Η μηλιά και το μήλο

Σειρά-πάρτι των ψυχαναλυτικών θεωριών, μπορεί να θεωρηθεί η δουλειά του Edward Berger,των 5 ωριαίων επεισοδίων, με τίτλο PATRICK  MELROSE (βασισμένη στα ισάριθμα ημι-αυτοβιογραφικά βιβλία του Edward St.Aubyn).Ο εξαιρετικός Benedict Cumberbatch στον πρωταγωνιστικό ρόλο του πάμπλουτου νεαρού Πάτρικ Μέλροουζ-δεινού πότη και χρήστη ναρκωτ.ουσιών, «σχιζοειδής, ναρκισσιστής και αλκοολικός μ’αυτοκτονικές τάσεις» όπως αυτοσυστήνεται,δίνει ρεσιτάλ  παράνοιας, απίστευτης ψυχικής μιζέριας και συμπτωμάτων στέρησης λόγω εθισμού του στην κοκαϊνη. Είναι αμφίβολο αν αυτή η εντυπωσιακή σειρά με την πολύ όμορφη μουσική δια χειρός Hauschka, το απολαυστικό καστ και τα ωραιότατα κοστούμια του Keith Μadden, μπορεί να χαρακτηριστεί ωραία, υπό την έννοια του ασύμβατου του χαρακτηρισμού με την τραγικότατη κι εντελώς απαράδεκτη ιστορία που κρύβει στα σπλάχνα της (όπως την κρύβει, μάλλον ανεπιτυχώς, κι ο δύστυχος Πάτρικ), η οποία ρίχνει αβάσταχτη σκιά πάνω στη λεγόμενη χαρά της ζωής που διαθέτουν εξ’ ορισμού οι έχοντες πάρα πολλά λεφτά. Όπως εν προκειμένω οι Μέλροουζ, για την ακρίβεια η Ελεάνορ Μέλροουζ, μητέρα του Πάτρικ, Αμερικάνικης υπηκοότητας, κομψή, με τις συνήθειες της Μπλανς Ντυμπουά θα έλεγα,αλλά σε καμία περίπτωση στην οικτρή οικονομική κατάσταση εκείνης.

Η Ελεάνορ φοβάται, τρέμει τον αυταρχικό, σαδιστή κι εξαιρετικά βλαπτικό για τους οικείους του, σύζυγό της Ντέηβιντ-αποκληρωμένο γιό επειδή τόλμησε να ορθώσει ανάστημα στις βουλές του πατρός του και να γίνει γιατρός (έχοντας απωθημένο να γίνει συνθέτης)− οι Jennifer Jason Leigh και Hugo Weaving, υποδυόμενοι το άξιο λύπησης (και ψυχολογικής συνδρομής) ζευγάρι, είναι υπέροχοι, πειστικότατοι και οι χαρακτήρες που ενσαρκώνουν, ψυχαναλυτικά αρχέτυπα θα έλεγα^.  όπως  ψυχαναλυτικό αρχέτυπο είναι κι ο  ταλαίπωρος γιός τους που είχε την τύχη να κάνει διακοπές σ’ ένα ονειρεμένο σπίτι στη Ν.Γαλλία- ιδιοκτησία της μητέρας του, και την ατυχία να έχει για γονείς αυτούς τους δυό…

Η σειρά με συχνές αναδρομές, μας πληροφορεί για το φρικτό περιστατικό που σημάδεψε ανεξίτηλα τον Πάτρικ και αναδίνει έναν ζόφο που υπονομεύει όλο αυτό το χρήμα που έρρεε στην οικία Μέλροουζ. “An orphan! At last!” φωνάζει ανακουφισμένος ο ενήλικας πλέον Πάτρικ στη σύζυγό του (χάρμα η Anna Madeley), και μόνο κάποιος εντελώς ανίδεος περί την φρίκη που μπορεί να κρύβει η οικογένεια, δεν θα συμμεριζόταν την ανακούφισή του. Ο Cumberbatch είναι πραγματικός σίφουνας στο ρόλο-τραγική απόδειξη της ολέθριας επίδρασης μίας κακής παιδικής ηλικίας στον ψυχισμό του ενήλικα που την βίωσε. Δίνει ρεσιτάλ  ως εύπορος  junky, πειστικότατος στις κρίσεις πανικού που τον διαλύουν συχνά-πυκνά, λογω θύμησης του εφιάλτη που ζούσε μέσα στο σπίτι του,στα χέρια του πατέρα του. Παρά τ’ αφόρητα κλισέ που περιέχει ο χαρακτήρας που υποδύεται ,κατορθώνει να κερδίσει τη συμπάθεια του θεατή πιστεύω, όπως την κερδίζει κι ο συμπαθέστατος μικρός Sebastian Maltz που υποδύεται τον 8ετή Πάτρικ, τότε δηλαδή που του πρωτοσυνέβη το κακό.

Μπορεί μιά ζωή μέσα στις ανέσεις να σου βγεί εντελώς ξινή; βεβαίως και μπορεί, γι’ αυτό φρόντιζε προσωπικώς ο Ντέηβιντ Μέλροουζ έχοντας μία εντελώς διεστραμμένη αντίληψη περί ανατροφής του γιού του. Ο Weaving είναι υπέροχος στο ρόλο του κατάπτυστου πατέρα-συζύγου μίας κατά βάση αμέτοχης μάνας, η οποία έπνιγε κι αυτή στο ποτό τα δικά της φριχτά μυστικά, τ’ άτιμα  όμως γνώριζαν καλό κολύμπι : αμφότεροι  Ελεάνορ και Πάτρικ είναι αποκαλυπτικοί στο τελευταίο επεισόδιο.

Είναι αναμφίβολος πιστεύω, ο ζόφος που αναδίνει αυτή η σειρά, ζόφος που μετριάζεται (ή διασκεδάζεται) κάπως, με την παρουσία του ζεύγους Νίκολας Πρατ-Μπρίτζετ  Σκοτ (ο νονός του Πάτρικ κι η ωραιότατη και νεότατη ερωμένη του), τους οποίους υποδύονται απολαυστικά οι Pip Torrens και Holliday Grainger. Η πανέμορφη ηθοποιός των The Borgias και Tulip Fever, λάμπει μέσα στα ‘70s και ‘80s ρούχα, είναι η ευειδέστατη νεαρή με την κοινωνική ευελιξία (μόνο προς τα πάνω όμως) που καταφέρνει να γίνει Λαίδη^.  το τίμημα που πλήρωσε για την κοινωνικο-οικονομική άνοδό της, είναι άλλο κεφάλαιο…

Οι διφορούμενες ματιές του νονού Νίκολας προς τον εσωστρεφή βαφτισιμιό του, καθώς και τα επίσης διφορούμενα λόγια του προς τον ενήλικα Πάτρικ που του λέει στο συγκλονιστικό 5^ο επεισόδιο, όντας στην ηλικία «των εξομολογήσεων», μας δημιουργούν την υποψία ότι ο Πρατ είχε καταλάβει τι συνέβαινε στην οικία των Μέλροουζ αλλά έκανε το κορόϊδο, όπως το έκανε και η βρισκόμενη μονίμως στην κοσμάρα της, Ελεάνορ. Η παρουσία τόσων ψυχαναλυτικών κλισέ, δημιουργεί μία ενόχληση πιστεύω, και χρεώνει τη σειρά με αφόρητη αιτιοκρατία : ο αυταρχικός, γοητευτικός, εφιαλτικός πατέρας, η σιωπηλά υποφέρουσα, κομψή κι εξαρτημένη απ΄το αλκοόλ μητέρα, ο γλυκός μοναχογιός με την λατρεία στη μητέρα (πάντα δυσανάλογη της προσοχής που αυτή του έδειχνε), τ’ αξεπέραστα ψυχικά τραύματα που μολύνουν τη ζωή του ενήλικα Πάτρικ, ο οποίος ντετερμινιστικά πέφτει με τα μούτρα στις ίδιες εξαρτήσεις μ’αυτές των γονιών του, υποφέρει απ ΄την παρουσία τους, και τους μέμφεται ισοβίως για το ότι του κατέστρεψαν τη ζωή, η ωραία φίλη της μητέρας (το απαραίτητο δάνειο απ’ το GoT είναι η Indira Varma) με τον διανοούμενο σύζυγο, οι δυό τους ευγενικοί και συμπαθητικοί, τρομοκρατούνται με όσα εικάζουν ότι συμβαίνουν στην υπέροχη βίλα των Μέλροουζ κλπ., όλα γεμίζουν κάθε επεισόδιο κάνοντάς μας να’αναρωτηθούμε «ήταν όντως τόσο κόλαση η ζωή του Πάτρικ ή μήπως ο φραγκάτος γίνεται μελοδραματικός; »

Η σειρά ασχολείται με την ανώτερη εισοδηματική τάξη της Βρετανίας και αυτό που διαφαίνεται, κατά προσωπική εκτίμηση, είναι το εξής : «δείτε τη σαπίλα, τον εκφυλισμό, τη διαστροφή που κρύβουν πίσω από πανάκριβες πορσελάνες, ονειρεμένα σπίτια και δημιουργίες υψηλής ραπτικής αυτοί οι πλούσιοι, μην τους φθονείτε λοιπόν…» μοιάζει να λένε όλα τα επεισόδια, αν και βλέπουμε και τους φτωχότερους να βασανίζονται ( παράδειγμα οι υπόλοιποι τρόφιμοι  στην κλινική που εισάγεται ο σαλταρισμένος Πάτρικ).

Μπορεί όλη αυτή η οικογενειακή φρίκη και το συνακόλουθο κουκούλωμα να προκαλούν μέγιστη δυσφορία στον θεατή, αλλά η σαρωτική ερμηνεία του Cumberbatch και το υπόλοιπο απολαυστικό καστ κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του για το τι θα γίνει παρακάτω^.  και το παρακάτω είναι η εσωτερ.λύτρωση του τόσο ταλαιπωρημένου ψυχοσωματικώς Πάτρικ- κληρονόμου φρικτού παρελθόντος και κατόχου ετοιμόρροπου παρόντος : μ’ ένα αισιόδοξο κατά τα φαινόμενα, φινάλε, κλείνει η σειρά και ο Πάτρικ έχει προφέρει νωρίτερα την κρίσιμη ατάκα : «νιώθω τα πάντα για τον πατέρα μου, οργή, οίκτο, θυμό και τελικά τρυφερότητα»…., γιατί όπως πολύ εύστοχα λέει μία γνωστή του Πάτρικ «πολλές φορές αυτοί που αξίζουν τις κατηγορίες μας, αξίζουν και τη μεγαλύτερη συμπόνοια μας».

Θέλετε, ταυτοχρόνως, να βρίσετε χυδαία και ν’αγκαλιάσετε τους γονείς σας; τότε αυτή η σειρά είναι για εσάς. Παραδοθείτε της.