Αυτό που λέμε, ζωή

 

Η συγγραφέας, ο βασικός χαρακτήρας του βιβλίου της, και μία αναγνώστρια του βιβλίου της.

 Άλλως, στην θρυλική πλέον και πολυαγαπημένη ταινία του Stephen Daldry THE HOURS (2002), η Virginia Woolf η διάσημη συγγραφέας που παλεύει με τους δαίμονές της πασχίζοντας να γράψει το βιβλίο της στα 1923, η κοσμική και πολύ απασχολημένη με τις ετοιμασίες του πάρτι, κυρία Ντάλογουεη, και η εγκλωβισμένη σ' έναν γάμο με τα συμπαρομαρτούντα του, Λώρα Μπράουν, στην Αμερική της δεκαετίας του 1950.

Αν το κριτήριο επιτυχίας μίας ταινίας, ειναι το κατά πόσον αυτή συνεχίζει να προκαλεί ανατριχίλες χρόνια μετά την πρώτη παρακολούθησή της, τότε η αγαπημένη (και βραβευμένη) ταινία του Daldry, έχει κατακτήσει επάξια την πρώτη θέση. Είναι δυνατόν να μην ανατριχιάσει κανείς παρακολουθωντας την εκπληκτική εναρκτήρια σεκάνς, συνοδεία της θεϊκής μουσικής του Philip Glass; ή να μην ταυτιστεί απολύτως με την αγχωμένη (και ο λόγος του άγχους της δεν είναι σίγουρα, το πάρτι προς τιμήν του πιό αγαπημένου φίλου της) Κλαρίσα Βων/ Meryl Streep στην συγκλονιστική σεκάνς όπου ο Ρίτσι Μπράουν/Ed  Harris, της λέει "το τελευταίο αντίο"; ή με την τόσο υπέροχη σεκάνς της αυτοκτονίας της Γούλφ/η εξαίρετη Nicole Kidman, ακούγοντάς τη να μας "απαγγέλει" το γράμμα της προς τον αγαπημένο της σύζυγο Λέοναρντ Γούλφ/ ο υπέροχος και γλυκύτατος Stephen Dillane;

Το βλέμμα της ταλαιπωρημένης ψυχικά Βιρτζίνια, στη σπαρακτική σκηνή όπου αποχαιρετά την αδελφή της Βανέσα Μπελ, τα λεει όλα κι ας είναι το μόνο που προφέρει, το "αχ Νεσα" με δάκρυα στα μάτια της. Αλλά και το βλέμμα του τόσο υπομονετικού μαζί της, Λέοναρντ στην υπέροχη σκηνή στην αποβάθρα του τραίνου, ισοδυναμεί με ολόκληρη σελίδα σεναρίου. Είναι οι σιωπές των χαρακτήρων και οι αμφίσημες ατάκες τους, αυτές που χαρακώνουν περισσότερο σ'αυτή την τόσο όμορφη ταινία. 

Και είναι οι ματιές, φοβισμένες ή κρυπτο-χλευαστικές που ρίχνει το υπηρετικό προσωπικό στην κυρία Γούλφ, (ποιός ξέρει άραγε τι σκέψεις έκανε η μαγείρισσα του σπιτιού, η θηριώδης και τόσο "λαϊκή" Νέλι (μία έξοχη Linda Bassett) βλέποντας τη Βιρτζίνια χωμένη μεσα στα γραπτά της, να καπνίζει μανιωδώς, να τρώει σπανίως, και να έχει αυτά τα εξουθενωτικά ψυχικά σκαμπανεβάσματα βεβαίως; να λεγε άραγε -στη σκηνή όπου η Βιρτζίνια αποφασίζει να πάει στο Λονδίνο με το τρένο, ντύνεται και φεύγει κρυφά απ΄το σπίτι- και βλέποντας μετά τον Λέοναρντ να τρέχει στο κατόπι της πανικόβλητος, "ωχ μπελά που βρήκαμε με την τρελή";) , που τα λένε όλα σχετικά με τους...συσχετισμούς δυναμεων ανάμεσα σ' έναν άνθρωπο που φέρει πάνω του την ταμπέλα του ψυχικά ασθενούς και του περίγυρού του.

Πριν 19 χρόνια βγήκε η ταινία στις κινηματογραφικές αίθουσες, και ο Ρίτσι Μπράουν, ο βραβευμένος πλέον συγγραφέας-ασθενής του AIDS, στη συγκλονιστική σκηνή της αυτοκτονίας του, λέει στην Κλαρίσα ότι η καθοριστική στιγμή της πολύχρονης σχέσης τους ήταν εκείνο το πρωινό που αυτή ξεπρόβαλε αγουροξυπνημένη στην μπαλκονόπορτα, στα 18 της, κι εκείνος ήταν 19, ένα χρόνο μεγαλύτερός της. Τι σημασία είχε το πάρτι προς τιμήν του, τι σημασία είχε το βραβείο, το μεγάλο και τρανό που θα έκανε κι εκείνον μεγάλο και τρανό άμα τη παραλαβή του, όταν ο απολογισμός που κάνει ο διαλυμένος απ' την ασθένεια, Ρίτσι τον λαβώνει βαθιά; "Ξεκινάς με τόσα πολλά, αλλά πάντα, πάντα καταλήγεις με ελάχιστα" της λέει, και το βλέμμα της Κλαρίσα ενώ συνειδητοποιεί το κρυφό νόημα των λεγομένων του φίλου της,είναι τόσο εύγλωττο.

"Dear Leonard. To look life in the face, always, to look life in the face and to know it for what it is. At last to know it, to love it for what it is, and then, to put it away. Leonard, always the years between us, always the years. Always the love. Always the hours." 

γράφει η αποφασισμένη να τελειώνει με τον εαυτό της,Βιρτζίνια, στον αγαπημένο της σύζυγο. Και τελικά, μόνο αυτό έχει σημασία : η αγάπη.