Αγκάθι στην καρδιά
Η ταινία θέτει
με τον τρόπο της το ερώτημα : «είναι
φυσιολογικό να θέλεις να διώξεις/αρνηθείς/αποβάλλεις από μέσα σου τη θλίψη όταν
χάνεις κάποιον αγαπημένο σου, ή το πιό υγιές είναι να βιώσεις τη θλίψη όσο
πάει; Όσο σε πάει; Κι αν ακόμη αυτό σε οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή, είναι και
πάλι υγιές;»
Αν κρίνω απ΄την εντελώς τρελή κι επικίνδυνη συμπεριφορά αυτής
της αχώνευτης Σέϊντυ, θα έλεγα πως είναι χίλιες φορές προτιμότερο να θρηνείς
στο όριο της παράκρουσης (σαν τον Γουίλ),παρά να συμπεριφέρεσαι όπως αυτό το νευρόσπαστο.
Είναι πολύ ενδιαφέροντα και ανησυχητικά όσα λέγονται στην ταινία περί κάποιας
καινούργιας τάσης αντιμετώπισης της απώλειας, ανησυχητικά στο μέτρο που οι
υποψίες του κλονισμένου Γουίλ επαληθεύονται…
Το τελευταίο πλάνο
έχει τη σημασία του και αναρωτιέμαι μήπως η σκηνοθέτης είχε ακούσει/βιώσει
παρόμοιο περιστατικό με διαφορες ομάδες (δε λέω περισσότερα επ αυτού) και δείχνει
μέσω της ταινίας τους κινδύνους και τη
γενίκευση του φαινομένου-ποιού φαινομένου γίνεται αντιληπτό απ΄το τελευταίο
πλάνο, δε ξέρω γιατί σκεφτόμουν τον David
Lynch και
το ότι και το θρυλικο Mulholand Drive εκτυλίσσεται κι αυτό στο L.A.
Εν πάσει περιπτώσει, αν αξίζει για κάτι αυτό το θρίλερ είναι
για το οφθαλμόλουτρο με τον εξαίσιο εμφανισιακώς
(κι επαρκέστατο στο ρόλο του) Green και την ατμόσφαιρα αόριστης απειλής που δημιουργεί-
υποβλητικότατη είναι και η μουσική του Theodore Shapiro.
‘Εχει την αξία της μια ατάκα που λέει η αχώνευτη ‘Ιντεν
: “ pain is optional” ,μπορείς να ΕΠΙΛΕΞΕΙΣ να μην πονάς, υποφέρεις κ.λ.π. αλλά ο τρόπος
που το κατορθώνεις αυτό έχει σημασία και κινεί την ταινια τελικά που ισορροπεί
μεταξύ πολιτισμού και ενστίκτου επιβίωσης...
Σχόλια