Κι αν ήρθε, δεν το αντιληφθήκαμε

Μία φρικτή επιδημία έχει ενσκήψει στον πλανήτη, δεν μαθαίνουμε ποτέ σε τί συνίσταται  ακριβώς, και μία «πυρηνική» οικογένεια (πατέρας, μητέρα, παιδί) παλεύουν με όσα μέσα διαθέτουν να παραμείνουν  ζωντανοί και να μη νοσήσουν.

Η ταινία του Trey Edward  Shults με τίτλο  IT COMES AT NIGHT είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κλειστοφοβικό θρίλερ που υπονομεύει έξυπνα και υποδόρια όλη αυτή την εμμονή (που φτάνει στην υστερία πολλές φορές) για προστασία και ασφάλεια , γι’ αντιμετώπιση του εχθρού, είτε αυτός είναι άνθρωπος, είτε, όπως εδώ, μία μυστηριώδης  ασθένεια. Ο Joel Edgerton στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Πωλ, καθηγητή Ιστορίας με σύζυγο και γιό που έχουν απομονωθεί  στο σπίτι τους στην εξοχή για να γλιτώσουν, είναι πειστικότατος και  πλάθει έναν συμπαθέστατο «προστάτη οικογένειας». Η ταινία δεν πέφτει στην παγίδα των ταινιών του είδους που εκμεταλλεύονται  τις εντάσεις που δημιουργεί η αναγκαστική συμβίωση φερειπείν, διαφορετικών ανθρώπων με πολλά μυστικά : ο όποιος όλεθρος φέρνει την  τραγωδία σ’ αυτή την οικογένεια, μοιάζει να έχει αιτία του την ακατανόητη αρρώστια και όχι την προκλητική/ενοχλητική συμπεριφορά των απρόσκλητων επισκεπτών, που είναι ο Γουίλ ( ο Christopher Abbott) με τη δική του οικογένεια.

Η μουσική του Brian Mc Omber  σιγοντάρει την ατμόσφαιρα της απειλής, αλλά θεωρώ μειονέκτημα της ταινίας το ότι μας  αφήνει με την απορία του τι ήταν ακριβώς αυτή η ασθένεια. Παρόλο επίσης που παραπλανά  έξυπνα σχετικά με τις προθέσεις του Γουίλ,ο νεοφερμένος που επίσης προσπαθεί να επιβιώσει θα μπορούσε να είναι  ο,τιδήποτε, κι αυτό ακριβώς δεν το εκμεταλλεύεται  επαρκώς η ταινία, που είναι σίγουρα κατώτερη (προσωπική εκτίμηση) του θαυμάσιου  10 Cloverfield  Lane(2016) με τον φοβερά πληθωρικό John Goodman.

Εκεί η νοσηρότητα και παράνοια  διέτρεχαν την ταινία και κορύφωναν την αγωνία, σ’ ένα επίσης κλειστοφοβικό θρίλερ όπου ακόμα και η διαμόρφωση του χώρου ήταν βασανιστική για τα νεύρα του θεατή αλλά και των πρωταγωνιστών. Εδώ η νοσηρότητα είναι σωματική ως επί το πλείστον, αφού βλέπουμε ανθρώπους να νοσούν απ΄τη μυστηριώδη επιδημία.

Πού φτάνεις για να προστατέψεις  τους δικούς σου ανθρώπους; Οι δικές τους  ζωές αξίζουν περισσότερο απ’ των υπολοίπων; Ο Γουίλ λέει μία πολύ κρίσιμη ατάκα στον Πωλ, στην αρχή της γνωριμίας τους : «καταλαβαίνω ότι θες να προστατέψεις  την οικογένειά σου. Αλλά μην το κάνεις σε βάρος της δικής μου», σα να γνώριζε ήδη που θα οδηγηθούν τα πράγματα, σ’ αυτό το ξύλινο σπίτι μέσα στο μεγάλο δάσος. Δεν είναι splatter η ταινία του Shults, μην περιμένετε σφαγείο εντός  των τοίχων του σπιτιού, κι ας εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης απ΄τις τις ταινίες  The Shining και Night Of The Living Dead.

Το ότι η οικογένεια του Πωλ αμυνόμενη ( ; ) καταλήγει να κάνει μεγαλύτερο κακό από καλό, και το ότι το φινάλε της ταινίας  κάθε άλλο παρά αισιόδοξο είναι, φορτώνει την ατμόσφαιρα με την πνιγηρή αίσθηση του ντετερμινισμού : αν «είναι γραφτό» σου ν’ αρρωστήσεις, θ’ αρρωστήσεις ό,τι και να κάνεις για να τ’ αποτρέψεις.

Στην ταινία βλέπουμε για λίγο, τμήματα από δύο φοβερούς πίνακες του P.Bruegel the Elder,  The Triumph of Death και The Hunters in the snow, οι οποίοι προλέγουν κατά  κάποιο τρόπο την ιστορία και την τραγική έκβασή της.

Τελικά τί  έρχεται τη νύχτα; ο φόβος, ή οι ενοχές για όσα διαπράξαμε υπό την επίδρασή του;

Trivia : Η Riley Keough που υποδύεται την όμορφη σύζυγο του Γουίλ, είναι η ηθοποιός  που υποδύθηκε την «σκύλα» προϊσταμένη στο American Honey.