Θέλω τη μαμά μου!

Την  ταινία των Severin Fiala, Veronika Franz με τίτλο  ICH SΕΗ, ICH SEH/ GOODNIGHT MOMMY (2014), επιβάλλεται να την παρακολουθήσει κανείς δυό φορές, και ενδεχομένως τη δεύτερη, αφού έχει καταλάβει τι ακριβώς συνέβη, να καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα αναφορικά με την απίστευτη ιστορία παράνοιας κατ’ ουσίαν, που διαδραματίζεται εντός των τοίχων της πολυτελούς, μοντέρνας  και απομονωμένης οικίας της τηλεπαρουσιάστριας, η οποία επιστρέφει στο σπίτι της μετά από πλαστική επέμβαση στο πρόσωπο και βιώνει την κόλαση.

«Βλάσφημη», αποδομιστική της σχέσης μητέρας- παιδιών, ιδιαζόντως τρομακτική, σκληρή και νοσηρή, η ταινία αποτελεί  must-see για ψυχιάτρους και γονείς, μιάς και παρουσιάζει μία περίπτωση της ψυχικής διαταραχής ονόματι  Σύνδρομο Capgras, σύμφωνα με το οποίο ο ασθενής πιστεύει ότι άτομα του οικείου περιβάλλοντός του, έχουν αντικατασταθεί  από σωσίες τους! Αυτό ακριβώς πιστεύουν, με φρικτές συνέπειες, και τα δίδυμα Λούκας και Ελίας (εξαιρετικά και τρομακτικά  τ’ αδέλφια και στην πραγματικότητα, Lukas και Elias Schwarz) τα οποία σοκάρονται βλέποντας αυτή  την μπανταρισμένη γυναίκα ( η Susanne Wuest) που ισχυρίζεται πως είναι η μητέρα τους, να επιβάλλει νέους κανόνες στο σπίτι, υπαγορευμένους απ΄την μετεγχειρητική κατάστασή της. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσει ο θεατής τι βλέπει (επειδή η ταινία, μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως) : βλέπει ας πούμε, ένα «κατάμαυρο» και σαρκαστικό σχόλιο πάνω στις πλαστικές επεμβάσεις , ή μία φοβερή ιστορία (μη) διαχείρισης της οδύνης  και της  απώλειας;

Πιστώνεται στην ταινία το ότι η ψευδαίσθηση (ας μην γίνω πιό σαφής και προδώσω την πλοκή) λειτουργεί απ΄την αρχή μέχρι το τραγικότατο και αποκαλυπτικό φινάλε, όπου όλα τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους και τότε μόνο ο προσεκτικός  θεατής συνειδητοποιεί  το μέγεθος της τραγωδίας. Μόνο τότε μπορεί να κάνει τη σύνδεση μεταξύ του κρίσιμου συμβάντος και της εμμονής των (ανατριχιαστικά όμοιων)διδύμων ότι αυτή η γυναίκα που κοιμάται στο σπίτι τους, δεν είναι η μαμά τους αλλά μία άγνωστη, εχθρική παρουσία που πρέπει να εξοντωθεί.

Εγώ βλέπω το Χ. Εσύ δεν το βλέπεις/ δεν μπορείς να το δείς/ δεν θέλεις να το δείς. Αν εγώ έχω ζωτικότατη ανάγκη να βλέπω το Χ, κι εσύ δεν συμμερίζεσαι την ανάγκη μου, δεν έχεις εσύ δίκιο, εγώ έχω. Κακό του κεφαλιού σου που δεν βλέπεις το Χ, δε θ’ αλλάξω εγώ μάτια, αλλά εσύ…