GoT/ s.8 - ep.3 : Πάγος, φωτιά και μερικές κοτούλες...

Με ρεκόρ τηλεθέασης και διάρκεια 1 ώρα και 20 λεπτά, το 3^ο επεισόδιο με τον εύγλωτο τίτλο ΤHE LONG NIGHT προβλήθηκε και μας άλλαξε τα φώτα. Με την εξαιρετική μουσική του Ramin Djawadi να ντύνει και πάλι, τα πλάνα της επικής σύγκρουσης μεταξύ ζωντανών και ζόμπι, τουλάχιστον 3 συγκλονιστικές αλλά και συγκινητικές σεκάνς, το 3^ο επεισόδιο έφερε «επιτέλους» αυτό (τον όλεθρο) για το οποίο προετοιμαζόμασταν εδώ και 10 περίπου χρόνια (ναι, πιστέψτε το). Προσωπικά, παρακολούθησα το επεισόδιο με γουρλωμένα μάτια, και λόγω της μεγάλης έκπληξης αλλά ίσως και λόγω της μεγάλης (και από ένα σημείο και μετά) αφόρητης σκοτεινιάς που το πλημμύρισε. Οι νεκροζώντανοι με τον αρχηγό τους εισέβαλαν στο Γουίντερφελ− οι σχετικές σκηνές είναι ανατριχιαστικές^. λεφούσια από ζόμπι τρυπώνουν παντού και το φρικτότερο απ΄όλα είναι πως δεν πεθαίνουν ακομη κι όταν δείχνουν να τραυματίζονται θανάσιμα απ΄τους ζωντανούς. Φοβερή είναι η σκηνή όπου τα δύο πιτσουνάκια Ταργκέρυεν (Τζον – Ντάνι) περικυκλώνονται από χιλιάδες νεκροζώντανους οι οποίοι τρέχουν σαν το διάολο που ‘χει πάρει φωτιά.

Βεβαίως δεν ήταν η μοναδική έκπληξη οι χιλιάδες των ζόμπι που έπεσαν σαν πανούκλα στο Γουίντερφελ^. υπήρξαν κι άλλες ευχάριστες αλλά και  δυσάρεστες εκπλήξεις (βλ. λόγου χάριν αυτόν τον ανεκδιήγητο Σάντορ Κλεγκέην με τη μούρη-μπακλαβά, ο οποίος με τη στάση του, φοβάμαι πως δεν τίμησε καθόλου το προσωνύμιό του…), με πρώτη και καλύτερη την επανεμφάνιση της Μελισάνδρης, της Κόκκινης Γυναίκας. Το ότι η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο του σερ Ντέβος, άμα τη αφίξει της, δεν είναι καθόλου τυχαίο,διότι αν ενθυμείστε στον προηγούμενο κύκλο την είχε απειλήσει ότι θα την καθάριζε αν τολμούσε να ξαναπατήσει στο Γουίντερφελ. Η Κόκκινη Ιέρεια όμως, επέστρεψε με καλό σκοπό : σε μία απ ΄τις ωραιότερες σεκάνς, προφέροντας ξόρκι στα high Valyrian, μετατρέπει τα σπαθιά των Ντοθράκι σε φλεγόμενα. Μιά θάλασσα από φλεγόμενα σπαθιά σπάει το ατελείωτο σκοτάδι.

Δεν είναι η μοναδική φορά που επεμβαίνει η Μελισάνδρη στην έκβαση της μάχης, αλλά ανακύπτει το ερώτημα γιατί έπρεπε να περιμένει να φτάσουν οι «προστατευόμενοί της» στο αμήν πριν τους βοηθήσει. Κάτι ντετερμινιστικό φαίνεται να κρύβεται πίσω απ΄τα λόγια της, όπως και πίσω απ΄τα λόγια του Μπραν προς τον Θήον− όσα έγιναν ήταν «αναγκαία» ώστε να οδηγηθούν όλοι σ’αυτό το σημείο.

Σερ Τζόρα, Θήον, σερ Τζέημι, σερ Μπρίεν και Μπέρικ Ντοντάριον, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στη μεγάλη μάχη, ενώ ο Τζον κι η δρακομάνα, δίνουν τη δική τους μάχη στον αέρα ιππεύοντας τα δρακόπουλα. Η χαρά της κοντής πρέπει να ήταν αυτή η μάχη, μιλούνια τα ζόμπι από κάτω, κι αυτή από πάνω πετώντας με το δράκο της να τα κάνει όλα φλαμπέ. Αυτή όμως που έδωσε ρεσιτάλ γενναιότητας ήταν η αχώνευτη Άρυα. Η Maisie Williams, έτσι κι αλλιώς πειστικότατη στο ρόλο της, αποδεικνύει σε κάτι τύπους σαν τον Κλεγκέην πως οι θαρραλέοι άνθρωποι λέγονται τέτοιοι επειδή συνειδητά ορθώνουν ανάστημα στο αναπόφευκτο και αμετάκλητο. Η Άρυα μας δείχνει τι στο διάολο έμαθε εκεί στο Μπράβος− και κυρίως για ποιό σκοπό τα έμαθε− όπου είχε φάει το ξύλο της χρονιάς της, κι εμείς μαθαίνουμε επιτέλους τι ήταν αυτό που της είχε ψιθυρίσει η Μελισάνδρη στο αυτί, στον 3^ο κύκλο. Η Άρυα θα δώσει τη λύση, η Άρυα θα τελέσει την κρίσιμη πράξη που θα κάνει τη διαφορά.

Δεν τελείωσε χωρίς απώλειες ο μεγάλος πόλεμος, κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο και ίσως εύκολο. Πολλοί απ΄τους βασικούς χαρακτήρες παραμένουν ζωντανοί, άλλοι αποχαιρετούν ένδοξα και το αποκορύφωμα είναι άλλη μία υπέροχη και συγκινητικότατη σκηνή, με τη Μελισάνδρη να τηρεί τον λόγο που έδωσε στον σερ Ντέβος. Έχει διπλή σημασία πιστεύω,η ασφυκτική σκοτεινιά αυτού του επεισοδίου : απ΄τη μιά, ήταν το χαρακτηριστικό της επέλασης του Σιχάματος που ηγείτο του στρατού των σιχαμάτων-οργάνων του. Απ΄την άλλη, ήταν ωραιότατη αντίστοιξη στο επόμενο επεισόδιο,το οποίο αν κρίνω απ ΄το τρέηλερ, θα είναι πλούσιο, λαμπερό, λουσμένο στο φως της νίκης.

Τα βάσανα είναι για τους ζωντανούς,σε καμία περίπτωση για τους πεθαμένους. Όσοι επέζησαν του μεγάλου μακελειού, είναι αμφίβολο αν θα φτάσουν μέχρι το τέλος. Να περιμένουμε νέο αιματοκύλισμα άραγε; (ρητορικό το ερώτημα αφού γνωρίζουμε ήδη την απάντηση). Νέα ειδύλλια επίσης (βλ. Τύριον- Σάνσα), ακόμη και νέους ανταγωνισμούς για τα μάτια της κοντής δρακομάνας (βλ. Τζον- Ντάριο Ναχάρις, αν κουβαληθεί άρον-άρον απ΄τα νότια βασίλεια) ;

Ο δρόμος για τον Σιδερένιο Θρόνο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα^. η πανούργα Σέρσι που περιμένει στο Kingslanding θα φροντίσει δεόντως γι’ αυτό.