Είναι αυτό που νομίζετε...

Η μοναξιά και οι «ανθρωποφαγικές» συνθήκες της ζωής στη σύγχρονη μεγαλούπολη, ο εργασιακός ανταγωνισμός και η ερωτική απόγνωση (που μπορεί να παρακινήσουν σε σχέσεις της μίας ημέρας ή σε stalking…) αλλά κι ένα τρομακτικό σχόλιο πάνω στην ψυχική υγεία και τις μονάδες που είναι επιφορτισμένες με τη θεραπεία των ψυχικά ασθενών, συνδυάζονται μ’ εκρηκτικό τρόπο στην πιό πρόσφατη ταινία του Steven Soderbergh με τίτλο UNSANE (γυρισμένη εξ ολοκλήρου με το κινητό του, μοντέλο i-phone 7 plus).

Ψυχολογικό θρίλερ Καφκικής ατμόσφαιρας είν’ αυτή η ταινία στην οποία βλέπουμε με άκρως επιδραστικό  τρόπο τι διαστροφή μπορούν να υποστούν οι θεσμοί Υγείας (και δη ψυχικής εν προκειμένω) όταν τους αρπάξει με τα νύχια του το Κέρδος. Το μεγάλο ατού αυτής της κλειστοφοβικής δημιουργίας είναι βεβαίως η πρωταγωνίστριά της, Claire Foy η οποία δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ως νεαρή τραπεζική αναλύτρια ονόματι Σώγιερ Βαλεντίνι,η οποία έχοντας ένα περιστατικό ερωτικής καταδίωξής της να τη στοιχειώνει, και βλέποντας τις φοβίες της να έχουν πάρει αέρα, αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια των ειδικών.

Ποιός είναι ψυχασθενής; Πόσο αξιόπιστες κι έγκυρες επιστημονικώς είναι οι διαγνώσεις (αλλά και πόσο επικίνδυνες για την προσωπική ελευθερία)που οι ειδικοί γιατροί κάνουν σε βάρος συνανθρώπων μας; Ο ψυχικά ασθενής έχει συνείδηση της κατάστασής του, και μπορεί η άποψή του να ληφθεί υπόψη ή του κολλάμε την (βολικότατη για πολλούς) ταμπελίτσα «άστον αυτόν, είναι μουρλός» και ξεμπερδεύουμε;

Η έξοχη Foy με την κίνησή της, τις εκφράσεις της, τα λεγόμενά της, αποτελεί μία πειστικότατη ενσάρκωση του ανθρώπου που απλώς ζήτησε ένα πρόθυμο αυτί για να εξομολογηθεί το πρόβλημά του, κι αυτό που έζησε μπορεί να τρελάνει κάθε ψύχραιμα σκεπτόμενο και ένθερμο υποστηρικτή της προσωπικής αυτοδιάθεσης, άνθρωπο.

Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στο Κέντρο Συμπεριφοράς Highland Creek στο οποίο εισάγεται με αμφίβολης εγκυρότητας διαδικασίες «εμπλουτίζεται» απ’τις ηλίθιες φάτσες του νοσηλευτικού προσωπικού οι οποίοι μοιάζουν ΑΥΤΟΙ να χρήζουν νοσηλείας κι όχι οι τρόφιμοι (η νοσοκόμα Μπόουλς φερειπείν, την υποδύεται η Rolly Mckie, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα) αλλά κι από την ενοχλητική ασθενή Βάϊολετ (ο εκνευριστικότατος τρόπος με τον οποίο την υποδύεται η Juno Temple, αξίζει βράβευσης πιστεύω) –πάντα υπάρχει κάποιος που σου κάνει τη ζωή αφόρητη στα κλειστά ιδρύματα− που μάλλον νομίζει πως βρήκε θύμα για να εκτονώσει όλα τ’αρνητικά συναισθήματα που της προκαλεί ο εγκλεισμός + κατασταλτική φαρμακευτική αγωγή…

Το πολύ έξυπνο μ’αυτή την ταινία είναι πως παίζει με την Καφκικών αποχρώσεων παρεξήγηση (τι διάολο κάνω εγώ εδώ μέσα; σας είπα είμαι καλά, δεν είμαι τρελή!!) και το «ίσως τελικά, να είναι όλα στο μυαλό μου μόνο» που λέει με απόγνωση η ευφυέστατη, και με υψηλές ικανότητες χειρισμού των άλλων, Σώγιερ. Σημειωτέον  πως τρελός δεν  συνεπάγεται ηλίθιος, αυτό γίνεται σαφές στην ταινία πιστεύω, και όποιος εξισώνει τον ψυχασθενή με διανοητικά καθυστερημένο, είναι τραγικά ανυποψίαστος.

Η ωραιότατη μουσική δια χειρός Thomas Newman συνοδεύει την ταλαιπωρημένη απ’αυτόν τον εφιάλτη, Σώγιερ η οποία ίσως και να σκέφτεται πως η στέρηση της προσωπικής ελευθερίας, η ακούσια νοσηλεία, ο αναγκαστικός συγχρωτισμός με ψυχασθενείς, αργά ή γρήγορα μολύνουν και τον έχοντα «σώας τας φρένας».

Αν περιμένετε λύτρωση απ΄το φινάλε αυτής της τρομακτικής κατ’ουσίαν, ταινίας, ατυχήσατε^.   το έσχατο πλάνο με την έξοχη Foy και την τόσο…οικεία έκφρασή της είναι η επιτομή του σύγχρονου ανθρώπου με τα υψηλής τεχνολογίας δεσμά/παγίδες στα οποία πέφτει εκουσίως/συναινετικά.

Ήταν άραγε τρελή η Σώγιερ; δε θα το μάθουμε ποτέ^.  στο μεταξύ εσείς, διαβάζετε πάντα και ανεξαιρέτως τί υπογράφετε.

Trivia : Σε σύντομο αλλά χαρακτηριστικό ρόλο εμφανίζεται και ο Matt Damon.