβώς κάνουν συνήθως τα μικρά κορίτσια, φορώντας τα ρούχα και τα παπούτσια της μαμας τους- πράγματα που τα γοητεύουν τρελά και τους προκαλούν δέος. Στην περίπτωση της Κλαίρ, της ενήλικης, ανεξάρτητης και εργαζόμενης Κλαίρ,το παιχνίδι ρόλων λαμβάνει μία αιματηρότατη και σοκαριστική τροπή, διότι η Κλαίρ δεν αρκείται απλώς στο να τρυπώνει σε ξένα σπίτια και να φοράει ξένα ρούχα, η Κλαίρ "ντύνεται" κατά μία έννοια,το ίδιο το γυναικείο πρόσωπο που τραβάει την αρρωστημένη προσοχή της, η Κλαίρ χρησιμοποιεί στο έπακρο την θαυμαστή ικανότητά της με τα ψαλίδια και τα μαλλιά των γυναικών, και γρήγορα εμείς οι θεατές γινόμαστε κοινωνοί του μικρού και αποτρόπαιου μυστικού της : ενός μυστικού που στεγάζει στο κατάλληλα διαμορφωμένο υπόγειο του σπιτιού της, στο οποίο κατεβαίνει πάντα παρέα με το μπασμένο σκυλάκι της, και το φωτίζει με πάμπολα κεριά.

Η μοναξιά των μεγαλουπόλεων, η-βολικότατη για τους πάσης φύσεως εγκληματίες- αδιαφορία των κοινωνών, είναι κι εδώ παρούσα σε σκανδαλιστικό βαθμό, αφού βλέπουμε την Κλαίρ να τσαλαβουτάει στο αίμα (των άλλων), και κανείς να μην αντιλαμβάνεται το παραμικρό. Τουλάχιστον μέχρι την τελική και ακρως σοκαριστική σεκάνς, μία μεγαλειωδης ανατροπή του κλισέ "γάμος με κουφέτα και παρανυφάκια"- ανατροπή όμως όχι για την ανατροπή, αλλά για την ικανοποίηση (κατά τραγική ειρωνεία όμως, μόνο συμβολικά) της φυγάνθρωπης Κλαίρ, η οποία μοιάζει εντελώς βυθισμένη στη διαταραγμένη αντίληψή της, αφού κοιτάζει με απορία όλους αυτους τους προσκεκλημένους που ουρλιάζουν πανικόβλητοι σα να τους βομβάρδισαν. Μα τι έπαθαν τέλος πάντων όλοι τους; δε βλέπουν πόσο όμορφη είναι; και γιατί όλοι την κοιτάζουν έτσι; 

Η υπέροχη Townsend (νομίζω θα ήταν εξαιρετική και στο ρόλο της Κάλλας), πλάθει έναν χαρακτήρα που σε τελική ανάλυση προκαλεί τη λύπη, γιατι μόνο λύπη μπορεί να προκαλέσει η σαρκοβόρα μοναξιά που έχει κυκλώσει την Κλαίρ, αυτό το τόσο όμορφο και ταλαντούχο κορίτσι που φαίνεται πως του λείπει το βασικότερο εφόδιο, το οποίο όλες οι άλλες γυναίκες που κοιτάζει με ζήλεια, το έχουν : αυτοπεποίθηση. Εκτός πάλι,αν ακριβώς τα υπέροχα μαλλιά που τους φτιάχνει, τους δίνουν την μαγική αυτοπεποίθηση που χρειάζονται για να επιβιώσουν σ'αυτή την ανθρωποφάγα κοινωνία που ακόμη υποτιμάει ποικιλοτρόπως τις γυναίκες, και είναι η σειρά της Κλαίρ τώρα, σαν στριμμένη Θεά, να τους πάρει την αυτοπεποίθηση πίσω...