Με βλέπουν που σε βλέπω

Συναρπαστικότατη,αφηγούμενη ένα περιστατικό που όσο ασύλληπτο φαντάζει, τόσο πολύ πιθανό είναι να συμβαίνει ήδη στην πραγματικότητα, είναι η αγγλική σειρά του BBC των 6 ωριαίων επεισοδίων, με τίτλο THE CAPTURE, σκηνοθεσίας Ben Chapman.Οι πλεκτάνες που στήνουν οι Μυστικές Υπηρεσίες (Η.Π.Α και Μ.Βρετανίας σε αγαστή σύμπνοια) αλλά κυρίως η αξιοπιστία του οπτικού υλικού που παρέχουν οι χιλιάδες κάμερες που κατακλύζουν τους δημόσιους χώρους (η Μ.Βρετανία θεωρείται «πρωταθλήτρια» στη χρήση CCTV με τις περισσότερες κάμερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα) είναι τα θέματα που πραγματεύεται τόσο συναρπαστικά αυτή η σειρά, με την Holliday Grainger (την αφράτη πεντάμορφη Λουκρητία Βοργία στην τηλεοπτική σειρά The Borgias) στον πρωταγωνιστικό ρόλο της ωραίας και αρκούντως φιλόδοξης ντετέκτιβ- Επιθεωρητή της Αστυνομίας, Ρέητσελ Κέρι, να προσπαθεί να συλλάβει τον ύποπτο γι’ απαγωγή κι επίθεση νεαρό στρατιώτη με θητεία στο Αφγανιστάν, Σων Έμερι (πολύ καλός ο Callum Turner) και να συνειδητοποιεί σοκαρισμένη και αηδιασμένη πως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο τι επιτρέπεται και στο τι όχι, να κάνουν οι διώκτες του εγκλήματος και θιασώτες του ευνομούμενου κράτους υποτίθεται, έχει καταργηθεί και ότι η παλιά πειστική δικαιολογία του «ο καλός σκοπός καθαγιάζει κάθε μέσο για την επίτευξή του» κρύβεται πίσω ακόμη κι απ΄τις πιό αποκρουστικές, απαράδεκτες και παράνομες πρακτικές.
Αν τα φαινόμενα απατούν μία φορά στην πραγματικότητα εκτός οθόνης, σκεφτείτε τι συμβαίνει στην εικονική πραγματικότητα (εικονική με τη διπλή σημασία της λέξης), αυτή που οι χιλιάδες κάμερες που είναι τοποθετημένες στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις «παγιδεύουν» και (ανα)μεταδίδουν, και που η αλματώδης πρόοδος της τεχνολογίας μπορεί να μεταβάλλει κατά το δοκούν… Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται σ’αυτή τη σειρά, όπου η εκτεταμένη χρήση της CCTV, η αξιοποίηση του υλικού της απ΄τα δικαστήρια και τι συνέπειες έχει αυτό, οι στα όρια της παρανομίας ή ακόμη και ευθέως παράνομες πρακτικές των Μυστικών Υπηρεσιών στ’ όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, αλλά και η γυναικεία φιλοδοξία για κατάκτηση υψηλόβαθμων θέσεων (προσέξτε φερειπείν την πρωταγωνίστρια καθώς και την προϊσταμένη της εν ευρεία εννοία, απ ΄την ΜΙ5 Τζέμα Γκάρλαντ ─ η εκπληκτική Lia Williams, η οποία προκαλεί ανατριχίλες με τις ατάκες της-δικαιολογίες για τ’απολύτως αδικαιολόγητα) διαπλέκονται σεναριακώς.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον σ’αυτή την υπόθεση όπου το οπτικό υλικό μίας δημόσιας κάμερας, φαίνεται να είναι και ο βασικός άξονας, είναι πως και η διώκτης (η Ρέητσελ) αλλά και ο διωκόμενος για την απαγωγή και δολοφονία της δικηγόρου του (ο ταλαίπωρος Σων Έμερι), όσο προχωράει η ιστορία συνειδητοποιούν  ότι αμφότεροι βρίσκονται παγιδευμένοι σ’ ένα δίχτυ καλών και κακών προθέσεων.

Γιατί όντως τα φαινόμενα απατούν, και πολύ περισσότερο το δήθεν αδιάσειστο οπτικό υλικό της δημόσιας κάμερας. Στα 2 τελευταία επεισόδια όπου παρακολουθούμε έκπληκτοι  τι συνέβη πραγματικά εκείνο το μοιραίο βράδυ μετά τους πανηγυρισμούς του Σων στην τοπική παμπ, για την απαλλαγή του στο Εφετείο,παρακολουθούμε επίσης την θεμελειακή ανηθικότητα που διαπνέει τις Μυστικές Υπηρεσίες και το πού μπορούν αυτές να φτάσουν προκειμένου να διασφαλίσουν μία ποινική καταδίκη. Το να γίνω πιό συγκεκριμένη  θα σήμαινε να προδώσω την πλοκή και κυρίως τη σοκαριστική αποκάλυψη μίας πρακτικής που λαμβάνει χώρα σ’αυτά τα επεισόδια, και που δυστυχώς, δικαιολογείται πλήρως απ΄όσους ωφελούνται απ ΄τη συνέχισή της. Είναι χαρακτηριστικές (και εφιαλτικές) οι ατάκες, όχι μόνο της Γκάρλαντ, αλλά και του Αμερικάνου ομολόγου της Φρανκ Νάπιερ (άκρως επικίνδυνος ο Ron Perlman─ ένα δίποδο μπουλντόγκ που δε σταματάει μπροστά σε τίποτα, είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται, και η εντελώς απαράδεκτη «συμφωνία» που επιτυγχάνει στο τελευταίο επεισόδιο προκαλεί μέγιστη δυσπιστία και φόβο αναφορικά με την δικαιοσύνη που αποδίδεται).
Δεν είναι όμως μόνο η παραπλάνηση της Δικαιοσύνης και οι…βολικές αποφάσεις που εκδίδονται, είναι και η φιλοδοξία που διακατέχει τη νεαρή ντετέκτιβ η οποία σκιαγραφείται ως ταχύτατα ανερχόμενη στις τάξεις της Αστυνομίας (fast tracker), η οποία τηρεί μία αμφίθυμη θα έλεγα στάση, κι αυτό ισχυροποιείται στο φινάλε της σειράς : ενώ κατ’αρχήν η Ρέητσελ δείχνει αηδιασμένη και συγκλονισμένη μ’αυτά που έμαθε πως λαμβάνουν χώρα,τελικά η εξέλιξη είναι διαφορετική ( ; ), οι «σειρήνες» της αμφιβόλου νομιμότητας που κρατάνε το λάβαρο καταπολέμησης της τρομοκρατίας , είναι πιό ισχυρές και τα στρεβλωμένα επιχειρήματά τους, μοιάζουν να έπεισαν την ωραία ντετέκτιβ. Είναι άραγε έτσι τα πράγματα, ή για άλλη μία φορά, τα φαινόμενα απατούν; Παρόλο που μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει ανακοίνωση για 2^η σεζόν, το φινάλε αφήνει υπόνοιες για το αντίθετο.
Η εξακρίβωση της αλήθειας, δε μπορεί να επιτυγχάνεται με οποιοδήποτε τίμημα. Αυτή η σειρά μας δείχνει πως αυτό ισχύει ακόμη και για τους πιό ένθερμους υποστηρικτές της.