Κι αν είμαι μηχανή να (μη) με φοβάσαι

Animation για ενήλικες, υψηλής αισθητικής, είναι η σειρά με τίτλο LOVE DEATH AND ROBOTS με μία μόνο σεζόν (επί του παρόντος) και 18 ιστοριούλες, με καμία εκ των οποίων να υπερβαίνει τα 20 λεπτά. Πανέξυπνες, σκληρές (ενίοτε κτηνώδεις), αλλά με το χιούμορ και τον αισθησιασμό να τις διαπερνούν συχνά, οι 18 ιστορίες παράξενης συνύπαρξης ανθρώπινων όντων με μηχανές ή ιστορίες μηχανών που απέκτησαν συνείδηση, διαθέτουν εξαιρετικά γραφικά, πολύ ωραία μουσική επένδυση και αφηγούνται κατά βάση εφιαλτικά περιστατικά στην ουσία τους, με μοναδική φωτεινότατη εξαίρεση την απολαυστικότατη 17^η ιστοριούλα, όπου παρακολουθούμε 6 πιθανές εξελίξεις της παγκόσμιας Ιστορίας,αν ο παράφρων Αδόλφος Χίτλερ είχε δολοφονηθεί σε 6 διαφορετικές χρονολογίες. Προσωπικά τη συγκεκριμένη ιστοριούλα τη θεωρώ απ΄τις καλύτερες αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας σειράς.

Όχι τυχαία, στην παραγωγή βλέπουμε και τ΄όνομα του David Fincher,αφού η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί ανάπτυξη μίας ταινίας του 1981 (animation επιστημον.φαντασίας) των D.Fincher και T.Miller, με τίτλο HEAVY METAL.

Γυναίκες-εκδικητές, γυναίκες-παγίδες που αφανίζουν τ’αρσενικά, ρομπότ που έχουν αποκτήσει συνείδηση μετά από αλλεπάλληλες…αναβαθμίσεις, άνθρωποι παγιδευμένοι σ’εφιαλτικές μεγαλουπόλεις και σ’ ένα αέναο παιχνίδι αντιστροφής ρόλων (η εκπληκτική 3^η ιστορία με τίτλο The Witness), σαρκοβόρα τέρατα κι αρχαίες κατάρες, είναι μερικά απ΄τα θέματα που παρουσιάζονται υπέροχα στα 18 επεισόδια-σφηνάκια ευφυίας κι αισθητικής, αν μη τι άλλο. Η 11^η ιστορία-επεισόδιο με τον ειρωνικότατο (όπως τελικά αποδεικνύεται) τίτλο Helping Hand, θα μπορούσε να είναι το απασιόδοξο alter-ego του Gravity, όπως η 8^η ιστορία με τον τίτλο Good Hunting θυμίζει αρκετά την ταινία του Αγκ Λι, Τίγρης Και Δράκος.

Δέχτηκε αρνητικά σχόλια η απεικόνιση της γυναίκας σ’αυτή τη σειρά, και φοβάμαι όχι άδικα εντελώς : η πρώτη ιστορία με τον τίτλο Sonnie’s Edge,η 3^η με τίτλο The Witness και η 7^η με τίτλο Beyond The Aquila Rift, συνοψίζουν πιστεύω, τον τρόπο που απεικονίζεται η γυναίκα σ’αυτή τη σειρά : ή θύμα ανελέητης κακοποίησης που παίρνει το αίμα του πίσω με τόκο, ή ως σαγηνευτική παγίδα για τ’αρσενικά που τα οδηγεί στον χαμό. Παρά όμως αυτή την μάλλον αμφιλεγόμενη απεικόνιση, η συγκεκριμένη σειρά είναι αξιοπρόσεκτη αναμφίβολα.Σε μερικές απ΄τις ιστορίες έγινε χρήση της τεχνικής mo-cap μ’εκπληκτικά ρεαλιστικό αποτέλεσμα, στην 16^η ιστορία συμμετέχουν κανονικοί άνθρωποι οι Mary Elizabeth Winstead, Topher Grace. Με τη φωτεινή, όπως προείπα, εξαίρεση της 17^ης ιστορίας που είναι απολαυστικά αστεία, οι υπόλοιπες, μάλλον δυστοπικές, δυσοίωνες, εφιαλτικές καταστάσεις παρουσιάζουν. Δεν γελάς μ’αυτές εν ολίγοις, ή μπορεί να σε πιάσει κλαυσίγελως με την κωμικοτραγικότητα του περιστατικού, όπως στην 6^η ιστορία με τίτλο When The Yogurt Took Over, όπου παρακολουθούμε τις συνέπειες της ανάληψης της παγκόσμιας διακυβέρνησης από ένα έξυπνο γαλακτοκομικό προϊόν. Ή στην 9^η ιστορία με τίτλο The Dump παρακολουθούμε μία εφιαλτική υπόθεση έξωσης ενός ενοίκου από μία μάντρα-χωματερή. Οι δικαστικοί επιμελητές που τυχόν την παρακολουθήσουν, θα χάσουν τον ύπνο τους. Τα σκήπτρα της πιό σέξι και ταυτόχρονα εφιαλτικής περίπτωσης όμως, τα κρατάει η 7^η ιστορία με τίτλο Beyond The Aquila Rift, μία διαστημική περιπέτεια με απολύτως ζοφερό φινάλε, ας πούμε επιτομή της φράσης «ο παράδεισος είναι matrix”…

 Το απίθανο και σουρεαλιστικό των ιστοριών, δεν τις κάνει λιγότερο επιδραστικές και τα ρεαλιστικά γραφικά τους συμβάλλουν τα μέγιστα σ’αυτό. Είναι πολύ ενδιαφέρον επίσης ότι κάθε ιστορία σχεδιάστηκε από διαφορετική ομάδα, και μπορούμε να θαυμάσουμε τα διαφορετικά στυλ σε κάθε ένα απ’ τα 18 επεισόδια. Οι τίτλοι έναρξης θυμίζουν παλιό βιντεοπαιχνίδι.Πανάρχαιοι αιμοδιψείς δαίμονες, πνεύματα παγιδευμένα στο ανάμεσα της ύπαρξης, αστροναύτες των οποίων τις περιπέτειες δε θα ζήλευε κανείς, και πολλοί άλλοι καταλαμβάνουν την οθόνη, με αποκορύφωμα το υπέροχο Zima Blue (14^η ιστορία) μία απίστευτη περίπτωση υπαρξιακής αποδόμησης, κι επιστροφής στη μήτρα (κυριολεκτικά ή μεταφορικά). Όλες, μας δείχνουν ένα πράγμα : ότι η επινοημένη πραγματικότητα, το «αληθινό ψέμα» που τόσο θεαματικά αφηγούνται θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί, γιατί απλούστατα η πραγματικότητά (μας), πλέον συναγωνίζεται την πιό οργιαστική κι εξωφρενική φαντασία.