Ένα χελιδόνι για τον πρίγκηπα

Ωραιότατο σκηνοθετικό ντεμπούτο, αποτελεί η ταινία του ηθοποιού Rupert Everett με τίτλο THE HAPPY PRINCE (ο τίτλος υπονοεί το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ The Happy Prince and Other Tales που διάβαζε στα παιδιά του), εστιάζοντας στα 3 τελευταία χρόνια της ζωής του θρυλικού Ιρλανδού συγγραφέα, όταν είχε ήδη εκτίσει την ποινή διετούς φυλάκισης που του επιβλήθηκε για προσβολή των ηθών και σοδομισμό και εκτός ειρκτής πλέον έφυγε για τη Γαλλία όπου και έμεινε μέχρι το θάνατό του στα 1900. Η ταινία του Everett είναι πάνω απ’ όλα εξαιρετικά φτιαγμένη^.  κοστούμια, χώροι και φωτογραφία συμβάλλουν σε μία πειστικότατη ανασύσταση της εποχής (τέλη 19^ου αιώνα) με κάθε πλάνο να θυμίζει ζωγραφικό πίνακα. Ο Rupert Everett ο οποίος έγραψε και το σενάριο, πρωταγωνιστεί και κλέβει την παράσταση με την πληθωρική παρουσία του, πλάθει έναν Ουάιλντ με αρκετά κιλά θα έλεγα,απολαυστικά ευφυολόγο, άφραγκο, φιλήδονο και επιρρεπή στο κάπνισμα, το αψέντι και την κοκαϊνη.

Ο κύριος Όσκαρ που τραγουδούσε ωραία, αφηγείτο ιστορίες ακομη πιό ωραία, κι έσκιζε επιδεικτικά το λογαριασμό που του έδινε ο υπάλληλος του εστιατορείου,ο κύριος Όσκαρ που δεν διστάζει να ζητήσει 5 λίρες από μία θαυμάστριά του που τον αναγνωρίζει στην «εξορία» (φοβερή η σχετική σκηνή, και υπέροχη η Anna Chancellor) και που κάνει σεξ επί πληρωμή, ήταν συντετριμμένος απ΄την δικαστική περιπέτειά του που αλλιώς  ξεκίνησε κι αλλού (μ’αυτόν στο εδώλιο του κατηγορουμένου) κατέληξε,εξαρτάτο οικονομικώς απ΄το επίδομα που του έστελνε τακτικώς η σύζυγός του Κόνστανς (πολύ καλή η Emily Watson) αλλά και απ’ την καλοσύνη και γενναιοδωρία των φίλων του, και δεν ήταν πολλοί οι φίλοι που του έμειναν πιστοί και τον στήριξαν μέχρι τέλους. Απολαυστικότατοι είναι οι Colin Firth και Edwin Thomas, ο Ρέτζιναλντ Τέρνερ και Ρόμπι Ρος αντιστοίχως, οι οποίοι όπως βλέπουμε τον φρόντισαν πραγματικά όταν οι άλλοι τον απέφευγαν συστηματικά. Απέναντί τους στεκόταν ο ωραίος και νέος πρώην εραστής του Ουάιλντ, λόρδος Άλφρεντ «Μπόζι» Ντάγκλας, γιός του 9^ου μαρκήσιου του Κουίνσμπερι, η πέτρα του σκανδάλου, η αιτία της πτώσης του ευφυούς δημιουργού στα τάρταρα του αγγλικού σωφρονιστικού συστήματος^.  και για ποιό λόγο ; επειδή συνουσιαζόταν με άνδρες.

Είναι χαρακτηριστικές οι σκηνές με τον απελπισμένο –αλλά ανυποχώρητο στο πως πλασάρει τον εαυτό του− Ουάιλντ και τον ωραίο και σκανδαλιστικά πλούσιο Άλφρεντ «η μητέρα μου έχει τσουβάλια λεφτά, μην ανησυχείς» γιατί διακρίνουμε ήδη αυτό που που είχε επίσης διακρίνει κι ο ίδιος ο ξεμυαλισμένος μαζί του Όσκαρ, τη φθορά στη σχέση τους, ή ακόμη χειρότερα το ξεφούσκωμα του ερωτ.ενθουσιασμού και την απομυθοποίηση^.  αυτό το οποίο χρέωναν στους εστέτ οι επικριτές τους,αυτό φωνάζει περιφρονητικά κι ο Άλφρεντ στον εραστή του «κάτω απ΄όλη αυτή την πόζα είσαι κενός» λέει ο εξαίρετος στον ρόλο, Colin Morgan. Σαν ζωντανό αντίγραφο του Ντόριαν Γκραίη, ο πάμπλουτος νεαρός λόρδος, όχι λιγότερο φιλήδονος απ΄τον Ουάιλντ, βασανίζει με την ομορφιά του τον ερωτευμένο μαζί του Όσκαρ που βαδίζει κατά πάνω στην (αυτό) καταστροφή του.

Μετά τη θύελλα της δίκης, οι δυό εραστές ξανάσμιξαν σε πείσμα των οικογενειών τους, τελικά όμως χώρισαν υπό τις πιέσεις που δέχτηκαν αμφότεροι για διακοπή της χρηματοδότησής τους. Ο ωραίος Άλφρεντ εξαρτάτο οικονομικώς απ΄τη μητέρα του όσο έβλεπε ακόμη τον Ουάιλντ, όπως ο Ουάιλντ εξαρτάτο απ ΄τη σύζυγό του. Άκρως ειρωνικό αν σκεφτούμε ότι περιφρονούσαν ερωτικά τις γυναίκες.

Πολύ όμορφη είναι και η μουσική του Gabriel Yared, μεγαλοπρεπώς θλιμμένη όπως είναι και ο βασικός χαρακτήρας της ταινίας. Ο Everett προσεγγίζει με τρυφερότητα και ανοχή θα έλεγα, τον θρυλικό Ιρλανδό, υπάρχουν πολλές σκηνές και ατάκες (που προφέρει ο Ουάιλντ) στην ταινία, που προκαλούν την απορία : τί ήταν τελικά ο κύριος Όσκαρ ; ένας απένταρος bon-viveur με χρυσή καρδιά; ένα σπινθηροβόλο πνεύμα που κάτω απ΄τα λούσα και τις ανέσεις έκρυβε απλότητα και  καλοσύνη; ή μήπως ένας φίλαυτος, κατ’ ουσίαν ερωτευμένος με τον εαυτό του δημιουργός με μία εξοργιστική απάθεια για τις μικρές καταστροφές που προκαλούσε σ’ όσους έμπλεκαν μαζί του;

Είναι χαρακτηριστικότατη η εντελώς ίδια ατάκα που λέει στους δύο ερωτικούς αντιπάλους, οι οποίοι μάχονταν διακριτικά για το ποιός θα κερδίσει την αγάπη του : « ο Άλφρεντ (λέει στον Ρόμπι) / ο Ρόμπι (λέει στον ‘Αλφρεντ) μ’αγαπάει. Μ’ έναν τρόπο που εσύ δε θα μπορούσες ποτέ να καταλάβεις»… Ακαταμάχητο κάθαρμα λοιπόν, ή απλώς ατελέστατος στις σχέσεις του;

Το πολύ όμορφο σεναριακό εύρημα της αφήγησης του παραμυθιού του Ευτυχισμένου Πρίγκηπα που κάνει στην αρχή της ταινίας ο Everett/ Ουάιλντ, μας βάζει στον πειρασμό (κι εδώ είμαι βέβαιη πως ο μακαρίτης θα χαμογελούσε) να παραλληλίσουμε τον πρίγκηπα που είχε μάτια-ζαφείρια και πλουμιστά ρούχα, με τον Ουάιλντ, και το πιστό χελιδονάκι που του περιέγραφε όσα θαυμαστά έβλεπε στα ταξίδια του, με τον αφοσιωμένο φίλο του Ρόμπι Ρος, ο οποίος με τρυφερότητα υπέμενε την πρόσκαιρη επανένωσή του Ουάιλντ με τον Ντάγκλας και αυτός φρόντισε το έργο του μετά θάνατον, επίσης πλήρωσε όλα τα χρέη του Ουάιλντ.

Αν αυτό δεν είναι βαθιά αγάπη, τί είναι;

Trivia :

·       Τα γυρίσματα έγιναν σε Βαυαρία, Βέλγιο, Ιταλία και Γαλλία.

·       Ο Ουάιλντ όσο βρισκόταν στη Γαλλία, από το 1897 δηλαδή, κυκλοφορούσε με τ’ όνομα Σεμπάστιαν Μέλμοθ το οποίο εμπνεύστηκε αφενός απ΄τον Άγιο Σεβαστιανό, αφετέρου απ ΄το κεντρικό πρόσωπο της γοτθικής νουβέλας Melmoth The Wanderer (1820) την οποία είχε γράψει ο Charles Maturin, θείος του Ουάιλντ εξ αγχιστείας.

·       Το 2017 απονεμήθηκε χάρη σε 75.000 άνδρες  που είχαν καταδικαστεί για ομοφυλοφιλία,μαζί και στον Ουάιλντ (μετά θάνατον), αφού πλέον η ανδρική ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ποιν.αδίκημα σύμφωνα με την Policing And Crime Act της ίδιας χρονιάς.

·       Ο Ουάιλντ πέθανε στις 30/11/1900 από μηνιγγίτιδα, η οποία προκλήθηκε από χειρουργ.επέμβαση στο δεξί αυτί και όχι από σύφιλλη όπως υποστηριζόταν, στο ξενοδοχείο Alsace του Παρισιού σε ηλικία 46 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο Περ Λασαίζ, και πάνω του έχουν σκαλιστεί μερικοί στίχοι απ’την Μπαλάντα Της Φυλακής Του Ρήντιγκ, το τελευταίο έργο του :

« Του ελέους το λαγήνι θα γεμίσουνε

Ξένοι  με το δάκρυ το αλμυρό.

Οι απόκληροι γι’ αυτόνε θα θρηνήσουνε

Αυτοί που ‘χουν το θρήνο αδελφό.»

(μετάφρ. Ν.Χειλαδάκης).

Στον ίδιο τάφο βρίσκονται και οι στάχτες του Ρόμπι.