Γεράκι πάνω απ΄την Πράγα

Μία επινοημένη (αλλά που θα μπορούσε να έχει συμβεί), τραγικότατη ερωτική ιστορία, μας προσφέρει η ταινια του John Stephenson με τίτλο INTERLUDE IN PRAGUE (2017), εμπνευσμένη απ΄την δημοφιλή όπερα του Mozart, Don Giovanni, μ’επίκεντρο τον ίδιο τον αγαπημένο συνθέτη και τοποθετημένη στην πανέμορφη Πράγα του 1786.

Όπως το εξαιρετικό Shakespeare In Love (1998) του John Madden, αφηγήθηκε μία επίσης επινοημένη ερωτική ιστορία ως την υποτιθέμενη αφορμή/πηγή έμπνευσης για να γράψει ο Σαίξπηρ το Ρωμαίος Και Ιουλιέτα, έτσι και η ταινία του Stephenson πατώντας στην (πραγματική) επίσκεψη του μεγάλου συνθέτη στην Πράγα, σκαρώνει μία ερωτική ιστορία με πρωταγωνιστή τον Mozart η οποία αποτελεί, υποτίθεται, την έμπνευσή του για να συνθέσει την όπερα Don Giovanni, η οποία πρωτοπαρουσιάστηκε στην Πράγα το 1787.

Χειμώνας του 1786^. ο νεαρός (τότε 30 ετών) συνθέτης Mozart, ήδη διάσημος και αγαπητός στο φιλόμουσο κοινό, επισκέπτεται την Πράγα κατόπιν προσκλήσεως του τρομερού Βαρώνου Σάλουκα- κύριου χορηγού της ορχήστρας της πόλης, φιλήδονου, αδίστακτου και με πολλή κακή φήμη. Ο Βαρώνος δεν συμμερίζεται τον γενικό ενθουσιασμό για τον τόσο ταλαντούχο μουσικοσυνθέτη, αντιθέτως μοιάζει να δυσανασχετεί και η δυσανεξία του θα μετατραπεί γρήγορα σε οργή όταν αντιληφθεί  πως ο Mozart έχει κερδίσει το ενδιαφέρον της νεότατης σοπράνο Σουζάνα Λούμπτακ, την οποία όμως οι γονείς της έχουν τάξει στον Βαρώνο. Χωρίς εκείνο τον απερίγραπτο, ανοιξιάτικο ενθουσιασμό της ταινίας του Madden, αλλά με τον ζόφο να πέφτει σαν σκοτεινό πέπλο πάνω της, όπως στην επίσης εξαιρετική ταινία του Milos Forman, Amadeus (1984), η ταινία του Stephenson έχει έναν ισχυρότατο άσσο στο μανίκι της : είναι τόσο υπέροχα φτιαγμένη− γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Πράγα, με πανέμορφους εξωτερικούς κι εσωτερικούς χώρους, καταπληκτικά κοστούμια δια χειρός Pam Downe, και τη μουσική (ως επί το πλείστον) του Mozart αλλά και των Haydn και Boccherini να πλημμυρίζει τα πλάνα – ώστε οι όποιες ελλείψεις της να περνάνε απαρατήρητες.

Είναι και οι ερμηνείες του καστ επαρκέστατες όμως, με πρώτο και καλύτερο τον James Purefoy, ο οποίος ως ακόλαστος κι αδίστακτος Βαρώνος Σάλουκα δίνει ρεσιτάλ.Απέναντι στον εξόχως αντιπαθή Βαρώνο βρίσκεται ο πανέμορφος Aneurin Barnard, υποδυόμενος τον θρυλικό συνθέτη, ο οποίος αν και παντρεμένος, δε διστάζει καθόλου να φλερτάρει (και όχι μόνο), με την γλυκύτατη σοπράνο Σουζάνα Λούμπτακ (την υποδύεται η εξαιρετική Morfydd Clark).

Παρατηρούμε λοιπόν το μάλλον παράδοξο,ο έχων εξωσυζυγικές περιπετειούλες Mozart να γίνεται συμπαθής στο κοινό,συγκρινόμενος μ’αυτό το τέρας (όπως τον χαρακτηρίζει ένα απ΄τα θύματά του, η πρώην καμαριέρα του Χάνα) τον Βαρώνο, ο οποίος παρενοχλεί σεξουαλικώς όποια γυναίκα τραβήξει την προσοχή του,ασχέτως κοινωνικής θέσης^.  το πολύ ενδιαφέρον εν προκειμένω λοιπόν, πέρα απ΄την βασική (και τραγική στην κατάληξή της) ερωτική ιστορία μεταξύ Mozart και Σουζάνας, είναι η περίπτωση του Βαρώνου ο οποίος επιδεικνύει ποινικώς κολάσιμη συμπεριφορά σε βάρος των γυναικών της πόλης^. τραγουδίστριες, καμαριέρες,μοδίστρες δεν γλυτώνουν απ’ τα νύχια του, και είναι ενδεικτικές του ήθους και της νοοτροπίας του οι σκηνές με την μοδίστρα και τη δύστυχη Σουζάνα.

Αν στο Amadeus ο Σαλιέρι φθονούσε τον Mozart επί τη βάσει της Τέχνης, εδώ ο απαίσιος Βαρώνος φθονεί τον Mozart επί τη βάσει του ερωτικού κυνηγιού, τον βλέπει ως αντίπαλο στην κατάκτηση του θηλυκού. Διαπλοκή της ζωής με την Τέχνη βλέπουμε και σ’αυτή την ταινία, με τον Mozart να εμπνέεται (υποτίθεται) απ΄τον μισητό Βαρώνο για να σχεδιάσει τον βασικό χαρακτήρα της όπερας Don Giovanni, η οποία έχει θέμα της έναν αδίστακτο γυναικά, σαν τον Βαρώνο.

Εκτός των απολαυστικών Purefoy και Barnard, σημειώστε και τους έξοχους Jan Bonar (στο ρόλο του τρομοκρατημένου μονίμως, βαλέ του Βαρώνου) και Edmund Kingsley (ναι, είναι ο γιός του Ben Kingsley) στο ρόλο του απεσταλμένου του Πρίγκηπα/ Αρχιεπισκόπου του Σάλτσμπουργκ- πρώην εργοδότη του Mozart. Αδικεί νομίζω τούτη την ταινία, η συνεχής αντιπαραβολή της με την ταινία του Forman. Σε τελική ανάλυση, θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μία σύγκριση της σχεδόν δαιμονισμένης ερμηνείας του Tom Hulce (μ’ εκείνο το χαρακτηριστικό γέλιο) , και της υπόκωφα σκανδαλιάρικης ερμηνείας του Barnard, ο οποίος πλάθει έναν Mozart εργασιομανή που ακόμη και την ανείπωτη θλίψη του, μπορεί να μετουσιώσει σε Τέχνη.

Χάρμα οφθαλμών είναι σίγουρα η ταινία του Stephenson, και κερδίζει μιά θέση στην κατηγορία των αξιοθέατων, με το σπαθί της.