Σταυροβελονιά

Ένας σούπερ διάσημος συγγραφέας, ένα φρικτό μυστικό, ένας μεγάλος έρωτας, η ίδια η περιπέτεια της συγγραφής.

Η ταινία του τραγουδιστή-κινηματογραφιστή (και συν-σεναριογράφου εδώ) Shawn Christensen με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο THE VANISHING OF SIDNEY HALL (2017) μπορεί να κάνει τον θεατή να θέλει παθιασμένα να γίνει συγγραφέας ή να τον γκρεμίσει στα βάθη της θλίψης, διότι η ικανότητα του κεντρικού χαρακτήρα να μεταγράφει την πραγματικότητα συνοδεύεται από βαρύ τίμημα. Αν το βασικό κίνητρο της γραφής είναι να ξαναφτιάξουμε (στο επίπεδο του φαντασιακού) τον κόσμο στο σχήμα της επιθυμίας μας, ν’αποδώσουμε συμβολικά δικαιοσύνη για όποια αδικία υφιστάμεθα στην πραγματικότητα, τί συμβαίνει όταν αυτή η πραγματικότητα πέφτει πάνω στον δημιουργό με τη σφοδρότητα χιονοστιβάδας; πώς αντιδρά τότε ο πλάστης της δυνητικής πραγματικότητας;

Ο νεαρός Logan Lerman (πρωταγωνιστής και στο προπέρσινο Indignation) είναι υπέροχος και πλήρως ενταγμένος στον χαρακτήρα του ομορφούλη, βιβλιοφάγου κι επίδοξου συγγραφέα Σίντνεϊ Χωλ, επίδοξου στα 18 του, και ήδη φτασμένου και καραδιάσημου στα 30 του.Η ταινία είναι στην ουσία μία παλινδρόμηση μεταξύ αρχής και τέλους μίας ζωής κι ενός μεγάλου έρωτα : της ζωής του ταλαντούχου Σίντνεϊ με τη μάνα-εφιάλτη (η εξαιρετική Michelle Monaghan) και τον κατατονικό ( ; ) πατέρα (ο Darren Pettie περνιέται άνετα για δίδυμος αδελφός του Hugh Laurie νομίζω), και του έρωτά του για την πεντάμορφη Μέλοντι (η χάρμα οφθαλμών Elle Fanning).

Δεν έχει γραμμική αφήγηση η ταινία κι ίσως αυτό να μπερδέψει τον μη συγκεντρωμένο θεατή, παρακολουθώντας τον Σίντνεϊ σε τρείς ηλικίες (στα 18 του, στα 24 και τα 30) προσπαθούμε να κατανοήσουμε την ακατανόητη (κατ’ αρχάς) πράξη του φτασμένου πλέον Σίντνεϊ Χωλ να καίει βιβλία σε δημόσιες βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία των Η.Π.Α. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτής της ταινίας μεγάλων ονείρων και συντριβής, είναι η αντίθεση μεταξύ του αντίκτυπου που είχε το λογοτεχνικό έργο του Σίντνεϊ Χωλ πάνω σε χιλιάδες αναγνώστες και της στάσης του ίδιου του συγγραφέα απέναντι σ’ όλον αυτό τον ορυμαγδό. Γράφουμε (και ) για να διαβάσουμε όσα ζήσαμε, κι ο όμορφος Σίντνεϊ που καταγοητεύει την Μέλοντι με τ’ άρθρα του στη σχολική εφημερίδα, έγραψε για να ξορκίσει τον δαίμονά του, έναν δαίμονα εντελώς ανθρώπινο, μ’ εμφάνιση «χρυσού αγοριού» κι ένα τραγικό μυστικό κρυμμένο κάτω απ΄τη συμπεριφορά του νταή. Το αποτρόπαιο μυστικό που δένει δια βίου τον Σίντνεϊ μ’έναν συμμαθητή του, και η μη λύτρωσή του μέσω της «εξομολόγησης» αυτού του μυστικού στο έργο του, κάνουν την ταινία του Christensen σαδιστικό αστείο των ρεαλιστών σε βάρος των αθεράπευτα ονειροπόλων.

Η γνωριμία του Σίντνεϊ με την πανέμορφη σαν ηλιαχτίδα Μέλοντι είναι η ωραιότερη σεκάνς της ταινίας, μία ένεση αισιοδοξίας μ’ εξαιρετικά ψυχοτρόπα αποτελέσματα όχι μόνο πάνω στον θεατή αλλά και στα δυό παιδιά. Ναι,πέτυχε ο Σίντνεϊ Χωλ να γράψει ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, ένα μυθιστόρημα-ορόσημο αλλά στην προσωπική ζωή του, τί πέτυχε ο κύριος Χωλ;

Η χαρμολύπη διαποτίζει αυτήν την ταινία, ό,τι έκανε,όσα έγραψε ο διάσημος Σίντνεϊ είχαν την απαρχή τους σ’ εκείνη την ημέρα της 25^ης Μαϊου : όταν δύο ερωτευμένα παιδιά προσπαθούσαν να συνέλθουν απ΄το σοκ μιάς αυτοκτονίας κάνοντας σχέδια για το μέλλον (τους), τότε που ακόμη όλα έμοιαζαν δυνατά.

“Hoping against hope that the ending would change” λέει ο συντετριμμένος (σωματικά και συναισθηματικά) Σίντνεϊ στον ομότεχνό του Φράνσις Μπίσοπ (ο Kyle Chandler)^.αναμενόμενο, μόνο ένας συγγραφέας θα καταλάβαινε την τραγικότητα που κρύβεται σ’αυτή τη φράση.