Ομορφιά, δολοπλοκίες και διαστροφή

Ένας πάμπλουτος τύπος με εμμονή(και τεράστια βιβλιοθήκη) στην ερωτική λογοτεχνία, η πεντάμορφη ανιψιά του, η οποία είναι έγκλειστη στο τεράστιο σπίτι όπου διαμένει μαζί με τον αυταρχικό θείο της( ο πάμπλουτος τύπος), μία νεαρή πορτοφολού κι ο απατεώνας συνεργάτης της που συστήνεται ως Κόμης Φουτζιγουάρα. Τέσσερα πρόσωπα που μπερδεύονται, ερωτεύονται, συγκρούονται και αλληλοεξοντώνονται βρίσκονται στο επίκεντρο της τελευταίας ταινίας του Chan-wook Park με τίτλο  THE  HANDMAIDEN  (βασισμένη στο μυθιστόρημα της Sarah Waters, FINGERSMITH), η οποία απ΄τη Βικτωριανή εποχή, κατά το βιβλίο, μεταφέρεται στην Κορέα όταν βρισκόταν υπό Ιαπωνική κατοχή.

Η ταινία είναι ένα αισθητικό διαμάντι (η καλλιτεχνική δ/νση υπό την Ryu Seong-hie, βραβεύτηκε στις Κάννες), που μαγεύει τον θεατή και παραμένει για πολύ ακόμα στο μυαλό του, λόγω της απερίγραπτης ομορφιάς των πλάνων της –φροντισμένων μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια− αλλά και της υπέροχης πρωταγωνίστριας Min-hee Kim που υποδύεται την (όχι και τόσο ανυπεράσπιστη) Λαίδη Χίντεκο, η οποία υποφέρει σιωπηλά τον διαστροφικό αυταρχισμό του θείου της, που την υποχρεώνει να διαβάζει δημοσίως σπάνια βιβλία ερωτικής λογοτεχνίας, προς τέρψιν (και…στύσιν) των πάμπλουτων αρσενικών που καταφθάνουν στο σπίτι τους. O βικτωριανός τρόμος και ίντριγκα (στο κελάρι του τεράστιου σπιτιού ο θείος κρύβει κάτι φρικτό) συνυφαίνονται με την Ιαπωνική κουλτούρα και το αποτέλεσμα είναι ένα εικαστικώς απολαυστικό δημιούργημα που νομίζω πως θα γοήτευε τον Λευκάδιο Χερν (ιδίως αν ο Park έβαζε κι ένα κακότροπο φάντασμα να τυραννάει τους ενοίκους του όμορφου σπιτιού).

          «Η Κυρία αγαπάει και το ευρωπαϊκό και το γιαπωνέζικο στυλ» ενημερώνει η επικεφαλής του υπηρετικού προσωπικού Μαντάμ Σασάκι, την φοβισμένη νεαρή Σούκ-Χι, την καινούργια προσωπική υπηρέτρια της πανέμορφης Λαίδης ( η Kim Tae-Ri δεν είναι τόσο πανώρια σαν την αφέντρα της, αλλά στηρίζει απολύτως το ρόλο  της και αποδίδει ωραιότατα αυτό το περίεργο [κι ερεθιστικό] μείγμα συστολής λόγω θέσης, και θάρρους που σ’αφήνει άναυδο μόλις πάρει το πράσινο φως).

Ας πούμε εδώ, ότι οι περίφημες ερωτικές σκηνές της ταινίας που προκάλεσαν μεγάλο σούσουρο (λόγω του ομοφυλοφιλικού χαρακτήρα τους) είναι θαυμάσια  κινηματογραφημένες, άλλο ένα δείγμα του πόσο αξιοπρόσεκτη είναι αυτή η ταινία (η εξαιρετική φωτογραφία είναι του Chung- hoon Chung). Η ταινία του Park προκαλεί εξάρθρωση της κάτω σιαγόνας με την ομορφιά της (πλάνων και πρωταγωνίστριας), ταυτόχρονα όμως μοιάζει να υπονομεύεται ελαφρώς απ΄την γριφώδη ιστορία που αφηγείται. Το να προσφέρεις στον θεατή μία ιστορία που θα του πυρακτώσει τους εγκεφαλικούς νευρώνες είναι ευκταίο φυσικά, αλλά το να τον βασανίζεις με το μοντάζ (προκαλείται εύκολα σύγχυση με το παρελθόν, το υπόβαθρο της δολοπλοκίας με κίνδυνο να χάσει το νήμα της αφήγησης ο θεατής) είναι κάτι που θέτει σε κίνδυνο όλη τη δημιουργία και προκαλεί ανεπιθύμητους παραλληλισμούς της με απλή παράθεση υπέροχων πλάνων που πάσχουν αφηγηματικώς.

Θα μπορούσε τούτη η εκπληκτική εικαστικώς, ταινία του Park να θεωρηθεί μία ταινία για την γυναικεία εκμετάλλευση/καταπίεση; Νομίζω πως ναι. Οι δυό  όμορφες νεαρές υπό την απελευθερωτική επίδραση του έρωτα δίνουν απρόβλεπτη εξέλιξη στην ιστορία (ανατρέποντας την κατανόησή της που είχαμε πετύχει έως κάποιο βαθμό) και εκδικούνται τα ενοχλητικά αρσενικά.Το ολόγιομο φεγγάρι στον ουρανό αντηχεί τα γέλια και τους ερωτικούς στεναγμούς τους. Ανέκαθεν τα νεαρά, όμορφα κι εξυπνα κορίτσια τα έβγαζαν πέρα− η τόσο όμορφα φτιαγμένη ταινία του Park μας το θυμίζει, χαρίζοντάς μας μία περίτεχνη δημιουργία-όαση για τα μάτια.