Αγκάθι στην καρδιά

Πως μιά  πολύ έξυπνη παρουσίαση της θλίψης λόγω απώλειας αγαπημένου προσώπου και των ψυχολογικών μηχανισμών που σκαρφίζονται τα δίποδα για να την διαχειριστούν, ξεφουσκώνει άτσαλα περνώντας μέσα απ΄το σκοτεινό και τρομακτικό δρομάκι του splatter. Η ταινία της Karyn Kusama με τίτλο THE INVITATION (2015), πρωτίστως, κατά τη γνώμη μου,είναι  αφορμή για να λάμψει ο κούκλος εδώ Logan Marshall-Green. Με τα μακριά α λα Ιησούς μαλλάκια του, τα σέξι μούσια του είναι πραγματικά πανέμορφος όπως και η σύντροφός του στην ταινία (η Emayatzy Corinealdy) και οι μόνοι συμπαθείς χαρακτήρες σ’αυτή τη δυσοίωνη δημιουργία με τη νοσηρότητα να κρύβεται πίσω απ΄την υπερβολικά άνετη στάση του ζεύγους-οικοδεσποτών του μυστηριώδους πάρτι (ο ωραίος Ντάριο Ναχάρις του GoT/Michiel Huisman και η εκνευριστική και για πολλά σκαμπίλια Tammy Blanchard ). Η αμηχανία που έχει ο ωραίος και εντελώς συντετριμμένος Γουίλ ( λόγω ενός τραγικού συμβάντος που σημάδεψε αυτόν και την πρώην σύζυγό του ‘Ιντεν ) περνάει τεχνηέντως και στον θεατή, κάνοντας ακόμη πιο ενδιαφέρον το παιχνίδι ανάμεσα στο «ή αυτός είναι μουρλός με μανία καταδίωξης και φοβίες ή εδώ έχουμε προμελετημένο έγκλημα και μόνο αυτός έχει πάρει πρέφα», το οποίο βαίνει παράλληλα με την σοκαριστική εξέλιξη του δείπνου μεταξύ φίλων στο απόλυτο σφαγείο. Διφορούμενα βλέμματα, υπερβολική διαχυτικότητα διανθισμένη με κάποια ερωτική διαθεσιμότητα, κάνουν ερεθιστική την ταινία σε κάποιο βαθμο, ο μαγνήτης επαναλαμβάνω είναι ο σέξι και αβάσταχτα όμορφος Γουίλ ο οποίος τελικά, είναι ο μόνος εκεί μέσαπου αντιμετωπίζει φυσιολογικά τη θλίψη και τον ανυπόφορο πόνο του.

Η ταινία θέτει με τον τρόπο της το ερώτημα : «είναι φυσιολογικό να θέλεις να διώξεις/αρνηθείς/αποβάλλεις από μέσα σου τη θλίψη όταν χάνεις κάποιον αγαπημένο σου, ή το πιό υγιές είναι να βιώσεις τη θλίψη όσο πάει; Όσο σε πάει; Κι αν ακόμη αυτό σε οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή, είναι και πάλι υγιές;»

 Αν κρίνω απ΄την εντελώς τρελή κι επικίνδυνη συμπεριφορά αυτής της αχώνευτης Σέϊντυ, θα έλεγα πως είναι χίλιες φορές προτιμότερο να θρηνείς στο όριο της παράκρουσης (σαν τον Γουίλ),παρά να συμπεριφέρεσαι όπως αυτό το νευρόσπαστο. Είναι πολύ ενδιαφέροντα και ανησυχητικά όσα λέγονται στην ταινία περί κάποιας καινούργιας τάσης αντιμετώπισης της απώλειας, ανησυχητικά στο μέτρο που οι υποψίες του κλονισμένου Γουίλ επαληθεύονται…

 Το τελευταίο πλάνο έχει τη σημασία του και αναρωτιέμαι μήπως η σκηνοθέτης είχε ακούσει/βιώσει παρόμοιο περιστατικό με διαφορες ομάδες (δε λέω περισσότερα επ αυτού) και δείχνει μέσω της ταινίας  τους κινδύνους και τη γενίκευση του φαινομένου-ποιού φαινομένου γίνεται αντιληπτό απ΄το τελευταίο πλάνο, δε ξέρω γιατί σκεφτόμουν τον David  Lynch και το ότι και το θρυλικο Mulholand Drive εκτυλίσσεται κι αυτό στο L.A.

Εν πάσει περιπτώσει, αν αξίζει για κάτι αυτό το θρίλερ είναι για το  οφθαλμόλουτρο με τον εξαίσιο εμφανισιακώς (κι επαρκέστατο στο ρόλο του) Green και την ατμόσφαιρα αόριστης απειλής που δημιουργεί- υποβλητικότατη είναι και η μουσική του Theodore Shapiro.

‘Εχει την αξία της μια ατάκα που λέει η αχώνευτη ‘Ιντεν :  “ pain is optional” ,μπορείς να ΕΠΙΛΕΞΕΙΣ  να μην πονάς, υποφέρεις κ.λ.π. αλλά ο τρόπος που το κατορθώνεις αυτό έχει σημασία και κινεί την ταινια τελικά που ισορροπεί μεταξύ πολιτισμού και ενστίκτου επιβίωσης...